Της Ελένης Μπετεινάκη*
Η φετινή μέρα της μάνας έχει για μένα μια βαρύτητα ξεχωριστή. Τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα και έγραφα για τις δυο μάνες της ζωής μου. Πέρυσι θυμάμαι πως ήταν σε εξέλιξη τέτοιες μέρες η μεγάλη έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και βρισκόμουν αρκετά χιλιόμετρα μακριά κι επίσης ένιωθα το τεράστιο κενό από την απώλεια της μάνας της καρδιάς μου που είχαμε χάσει λίγους μήνες πριν. Έτσι σιώπησα…
Φέτος αν και οι απώλειες στην οικογένεια μου συνεχίστηκαν, είχα περισσότερη ανάγκη να εκφραστώ με το γραπτό λόγο. Ένιωσα όλο τούτο το διάστημα του εγκλεισμού μας την ανάγκη και την απόσταση από την μάνα μου τη φυσική να με γεμίζει με αγωνία, φόβο και πεθυμιά να καταφέρω να χωθώ στην αγκαλιά της κάποια στιγμή σαν να ήμουν και πάλι εκείνο το μικρό της κοριτσάκι με τη διαφορά πως δεν ήξερα πια από τις δυο μας είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη για … στήριξη.
Χρόνια πολλά μαμά… που στάθηκες πάλι βράχος στην οικογένεια. Που άντεξες την απομόνωση, την μοναξιά κι έδινες θάρρος σε όλους μας.
Χρόνια πολλά γυναίκα της δικής μου ζωής …μοναδική πια!
Κι αρχίσανε πολλές θύμησες για τούτη τη γιορτή… Γύρισα χρόνια πίσω και θυμήθηκα πως ήμουν μεγάλη σε ηλικία σαν άκουσα για πρώτη φορά κι εγώ τούτη τη φοβερή λέξη: Μαμά! Νόμιζα πως δεν απευθυνόταν σ΄εμένα, πως ήταν απλά συλλαβές που τονίζονταν και πως κάτι άλλο ήθελαν να πουν. Κι όμως η λάμψη στα μάτια και τα δυο χεράκια που απλώθηκαν, που ήθελαν να με αγκαλιάσουν γέμισαν τα δικά μου μάταια με δάκρυα συγκίνησης κι απίστευτης ευτυχίας και κατάλαβα πως εκείνη τη στιγμή ήμουν ΕΓΩ η μαμά, η μάνα κάποιου, ένα σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του. Πάνω στη μορφή που λένε σπλάχνο σου αναγνωρίζεις και καταλαβαίνεις ποια είσαι, ποιος ο προορισμός, ποια η αιτία πολλών από τα πράγματα που κάνεις, που βρίσκεις τη δύναμη να κάνεις. Η πορεία και σκοπός της ζωής σου, ένα ωραίο ιδανικό, η πιο τρυφερή αγκαλιά, η πιο μεγάλη αγάπη.
Τα χρόνια πέρασαν ο γιος μου μεγάλωσε πολύ. Ανοίγει πια τα φτερά του και πετά μονάχος του να βρει το δικό του δρόμο. Φευγαλέα και κρυφά τον κοίταξα χθες βράδυ την ώρα που κοιμόταν και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα. Τώρα πια με έχει περάσει πολύ στο ύψος και οι προτιμήσεις, οι παρέες, οι αναζητήσεις του, είναι διαφορετικές και συχνά αποκλειστικά δικές του επιλογές.
Κι έκανα μια μικρή αναδρομή στο χρόνο, όπως συχνά κάνουμε εμείς οι μανάδες που πάντα θεωρούμε τα παιδιά μας μικρά…! Και θυμήθηκα εκείνο το πρώτο λεπτό όταν αντίκρισα ένα μικρό κόκκινο προσωπάκι που για μένα, και ίσως για κάθε μία από όλες τις μάνες του κόσμου, ήταν το πιο όμορφο μωρό. Και θυμήθηκα, το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο μπάνιο, το πρώτο του χάδι, άτσαλο, που έμοιαζε με μικρό χαστούκι, την πρώτη αγκαλιά, το βλέμμα που καρτερούσε τα δικά μου μάτια. Κι ύστερα, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα πεσίματα. Όρθιος… φώναζα, κι από τα γέλια η τούμπα έρχονταν στη στιγμή. Θυμήθηκα όλα εκείνα τα πρώτα που έφερναν δάκρυα στα μάτια μου, σαν μια ακόμα χαζομαμά, αλλά δεν με ένοιαζε, για μένα ήταν το δικό μου μωρό, που τα είχε καταφέρει.
Θυμήθηκα εκείνη την πρώτη φορά που ήρθε και τον πήρε το σχολικό για τον παιδικό σταθμό, πως ένοιωσα ένα απίστευτο κενό. Μπορούσε πλέον και χωρίς εμένα …μόνος, στον απέραντο κόσμο. Και μετά ήρθε το νηπιαγωγείο, τα πρώτα γράμματα, οι πρώτοι καλοί φίλοι, οι διακρίσεις… Κι εγώ καμάρωνα και ακόμα καμαρώνω με τις επιτυχίες στα μικρά και μεγάλα κατορθώματά του. Και να τώρα πια έφηβος, στο Λύκειο, μπορεί και κάνει τα πάντα χωρίς… εμένα. Μακάρι να είμαι εδώ, να ζήσω από μακριά ή από κοντά, δεν έχει σημασία, όλα εκείνα που ενδόμυχα του έμαθα για να τα αξιοποιήσει όπως εκείνος θέλει και μπορεί. Όπου κι αν είμαι όμως νομίζω η ψυχή, η καρδιά, η σκέψη μου θα τον συντροφεύει πάντα...
Μια μέρα… λοιπόν η σημερνή που θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο των Άλισον Μακ Γκι και Πίτερ Χ. Ρέινολντς με τον ομώνυμο τίτλο και που νιώθω υπερηφάνεια που ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να με αποκαλεί με το όνομά μου αλλά με την ιδιότητα που ο ίδιος μου χάρισε.
Μια μέρα που θυμήθηκα ξανά την μάνα της καρδιάς μου που πια έχει φύγει αλλά που το χαμόγελο, η καλοσύνη στα μάτια της και η αρχοντιά της παρουσίας της έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου. Ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο ήταν η ένδειξη αιώνιας ευγνωμοσύνης και το δώρο της κάθε χρόνια ΄που περνούσαμε μαζί…
Στην μάνα μου τη φυσική θα τρέξω σήμερα. Κάντε το κι εσείς όσο ακόμα είναι κοντά σας…Αγκαλιάστε την και πείτε της τα τόσα αγαπώ , τα ευχαριστώ και τα συγνώμη που της χρωστάτε. Γιατί υπάρχει ακόμα στη ζωή σας, για όλα όσα έχει κάνει για σας και τα παιδιά σας.Γιατί πάντα είναι εκεί και δείχνει με το τρόπο της το δρόμο, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Η μάνα της καρδιάς, η κ. Μαρίκα μας ήταν εκείνη που με έμαθε να αγαπώ όλες τις μάνες όλου του κόσμου Η ίδια ήταν κοινωνική λειτουργός και είχε βοηθήσει να βρουν μητέρες εκατοντάδες παιδιά. Χαμογέλασα σαν θυμήθηκα πολλές της ιστορίες που έμοιαζαν με ταινίες μεγάλης διάρκειας και συγχρόνως σκέφτηκα κι εκείνες τις γυναίκες που διάλεξαν να είναι μάνες επειδή το ήθελαν οι ίδιες κι όχι επειδή είχαν την τύχη να γεννήσουν ένα παιδί. Ναι, τούτη η γιορτή αφορά κυρίως αυτές που είναι τρεις και τέσσερεις φορές πιο μάνες για ένα σωρό παιδιά τούτου του πλανήτη. Που ένιωσαν κι εκείνες τούτο το συναίσθημα και που κατάφεραν να δώσουν απλόχερα χαρά και αγάπη, σε παιδιά ορφανά, κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα, παιδιά πολέμου, ατυχημάτων και παιδιά χωρισμένων γονιών. Κι είναι πολλές, κι είναι κι εκείνες μάνες καρδιάς και αγκαλιάς… Κι ένιωσα για μια ακόμα φορά πιο δυνατή και περήφανη και πιο μάνα… και για τον άλλο μου γιο, γιατί έτσι τον νιώθω και γιατί, Μάνα καρδιάς είναι ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής και αγάπης!
Κι όσο για τα παιδιά μου και τα παιδιά του κόσμου πέρα από τα πολλά ευχαριστώ μου για όλα όσα με κάνετε και νιώθω, θα σας πω ακόμα πώς να μην ξεχνάτε να τις αγκαλιάζετε κι εσείς τις μάνες σας, να τους λέτε λόγια όμορφα, γιατί μόνο αυτό ζητούν από σας, να τις αγαπάτε και να μην τις παραμελείτε με τα χρόνια …
Κι όλα σταματούν σε εκείνη την μοναδική παροιμία που μου λέει συχνά η κ Μαρίκα μας: «Εκεί που είσαι ήμουνα, και εδώ που είμαι θα΄ρθεις» ή εκείνη τη φράση από το πιο τρυφερό βιβλίο που κρατώ τούτες τις μέρες:
«Μια μέρα, έπειτα από πολλά χρόνια, θα έρθει η στιγμή που και τα δικά σoυ λευκά μαλλιά θα γυαλίζουν στον ήλιο. Κι όταν έρθει αυτή η μέρα, αγάπη μου, θα με θυμηθείς.»*
Αν ήμασταν σχολείο όλη την εβδομάδα που πέρασε θα φτιάχναμε χίλια δυο καλούδια για τη μαμά μας. Φέτος οι συνθήκες όλων μας άλλαξαν έπρεπε να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και ακόμα παραμένουμε με σχολεία κλειστά. Φέτος δεν κατάφερα ακόμα να αγκαλιάσω τα παιδιά της καρδιάς, της τάξης μου που κάποιες φορές νιώθω σαν μαμά τους.
Ελπίζω να δώσουνε πολλές αγκαλιές και φιλιά στις μανούλες τους σήμερα. Να τους χαρίσουν εκείνη τη ζωγραφιά που τους είπα και σύντομα να βρεθούμε όλοι μας κοντά και υγιείς.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου!
Χρόνια πολλά μαμά!
Αιωνία η μνήμη σου κ. Μαρίκα μας, δεύτερη μου μάνα που ποτέ δεν φεύγεις από τη σκέψη μου!
Μόνο τούτη τη γιορτή θα ήθελα να έχω ….καμία άλλη!
*Μια μέρα, Άλισον Μακ Γκι & Πίτερ Χ. Ρέινολντς, εκδόσεις Mamaya
http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
