Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ποτέ δεν ζηλεύω χώρες ,που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν δημιουργήσει φανατικό κοινό, έκαναν το…."σταυρό" τους παξιμάδι και ο κόσμος είναι μέσα στην ανέχεια, αλλά εκείνες περνιώνται ή είναι μεγάλες και τρανές. Τουναντίον…μακριά κι αγαπημένοι! Τέτοια περίπτωση ήταν και είναι η Τουρκία. Από την εποχή που άκουγα διπλωμάτες μας και πολιτικούς να την υμνούν για «τα κατορθώματά» της ένιωθα μία απέχθεια για το μοντέλο που μου παρουσιάζουν ως πρότυπο. Μεγάλη χώρα, γεννοβολά, έχει κάνει πρόοδο, αλλά μην…τρελαθούμε κιόλας να μας παρουσιάζουν τον σουλτάνο για…ηγέτη. Να δούμε τι θα ξετελέψει με τους ναυάρχους και τον Τζεμ Γκιουρντενίζ και μετά τα λέμε…Εάν όμως έχουν κάνει σωστά κάτι οι γείτονες πχ με την προσέλκυση επενδύσεων ευχαρίστως να το δούμε.
Το αυτό ισχύει και για τις μικρομέγαλες χώρες τύπου Ισραήλ που τα επιτεύγματά τους είναι μεν για να τα επικροτείς, αλλά δεν μπορείς να την έχεις ως παράδειγμα προς μίμηση όταν είναι βουτηγμένη μέσα στα σ@@@@ του πολέμου 70 χρόνια τώρα και δεν τα έχει καλά με κανέναν από τους γείτονές της. Δεν ακολουθούμε, αλλά μπορούμε να δούμε την αλματώδη πρόοδο στα πανεπιστήμια, στην έρευνα και στην πρωτογενή παραγωγή.
Δεν είναι επίσης η Αίγυπτος παράδειγμα προς μίμηση καθώς έχει περάσει ήδη ένα αιώνα τραγικών καταστάσεων και συρράξεων, εθνικιστικών και θρησκευτικών διαταραχών που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού πολλές φορές, με τελευταία το 2011 στην «αραβική Άνοιξη». Δεν έχει μπει καν σε δημοκρατικό δρόμο αφού την κυβέρνηση Μόρσι ανέτρεψε ο στρατηγός Σίσι. Σήμερα δε η Αίγυπτος θεωρείται ότι έχει περισσότερους πολιτικούς κρατούμενους από ότι πριν μια δεκαετία.
Τούτο πάντως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει και δεν μπορείς να παραδειγματίζεσαι από τις θετικές ενέργειες χωρών που τυχαίνει να είναι και γείτονες σου. Να έχετε κοινές αναφορές στην mare nostrum, να σε συνδέει η ιστορία, η διαδρομή στο χρόνο, ενίοτε και το DNA…Με κάποιες δε έχουμε και κοινό μέλλον όχι μόνο γιατί έχουμε τους ίδιους…τράφους και σύνορα, αλλά γιατί μας ενώνει μια θάλασσα που αυτή τη στιγμή δημιουργεί μια λεκάνη τουριστικής απορροής, ίσως της πιο σημαντικής στον κόσμο.
Αυτό το έχουν καταλάβει όλοι πλην ημών, ως συνήθως. Το κατάλαβε και η Αίγυπτος που τα τελευταία χρόνια-παρά την προφανή έλλειψη δημοκρατικών ελευθεριών- προσπαθεί και αφήνει πίσω της σιγά σιγά τον ακραίο θρησκευτικό φονταμενταλισμό και προσπαθεί να γίνει ένα σύγχρονο ανεξίθρησκο κράτος (αντίθετα με τους Τούρκους) ξέροντας τι μπορεί να προβάλει, τι μπορεί να «πουλήσει» και ποια είναι η δύναμή της. Που δεν είναι άλλη από την ιστορία, τον πολιτισμό που μέσω του τουριστικού προϊόντος γίνεται βασική βιομηχανία. Το έχουν καταλάβει και γι αυτό σχεδιάζουν τεράστιες επενδύσεις στη βόρεια ακτογραμμή της (ναι…κάτω από την Κρήτη) και περιμένουν να γίνουν ο πρώτος τουριστικός προορισμός τα επόμενα χρόνια.
Για τον λόγο αυτό ήταν εντυπωσιακής σύλληψης και εκτέλεσης των σχέδιο να μεταφερθούν οι βασιλιάδες στη νέα τους στέγη. 22 βασιλικές μούμιες και 17 σαρκοφάγοι μεταφέρθηκαν με μία εντυπωσιακή πομπή στο νέο μουσείο. Οι κάτοικοι του Καΐρου και όλου του κόσμου έγιναν μάρτυρες μιας ιστορικής στιγμής παρακολουθώντας το κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός. Από καιρό οι αρχές εκεί ετοίμαζαν μια πομπή αντάξια της ιστορίας. Οι μούμιες και οι σαρκοφάγοι μεταφέρθηκαν από το Αρχαιολογικό Μουσείο στην πλατεία Ταχρίρ στο νέο μουσείο,έκτασης 135.000 τ.μ. στην περιοχή Φουστάτ του παλαιού Καΐρου και οι επικές εικόνες έκαναν τον γύρο του κόσμου. Είχε κιτς; Είχε. Είχε υπερβολές; Πολλές. Έκαναν σπατάλες; Μπορεί. Αλλά οι Αιγύπτιοι πέτυχαν να τους δει όλος ο κόσμος, να βάλουν στο παιγνίδι νέες αγορές και χώρες, πληθυσμούς που σκέφτηκαν αμέσως: «Εκεί θέλω να πάω». Πέτυχαν τον βασικό σκοπό του μάρκετινγκ που λέει ότι «οι καλές εταιρείες ικανοποιούν ανάγκες. Οι μεγάλες εταιρείες δημιουργούν αγορές.»
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
