Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη
Οι δέκα πληγές του Φαραώ, οι οποίες είχαν ονομαστεί και ως οι δέκα πληγές της Αιγύπτου, μπορεί να αποτελούν μία απλή βιβλική αφήγηση ή κάποιο παραβολικό γεγονός, εντούτοις κάποιες από τις πληγές αυτές τις συναντάμε και σήμερα και έχουν την ίδια μορφή και την ίδια ένταση με τις τότε πληγές.
Η πανδημία, η φωτιά που έπεφτε από τον ουρανό, οι πλημμύρες και το χαλάζι που αναμένονται να πλήξουν τη χώρα μας ως ισοστάθμισμα των πολύ υψηλών θερμοκρασιών που βιώνουμε τις τελευταίες 10 και πλέον ημέρες, η πιθανή έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης όπως αναφέρουν αρκετοί επιστήμονες είναι πολλές ομοιότητες της σημερινής εποχής με την τότε εποχή του 1460-1426 π.Χ. και ας έχουν περάσει εκατοντάδες αιώνες από τότε. Αν σε αυτό το ψυχοσωματικό - τραυματικό μείγμα προσθέσουμε και τους σεισμούς, ιδιαίτερα τους απανωτούς της Κρήτης, τις γυναικοκτονίες και τις κακές φάσεις, καταλαβαίνουμε όλοι μας σε τι δεινή κατάσταση έχουμε εισέρθει και οι σημερινές πληγές που μας ταλανίζουν είναι παραπάνω από εκείνες τις 10 του Φαραώ.
Πολλές είναι οι φορές που «πιάνω» τον εαυτό μου να αναρωτιέται το γιατί. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω, όπως και πολλοί από εμάς άλλωστε, το τί και το ποιός φταίει. Γιατί τώρα; Γιατί όλα μαζί; Γιατί όλες οι πληγές μας πρέπει να δημιουργούνται η μία μετά την άλλη, χωρίς να έχουμε καν το χρονικό περιθώριο να επουλώσουμε κάποιες από αυτές;
Είχα μάθει από παιδί ότι μετά την καταιγίδα έρχεται η νηνεμία και έτσι πορευόμουν στη ζωή μου. Παρηγορούσα και έδινα κουράγιο στον εαυτό μου με αυτήν τη σκέψη και απλά περίμενα καρτερικά να «περάσουν» τα δύσκολα για να ανασάνω στα εύκολα, να ανασυνταχτώ και να πάρω δυνάμεις για την επόμενη δύσκολη στιγμή που θα μου έφερνε η ζωή στο δρόμο μου.
Δυστυχώς ούτε και αυτός ο κανόνας τηρήθηκε και μετά την καταιγίδα ήρθε μεγαλύτερη και μετά ακόμα μεγαλύτερη και ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο τέλος. Δεν φαίνεται καν το νήμα του τέλους και το χειροκρότημα είναι ένα πολύ μακρινό όνειρο ίσως και άπιαστο. Από το 2020 παλεύουμε και προσπαθούμε να εκριζώσουμε τον COVID από τις ζωές μας, αλλά μάταια. Θυσιαστήκαμε και πονέσαμε πολύ και ψυχικά και σωματικά.
Για όλες τις πληγές μας φταίμε και εμείς. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Φταίει και η πολιτεία έχοντας ένα πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης, αλλά εμείς είμαστε ο καταλύτης και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μπήκαμε μέσα στη φύση, παραβιάσαμε τους κανόνες της, επιβαρύναμε και συνεχίζουμε να μολύνουμε το περιβάλλον δημιουργώντας κλιματικές αλλαγές, πειραματιζόμαστε σε παράνομα ιατρικά εργαστήρια από τα οποία ξεφεύγουν θανατηφόροι ιοί. Ενδιαφερόμαστε μονάχα για την πάρτη μας και ο η στοχοπροσήλωση μας είναι η γεμάτη τσέπη μας, αδιαφορώντας για το καλό του συνανθρώπου μας και κατ` επέκταση της κοινωνίας.
Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και μερικούς σοφούς ξερόλες που τα ξέρουν όλα και δυστυχώς αποπροσανατολίζουν και παρασέρνουν πολλούς άλλους μη επιτρέποντας με τις πράξεις τους να φτάσουμε το δυνατόν γρηγορότερα στη λύση του εκάστοτε προβλήματος.
Δεν είμαι απαισιόδοξη αλλά κάπου αρχίζω να κουράζομαι και εγώ και όλοι μας και να απογοητεύομαι. Δεν ξέρω πόσα ακόμα βάσανα και δυσκολίες θα βρεθούν στο δρόμο μας, ελπίζω πάντως με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να τελειώσουν όλα κάποτε και να καταφέρουμε να ζήσουμε όπως πριν το 2020. Τώρα θα το εκτιμήσουμε καλύτερα και πραγματικά θα καταλάβουμε τί έχει αξία στη ζωή και τί όχι.
Αγάντα και τούτο θα περάσει.
Η Ειρήνη Ζαχαριαδάκη είναι Αρχιτέκτονας Μηχανικός, MSc, MBA,
Προϊσταμένη τμήματος κτιριακών έργων Δήμου Μαλεβιζίου
