της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Οι γιορτές πάντα συνδέονται με ένα ιδιαίτερο συμβάν που έχει εξέχουσα σημασία στην ζωή μας. Συνήθως στηρίζονται σ ένα θρησκευτικό γεγονός που όμως πάντα συνοδεύεται με συναισθήματα αγάπης, πίστης και αισιοδοξίας. Ο εορτασμός τους φέρνει ένα ενθουσιώδη κλίμα και μια αναπάντεχη προσμονή. Οι εποχές εναλλάσσονται και τα χρόνια φεύγουν όμως οι γιορτές μένουν πάντα εδώ, σταθερές αγέρωχες να μας στέλνουν τα ίδια μηνύματα και να μας γεμίζουν τις ίδιες προσμονές.
Ωστόσο οι γιορτές και δε των Χριστουγέννων έχουν ένα διαφορετικό άρωμα, μια γλυκιά θαλπωρή που ξυπνάει μέσα μας, οικογενειακές θύμησες και μυρωδιές που έρχονται να τρυπώσουν στα φυλλοκάρδια μας, και να αναστατώσουν την καθημερινότητα μας. Ίσως να είναι το μήνυμα της γέννησης, της ελπίδας της προσμονής του θαύματος που φταίει, ίσως πάλι το κλείσιμο ενός χρόνου και η αρχή ενός καινούργιου που μας φέρνει πιο κοντά σε μια εσωτερική ανασκόπηση και ζητά αυτοκριτική πράξεων αλλά και παραλήψεων μιας ολόκληρης χρονιάς.
Παρόλο που το πνεύμα των εορτών φέρνει συναισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης πολλές φορές αλλάζει πρόσωπο και μεταμορφώνεται σε μοναξιά, απομόνωση και απαισιοδοξία. Οι κυριότεροι λόγοι που πολλοί άνθρωποι δεν αντέχουν τις γιορτές έχουν να κάνουν με εσωτερικές διαδικασίες.
Πρώτα απ όλα η μοναξιά την περίοδο των εορτών είναι εκκωφαντική. Η κατάθλιψη που μπορεί να φέρουν οι γιορτές μπορεί να μην είναι κλινική αλλά να στηρίζεται σ όλα αυτά που θα θέλαμε να έχουμε και δεν έχουμε. Σ όλα αυτά που προσδοκούσαμε και δεν έγιναν, σ όλα αυτά που μας ματαίωσαν κι σ άλλα τόσα, που εμείς ματαιώσαμε.
Η θλίψη των εορτών έρχεται πολλές φορές να μας επισημάνει ένα πρόσφατο χωρισμό, μια απώλεια που δεν έχουμε ξεπεράσει, ένα φίλο που έχουμε χάσει. Συναισθήματα δηλαδή που είναι τόσο αντιφατικά με το πνεύμα των γιορτών που θέλει οικογενειακά τραπέζια με ανθρώπους που έχουν ζωγραφισμένα πλατιά χαμόγελα στο πρόσωπο τους, ζεστασιά και θαλπωρή, χαρούμενες φατσούλες και στοίβες από δώρα.
Τι γίνεται όμως αν δεν έχουμε προλάβει να καλλιεργήσουμε το κλίμα αυτό πριν τις γιορτές; Τι γίνεται όταν οι σχέσεις των εορτών δεν είναι ικανές να καλύψουν τις ρωγμές του χρόνου και των κλυδωνισμένων σχέσεων;
Οι σχέσεις που δεν έχουν δουλευτεί δεν μπορούν δια μαγείας να βάλουν τα γιορτινά τους και να κάτσουν δίπλα σ ένα τραπέζι αγκαλιά με το πνεύμα των γιορτών. Η κατεξοχήν οικογενειακή εορτή παίρνει τεράστιες διαστάσεις όταν δεν υπάρχει αληθινή ψυχική επαφή. Η αναγκαστική ωραιοποίηση των συναισθημάτων δεν βρίσκει πολλούς οπαδούς γιατί η μοναξιά, η θλίψη και το παράπονο έχουν φωλιάσει μέσα της. Το επιδόρπιο δε σ αυτή την φιέστα είναι η ενοχή του «δεν μπορώ να νοιώσω χαρούμενος και ευτυχής όπως νοιώθουν οι άλλοι»..
Σημαντικό ρόλο στην δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι στις γιορτές είναι και οι αναβίωση του παιδικού συναισθήματος και οι τραυματικές αναμνήσεις που μπορούν να το συνοδεύουν. Ένας ακόμη ανασταλτικός λόγος που δεν μας αφήνει να χαρούμε τις γιορτές είναι η οικονομική κρίση καθώς και η ανεργία που δεν βοηθάει να μπούμε στο καταναλωτικό πνεύμα των γιορτών. Όλο αυτό το κλίμα των δώρων, των εορταστικών εξόδων και των οικογενειακών τραπέζιών δημιουργεί συναισθήματα αναξιότητας σ αυτούς που δεν μπορούν ν ανταπεξέλθουν τη δεδομένη στιγμή.
Ανεξάρτητα από όλους αυτούς τους παράγοντες που αναφέρθηκαν κι από άλλους τόσους που δεν ειπώθηκαν είναι πολύ βοηθητικό να μειώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας για τις γιορτές. Σίγουρα υπάρχουν πολλά να κατονομάσουμε από αυτά που δεν έχουμε, όμως υπάρχουν και πολλά περισσότερα από αυτά που έχουμε . Αξίες σταθερές, ανθρώπους δοκιμασμένους στο πέρασμα του χρόνου, το ίδιο το δώρο της ζωής και την έννοια της αγάπης. Μιας αγάπης που πάντα ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο και πάντα προσδοκά καλύτερες μέρες.
Αποενοχοποιείστε λοιπόν το πνεύμα των εορτών και αφήστε την μαγεία τους να σας οδηγήσει εκεί που θα βρείτε την εσωτερική σας φωνή και το νόημα της ύπαρξης τους.
