Του Γιώργου Α. Ζερβάκη *
Η χώρα τα τελευταία 8 χρόνια κατάφερε να επιβιώσει οικονομικά και κοινωνικά, κατάφερε να μείνει στον σκληρό πυρήνα του ενωσιακού οικοδομήματος και της ευρωζώνης, χάριν των προγραμμάτων οικονομικής υποστήριξης των εταίρων, χάριν της πολιτικής υποστήριξης από τα εθνικά κοινοβούλια και τις εθνικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών.
Στα 8 αυτά χρόνια, ζήσαμε πολλές διακυμάνσεις, μια επώδυνη προσαρμογή σε μια χώρα που μετά την απελευθέρωση οδηγήθηκε σε μια εμφύλια σύρραξη, παρέμεινε μεταξύ των Δυτικών δημοκρατικών κρατών, οριοθετώντας την πορεία της μέσα στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Μια μεταπολεμική περίοδος η οποία χαρακτηρίστηκε από την παρουσία έντονων ηγετικών πολιτικών προσωπικοτήτων, από μεγάλες πολιτικές διαμάχες, από αδυναμία πολιτικής συνεννόησης, οδηγούμενη έτσι στην κατάλυση της Δημοκρατίας τον Απρίλιο του 1967.
Σε μια σπάνια στιγμή αποτύπωσης κοινής εθνικής πορείας, μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο, την Τουρκική εισβολή και την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, πέτυχε την αναίμακτη επάνοδο στην Δημοκρατία, με την παρουσία και συμμετοχή του συνόλου σχεδόν των προδικτατορικών δημοκρατικών παραγόντων.
Το επίτευγμα όμως της μεταπολιτευτικής δημοκρστικής σταθερότητας, δεν συνοδεύθηκε από μια συνολική κατεύθυνση προς το περιεχόμενο της συμμετοχής της χώρας στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Προγράμματα, Σχέδια, Πακέτα, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης δεν αξιοποιήθηκαν, τομείς παραγωγής όπως ο αγροτικός, οδηγήθηκαν σε λανθασμένες κατευθύνσεις, οι επιδοτήσεις έγιναν μηχανισμός διαμοιρασμού χρηματών, κατασπατάλησης πόρων. Aκόμα και σήμερα, οι ψευδαισθήσεις δεν έχουν πλήρως υποχωρήσει, η πολιτική πλάνη και ο λαϊκισμός ανα πάσα στιγμή μπορούν να εκτροχιάσουν την χώρα.
Τώρα όμως η χώρα πρέπει να διδαχθεί από τα σφάλματα του παρελθόντος, κατανοώντας ότι η τήρηση των δεσμεύσεων μέσα στους θεσμούς της ευρωπαϊκής οικογένειας, δεν επιδέχεται ούτε ιδιότυπες εθνικολαϊκιστικές ερμηνείες, ούτε ιδιόρρυθμους εκφραστές.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την ρητορική των ανούσιων και ανεύθυνων διαιρέσεων, την διαχωριστική λογική της αντιμνημονιακής περιόδου των Πλατειών και των Αγανακτισμένων, οφείλει μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, εντός των υποχρεώσεων που απορρέουν από κοινές αποφάσεις, να διαμορφώσει την επόμενη μέρα. Τα επόμενα στάδια της χώρας που δεν θα είναι χωρίς έλεγχο και επιτήρηση στις οικονομικές και κοινωνικές υποθέσεις της, την επαναφορά της χώρας στην ομαλή επανένταξη στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Και όλη αυτή η προσπάθεια απαιτεί μια αναβαθμισμένη πολιτική συζήτηση που θα αφορά την Κοινωνία.
Η επόμενη μέρα απαιτεί ένα στρατηγικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης, στοχευμένων μεταρρυθμίσεων, που θα προβλέπει μια διαρκή δέσμευση στόχων που θα μειώνουν τις ανισότητες τόσο σε επίπεδο εθνικού κράτους σε σχέση με την υπόλοιπη Κοινότητα, όσο και τις εσωτερικές περιφερειακές ανισότητες.
Η επόμενη μέρα απαιτεί πολιτικό πραγματισμό, ρεαλιστικές προσεγγίσεις, μακρυά από ιδεοληπτικούς παρορμητισμούς. Ένα μακρόπνοο στρατηγικό σχέδιο αναβάθμισης της χώρας εντός του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα, τα βασικά χαρακτηριστικά του οποίου θα τυγχάνουν μιας πολιτικής συμφωνίας ανεξάρτητη από τα αποτελέσματα των εκλογικών κύκλων.
Το πολιτικό αφήγημα της επόμενης μέρας δεν μπορεί να αρκείται σε ανούσιες επαναλήψεις για μεταμνημονιακή έξοδο, χωρίς να θέλει ή να μπορεί να αντιληφθεί την ενσωμάτωση της χώρας στον Κοινοτικό κανονιστικό μηχανισμό εποπτείας. Από την στιγμή που εξουσιαστικά ηθικά πλεονεκτήματα δεν υπάρχουν, το αύριο της χώρας, απαιτεί μια στρατηγική συμφωνία κατά της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, κατά πρακτικών που υπονομεύουν την λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών.
‘Εχοντας υπ’όψιν ότι η όλη πορεία μας κατά την τελευταία 10ετία της κρίσης, αποτυπώνει ότι απαιτείται προσπάθεια χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς κοντόφθαλμους υπολογισμούς, με μοναδικό ζητούμενο την επιστροφή στην κανονικότητα, αυτό που χρειάζεται να ηττηθεί είναι η νοοτροπία που θέτει στο περιθώριο την μακρόπνοη εθνική στρατηγική, το αναπτυξιακό-επενδυτικό αύριο, μια νοοτροπία που χαρακτηρίζεται από εφήμερες πολιτικές μεθοδεύσεις.
*Ο κ. Γιώργος Α. Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης.
