Ωμή παραβίαση του Συντάγματος, η μη εφαρμογή των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων

Του Δημ.Κων.Σαρρή

π(Υφυπ/ργού-ΓΓΑ-Νομάρχη Ηρακλειου)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ (ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ) έχει τις ρίζες της ,στην Αρχαία Ελλάδα.

Η Εκτελεστική εξουσία καλούμενη και Διοικητική Εξουσία είναι η δεύτερη κατά σειρά Διακριτή λειτουργία της ενιαίας κρατικής Εξουσίας μετά την Νομοθετική και πριν την Δικαστικη Εξουσία που εκδηλώνονται σε κάθε δημοκρατικά ευνομούμενη Πολιτεία, σύμφωνα με την τριχοτόμηση της εξουσίας που προέβη ο Γάλλος φιλόσοφος  Μοντεσκιέ .ΟΙ Αποφάσεις της Εκτελεστικής εξουσίας μπορούν να αμφισβητηθούν ενώπιον των Δικαστηρίων.

. Κατά κανόνα, η Δικαστική εξουσία έχει την εξουσία να ανατρέψει αποφάσεις της Εκτελεστικής κατά περίπτωση, ενώ η νομοθετική εξουσία επιβλέπει την εκτελεστική σε ένα πιο γενικό (και πολιτικό) επίπεδο.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας ,που ιδρύθηκε από τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ έχει το δικαίωμα να καταργήσει νόμους ως Αντισυνταγματικούς . Στις περισσότερες χώρες υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες που διασφαλίζουν την ανεξαρτησία της Δικαστικής εξουσίας από την Εκτελεστική! 

H Νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Bουλή και τον Πρόεδρο τηςΔημοκρατίας. 2. H Εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση. 3. H Δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια ˙ οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του λαού.

ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΟΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ  ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝΤΑΙ   ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ,ΟΠΩΣ ΈΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΗΤΟ ΝΟΜΟ ,ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ  ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ  ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ  ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΏΝΤΑΣ, ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ  ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ.     ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΑ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΑ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΗΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟ.ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ  ΕΝΩ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΕΦΘΑΣΑΝ ΣΕ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΕΙ ΣΕ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ ,ΜΕΧΡΙ    ΚΑΙ 400000ΕΥΡΩ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ  ΣΕ ΕΝΑ,ΚΑΙ ΤΟΝ  ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ ,ΠΑΝΩ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ,ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΛΙΓΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΣΤΟΝ ΕΦΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΧΡΕΗ ΠΑΡΕΑΝΟΜΗΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ,ΤΟΥ ΜΠΛΟΚΑΡΑΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΡΤΑ ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ  ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΝ.

ΕΝΩ ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ  ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ .ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΟΥ ΔΥΣΜΟΙΡΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ 400000 ΕΥΡΩ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΑ ΔΙΔΕΙ, ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ  ΜΟΛΙΣ 30000ΕΥΡΩ ΣΤΟΝ ΕΦΚΑ . ΩΣΤΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΑ 37000Ο ΕΥΡΩ.

Υπάρχουν, βέβαια, δύο ακόμη  ισχυρές ΕΞΟΥΣΙΕΣ: ο  ΤΥΠΟΣ (γραπτός και ηλεκτρονικός) και η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

ΟΙ ΠΕΝΤΕ αυτές ΕΞΟΥΣΙΕΣ  συνυπάρχουν  σε ένα ευνομούμενο κράτος,αλληλοελέγχονται και μέσα από την ισορροπημένη αλληλεπίδραση  τους εξασφαλίζουν την ευνομία  και την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών της πολιτείας .

Η οποιαδήποτε προσπάθεια φαλκίδευσης της ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΑΥΤΩΝ  και η ποδηγέτηση κάποιων από αυτές οδηγεί σε αντιδημοκρατικές ατραπούς ,με ανυπολόγιστες δυσμενείς συνέπειες.

Είναι γνωστό ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ορίζεται ως «Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ   ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».

Είναι γεγονός, όμως, ότι σήμερα οι  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ  ΘΕΣΜΟΙ, από μοιραία λάθη και παραλείψεις των κύριων  εκφραστών τους, αλλά και από την ανηλεή επίθεση που δέχονται από ισχυρά οικονομικά κέντρα   έχουν  ΑΠΑΞΙΩΘΕΙ.

Η ΠΟΛΙΤΕΊΑ βέβαια έχει θεσπίσει θεσμούς Φρουρούς της Νομιμότητας

-Το Συμβούλιο της Επικράτειας, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το «πόθεν έσχες», η Διαρκής Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ο Συνήγορος του Πολίτη, ο  νόμος περί Δημοσίων Έργων, ο νόμος Πεπονή, οι ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης, το ΣΔΟΕ, η Διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων της Αστυνομίας,  η  ΔΙΑΥΓΕΙΑ, η μηχανοργάνωση ΤΑΧΙS κλπ, είναι από τους πιο  χαρακτηριστικούς, αλλά σαφώς δεν επαρκούν . Aν δεν υπάρχει ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΏΝ,να μην μπλοκάρει η μια εξουσία τις Αποφάσεις της άλλης Η ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ,λοιπόν, ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΤΩΝ ΡΟΛΩΝ, των 5 ΕΞΟΥΣΙΩΝ , αποτελεί  το ΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αφενός  με  το ξεκαθάρισμα των ρόλων της κάθε πλευράς, καθώς και των μεταξύ τους σχέσεων και αφ’ ετέρου η  θέσπιση, κοινώς παραδεδεγμένων κανόνων ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ,ως προϋπόθεση  προστασίας των Δημοκρατικών μας Δικαιωμάτων και Ελευθεριών.