της Μαρίας Λιονάκη
Το κείμενο των Νέων Ελληνικών το καλούσε; η διάθεσή σου που δεν είχες βρει εύκολα παρκινγκ λίγο πριν; δε θυμάσαι. Τίποτα ή και τα δύο. Πάντως η συζήτηση με τους μαθητές δραπέτευσε απ’ το κείμενο Των Κειμένων στο θέμα το επικείμενο, το προκείμενο, οικογενειακές, φιλικές συγκεντρώσεις, τραπέζια, βεγγέρες, καλέσματα κι άλλα εδώδιμα. Που ευδοκιμούν ιδιαίτερα αυτές τις μέρες.
« Ο κόσμος σήμερα αποφεύγει τα τραπέζια στο σπίτι, γιατί κουράζεται όλη την εβδομάδα με τη δουλειά του, τα δρομολόγια των παιδιών, τις υποχρεώσεις και το σαββατοκύριακο, τις γιορτινές μέρες θέλει περισσότερο να βγει έξω, να ξεσκάσει, να συναντηθεί, να σμίξει με φίλους, συγγενείς, αλλά έξω. Δε θέλει να μείνει μέσα στο σπίτι να κουραστεί να μαγειρεύει, να συμμαζεύει μετά. » λες εσύ με τη βαρυσήμαντη φωνή σου, τη φωνή του ρόλου σου, των εμπειριών σου, της εικόνας που έχεις σχηματίσει και που θεωρείς ότι περιγράφει το σύνηθες φαινόμενο αυτής της εποχής. Σιγή ιχθύος όμως στην τάξη ακολουθεί. Που… άλλες φορές που άνοιγες ένα θέμα με επέκταση, κοινωνικό και δεν μπορούσες να το μαζέψεις μετά. Και δωσ’ του ενθουσιασμός, κουβέντα κι άλλη κουβέντα, το ένα παιδί να κόβει, το άλλο να ράβει κι εσύ να σκέφτεσαι μετά , τι το ‘θελα.
Τώρα, λες κι ανακοινώθηκε αιφνίδιο διαγώνισμα και δεν είχε κανείς διαβάσει, προετοιμαστεί, δεν το είχε κανείς φανταστεί. Λες κι έπεσε κεραυνός κακοκαιρίας, απ΄ την Πηνελόπη, μέτρων από τον Τσίπρα, λες κι έχασε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα από αντίπαλο κατώτερης εθνικής. Μόνο μια μαθήτρια κούνησε λίγο συγκαταβατικά το κεφάλι κι έδειξε να συμφωνεί… Από ευγένεια, από αμηχανία; Για να σπάσει η σιωπή; Λίγο πριν για άλλη μια φορά σώσει την κατάσταση ένα κουδούνι. Όμως το μάθημα δεν είχε λήξει εκεί…
Στο διάδρομο του σχολείου αμέσως μετά, ενώ περπατάτε όλοι μαζί κι απομακρύνεστε από την ήσυχη τάξη, φορτωμένοι τσάντες, βιβλία, μπουφάν, αρχίζει το ένα παιδί μετά το άλλο να ξετυλίγει το κουβάρι μιας διαφορετικής, πιο όμορφης, ζεστής, φιλόξενης, γεμάτης θαλπωρή, παράδοση ζωής. Τα παιδιά που είναι αγνά, που ήθελαν να μοιραστούν, αλλά είχαν ντραπεί λίγο πριν , θέλουν τώρα στην καθηγήτρια τους να εκμυστηρευτούν … « Εμείς κυρία μαζευόμαστε όλοι μαζί οικογενειακώς κάθε Κυριακή, κάθε γιορτή, θείοι, θείες, ξαδέρφια, παππούδες, γιαγιάδες και τρώμε. Οι μαμάδες μαγειρεύουν, τα παιδιά παίζουν παιχνίδια έξω στην αυλή, επιτραπέζια μέσα, όταν βρέχει, λέμε αστεία, πειραζόμαστε, γελάμε, περνάμε…ουου τέλεια! Και τώρα τα Χριστούγεννα πάλι θα γιορτάσουμε όλοι μαζί ! Λέει το ένα και υψώνει το χέρι στο ταβάνι να συνοδέψει τον ενθουσιασμό του, τα μάτια του που έλαμψαν, τις αναμνήσεις του. « Κι εγώ κυρία καλώ κόσμο στο σπίτι ,φίλους και μαγειρεύω... Η χαρά μου είναι να μαζευόμαστε, να τους περιποιούμαι, ξέρω να φτιάχνω πολλά νόστιμα φαγητά, ωραία γλυκά. Και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι εγώ θα το ετοιμάσω!». λέει μια άλλη πιο μεγάλη σε ηλικία μαθήτρια.
Μια μέρα μετά, σε πολυκατάστημα της πόλης ο κόσμος έσφυζε. Περπατούσε ήρεμα όμως, χαλαρά. Ούτε διπλοπαρκαρίσματα έβλεπες, ούτε κορναρίσματα άκουγες, ούτε προσπεράσεις αντικανονικές γίνονταν. Είχε φαίνεται προτεραιότητα η γιορτή, η αγάπη, η προσμονή, η χαρά. Με καλαθάκια γεμάτα, πότε εδώ πότε εκεί σταματούσε, όλο κάτι φανταχτερό περιεργάζονταν, του τραβούσε την προσοχή, δε χόρταινε να κοιτά.
Το ένα έπιανε, το άλλο άφηνε, το τρίτο του έπεφτε, μα γελούσε. Χρώμα κι άλλο χρώμα, χρώμα κόκκινο πολύ, παντού, χρώμα που πάντα την ψυχή τραβά. Χριστουγεννιάτικα δέντρα, μπάλες, γιρλάντες, Αϊ Βασίληδες, φωτάκια, στολίδια, γκι, δώρα, διακοσμητικά σπιτιών...Πήλινα οικιακά σκεύη με εορταστικούς σχηματισμούς, χρωματιστές χαρτοπετσέτες, κατακόκκινα πιάτα για τα όμορφα τραπέζια, τα καλέσματα των ημερών, τα γιορτινά που θα φέρουν συγγενείς και φίλους πιο κοντά. Ενώ η προσμονή για τη θαλπωρή, τη γιορτή των ημερών έχει κορυφωθεί. Ενώ τα περισσότερα σπίτια, οι πόλεις, οι βιτρίνες των μαγαζιών έχουν ήδη στολιστεί.
Και η χριστουγεννιάτικη μουσική, κόκκινη κι αυτή να ηχεί. « Μου’ παν έλα να πάμε να δεις, Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης...» και δώσ’ του να βλέπει ο Χριστός από ψηλά τις προετοιμασίες για τη μεγάλη της γέννησής Του γιορτή και να γελά…
