Της Ειρήνης Τσάκα
Έξω έχει ομίχλη, αν και δεν βρισκόμαστε στο Λονδίνο…
Η εικόνα του πατρικού σπιτιού ελάχιστη σχέση έχει με το χώρο που έκανα τα πρώτα μου βήματα.
Μόνες σταθερές ίσως οι ογκώδεις (για τα σημερινά δεδομένα) πέτρινοι τοίχοι και το τζάκι στη γωνία, που εξακολουθεί να μας …έλκει με ένα τρόπο που κάποια στιγμή μάλλον θα μελετηθεί από τους ειδικούς επιστήμονες.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων αλλά φευ… Ελάχιστες οι εικόνες, αποσπασματικές, οι περισσότερες μάλλον απόρροια μετέπειτα συζητήσεων…
Δεν γιορτάζαμε; Σίγουρα ναι! Και μάλιστα με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως τουλάχιστον λένε οι…παλαιότεροι. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν όμορφα και ελπίζω κάποια στιγμή να επιστρέψουν αυτές οι αναμνήσεις…
Για να συντροφεύσουν τις άλλες, των πιο πρόσφατων χρόνων, όταν έπαψα μεν να είμαι παιδί, αλλά όσο πλησίαζαν τα Χριστούγεννα λειτουργούσα ( περισσότερο) ως τέτοιο…
Εκείνα τα Χριστούγεννα που ανταμώναμε ξανά στο πατρικό οι «ξενιτεμένοι» λόγω σπουδών.
Τα επόμενα που πρωταγωνιστές ήταν τα πρώτα…εγγονάκια . Αυτά που δεν μας…χωρούσε ο τόπος, στην κυριολεξία, γιατί είμαστε και πολλοί, ζωή να έχουμε!
Φωνές, δώρα, τραγούδια, παιχνίδια, βεγγαλικά και πολύ, μα πολύ φαγητό!
Κι όσο μεγαλώναμε, τόσο πιο παιδιά γινόμαστε!
Το επέβαλλαν οι νέες «αφίξεις» στην οικογένεια. Που έρχονταν να αντισταθμίσουν τις απώλειες…
Για τα μωρά «κληθήκαμε» να στολίσουμε, να χορέψουμε, να υποδεχτούμε τον Άγιο Βασίλη, λίγο καιρό αφότου είχαμε αποχαιρετήσει τη νοικοκυρά του σπιτιού…
Για τα μικρά παιδιά στρώσαμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι όταν μας άφησε ο παππούς Νικόλας, γιατί έτσι θα ήθελε κι εκείνος!
Και βέβαια τα παιδιά ήταν και είναι το…πρόσχημα! Είχαμε και έχουμε την ανάγκη να μπει η οικεία γιορτινή ατμόσφαιρα στο σπίτι, στην ζωή και στην ψυχή μας…
Αναζητούμε τώρα περισσότερο από ποτέ αφορμές για να κάνουμε σχέδια γιορτινά και βάζουμε «μπροστάρη» το μικρό Νικόλα.
«Τι θέλεις να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης»
«Θα έρθεις να μου πεις τα κάλαντα»;
«Θα ήταν ωραία να κάνουμε χιονισμένα Χριστούγεννα ε»;
Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, σε σημείο που ο μικρός Νικόλας δήλωσε ευθαρσώς ότι βαρέθηκε να ακούει για Χριστούγεννα!
Αυτό βέβαια δεν μας πτόησε καθόλου και συνεχίσαμε με το ίδιο ή και ακόμα μεγαλύτερο ζήλο τις προετοιμασίες! Φυσικά και θα γιορτάσουμε!
Τι κι αν λείπουν τα άλλα παιδιά, που πλέον μεγάλωσαν… Έχουμε… «απόθεμα» μικρών ανθρωπάκων γύρω μας για να είμαστε δικαιολογημένοι!
Και θα στρώσουμε το τραπέζι, με τα πολλά ή τα λίγα!
Και θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας για τους παρόντες και τους απόντες!
Και θα δώσουμε τα δώρα στα μικρά, προσμένοντας με μεγαλύτερη από τη δική τους λαχτάρα το άνοιγμά τους!
Θα αναπολήσουμε το παρελθόν και θα σχεδιάσουμε το μέλλον!
Παρόντος του μικρού Νικόλα, ο οποίος μπορεί αυτά τα Χριστούγεννα σε λίγα χρόνια από τώρα να μην τα θυμάται, αλλά δεν πειράζει…
Όπως λέει κι ο ίδιος:
«Πάντα τα Χριστούγεννα είμαστε εδώ»! Θα έρθουν κι άλλα, ακόμα καλύτερα!
*Και όχι , όταν μιλάμε για τον μικρό Νικόλα δεν αναφερόμαστε στο δημιούργημα του σεναριογράφου Ρενέ Γκοσινί και του σκιτσογράφου Ζαν Ζακ Σανπέ
