του Παναγιώτη Αναστασάκου
Ένας καλός φίλος από τη Βιάννο, μου είπε κάποτε την παροιμία «Όταν αποκλαίγανε οι άλλοι, εδάκρυζε η χήρα», για να χαρακτηρίσει μεταξύ άλλων την καθυστερημένη αντίδραση, σε μια υπόθεση.
Αυτή ακριβώς την παροιμία μου θύμισε και η «παρέμβαση» του ΥΠΠΟ, στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού , σύμφωνα με την οποία «οι αρμόδιες Υπηρεσίες του ΥΠΠΟ, πρόκειται να κινήσουν τη διαδικασία οριοθέτησης αρχαιολογικού χώρου σε περιοχή που εκτείνεται στους δήμους Αλίμου και Ελληνικού – Αργυρούπολης, Π.Ε. Νότιου Τομέα Αθηνών, Περιφέρειας Αττικής». Αυτά αναφέρει η επιστολή του ΥΠΠΟ, που στάλθηκε στο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και στα υπουργεία Οικονομικών, Άμυνας και Υποδομών.
Ας δούμε όμως τι δεν λέει η επιστολή και τι αφήνει εύστοχα να εννοηθούν.
Πρώτον δεν λέει τίποτε για το γεγονός ότι το λιγότερο από το 2001 οπότε εγκαταλείφθηκε το αεροδρόμιο στο Ελληνικό ή το χειρότερο από το 2011 που αποφασίστηκε η ιδιωτικοποίησή του χώρου, ή το ακόμη χειρότερο από τον περασμένο Ιούνιο, που υπογράφηκε η σύμβαση της πώλησης, εκεί στη Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠΠΟ, που είναι αρμόδια για να κηρύξει το χώρο «ως αρχαιολογικό», υπήρχε το ολιγότερο ύπνος βαθύς, σχετικά με το θέμα.
Ύπνος βαθύς φαίνεται να υπάρχει ακόμη και σήμερα στο ΥΠΠΟ, διότι σύμφωνα με τις εξηγήσεις που έδωσε ο ίδιος ο Υπουργός , δεν κηρύσσεται το Ελληνικό ως αρχαιολογικός χώρος, αλλά ….ανακοινώνεται η πρόθεση να κινηθούν διαδικασίες ώστε να οριοθετηθεί ως αρχαιολογικός χώρος. Για όσους ξέρουν από δημόσια διοίκηση αυτό σημαίνει κάτι σαν «πάρε το αυγό και κούρευτο». Μια τέτοια απόφαση της Διοίκησης για μία περιοχή, ακόμη και αν δεν ήταν το Ελληνικό μέσα, η οποία περιλαμβάνει και τμήματα ήδη πολεοδομημένων και πυκνοδομημένων οικιστικών συνόλων, θα περάσει από …40 κύματα στο ΣΤΕ κλπ για να μπορέσει να σταθεί. Και ο λόγος είναι απλός. Η απόλαυση της περιουσίας, είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται από το άρθρο 17 του Συντάγματος. Κάθε απόπειρα λοιπόν να «τρωθεί» το δικαίωμα αυτό, ή για να το πούμε καλλίτερα κάθε προσπάθεια για να επιβληθεί δέσμευση στην περιουσία πολιτών χωρίς να ακολουθεί η πράξη κήρυξης κάποιας μορφής αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, είναι ελεγκτέα.
Στην περίπτωσή όμως του Ελληνικού, τα πράγματα είναι ακόμη πιο αστεία.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης ανακοίνωσε , ότι «Οι αρχαιολογικοί χώροι στα 6.000 στρέμματα του Ελληνικού είναι προσδιορισμένοι και αναφέρονται στην σύμβαση που έχει υπογραφεί. Επίσης στη σύμβαση αναφέρονται και τα χαρακτηρισμένα ως νεότερα μνημεία που ξεπερνούν τα 35.000 τετραγωνικά μέτρα».
Προς τι λοιπόν όλη αυτή η νέα φασαρία;
Και εδώ όμως υπάρχει η εξήγηση.
Μία βασική υποχρέωση που θα προκύπτει από την κήρυξη αν γίνει, θα είναι ότι τα έργα που θα εκτελούνται στην περιοχή που οριοθετείται, όπως ισχύει από την πλευρά του αρχαιολογικού νόμου για δημόσια και ιδιωτικά έργα σε ολόκληρη τη χώρα, θα πρέπει να εγκρίνονται από το Υπουργείο Πολιτισμού, μετά από γνώμη του αρμόδιου Συμβουλίου και να παρακολουθούνται από την αρχαιολογική υπηρεσία.
Δηλαδή και με λίγα λόγια, η επένδυση επιχειρείται σήμερα, να «καπελωθεί» από τις υπηρεσίες του ΥΠΠΟ.
Δεν θα μπορούσε να έχει κανείς αντίρρηση για τη διαδικασία, αν είχε προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια και οπωσδήποτε πριν από την υπογραφή της σύμβασης. Άλλωστε, ο κ. Φλαμπουράρης βεβαίωσε ότι έχουν γίνει ανάλογες προβλέψεις στη σύμβαση.
Το να επιχειρείται όμως ένα νέο «καπέλωμα» στην υπόθεση δια της «τεθλασμένης» και αρκετά πρόχειρα, είναι μάλλον περίεργο.
Θυμίζει, την ιστορία της δημιουργίας της «ρυθμιστικής αρχής λιμένων» από τον κ. Δρίτσα μετά την υπογραφή της πώλησης του ΟΛΠ στην COSCO, με προφανή στόχο να «ελέγχεται» η επένδυση στο λιμάνι.
Από το αποτέλεσμα όμως αυτής της προσπάθειας (αντίδραση COSCO, αναδίπλωση κυβέρνησης κλπ), καταλαβαίνει κανείς τι πρόκειται να επακολουθήσει και στην περίπτωση του Ελληνικού.
Το απλό όμως και συνάμα μελαγχολικό συμπέρασμα από όλα αυτά, είναι ότι κάποιοι δεν μπορούν να …αντέξουν στην ιδέα ενός μέλλοντος ιδιωτικών επενδύσεων και ανάπτυξης και προσχωρούν σε αυτό, με τη λογική του «τραβάτε με και ας κλαίω», όπως π.χ. ο και υπουργός των υποδομών, στην υπόθεση ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων.
Να τους χαιρόμαστε.
