Παλιότερα , έκανα τη βόλτα αυτή σε τακτική βάση, με συχνότητα τουλάχιστον τρεις φορές τη βδομάδα. Εδώ και κάμποσο καιρό την κάνω περιστασιακά και ανάλογα με την ...πρωινή διάθεση και τον καιρό Αναφέρομαι βέβαια στην πρωινή βόλτα στο μεγάλο λιμενοβραχίονα ,εκεί λίγο πριν βγει ο ήλιος και πριν ακόμα το μεγάλο Κάστρο ''νίψει'' καλά- καλά τη μούρη του και ξεκινήσει την καθημερινή του ρουτίνα.
Ο τελευταίος τέτοιος περίπατος, λίγες μόλις μέρες πρίν, ξεκίνησε με εξαιρετικά καλή διάθεση, που, κάθε άλλο παρά, δικαιολογούσαν τα ''νέα'' της μέρας, πού χα ακούσει πρωί- πρωί, φρόντισα όμως άμεσα να τα ξορίσω , στην πιο μακρινή γωνιά του μυαλού μου
Ο ήλιος δεν είχε ακόμα προβάλλει στον ορίζοντα, όμως ο ερχομός του αναγγελόταν πανηγυρικά οθέ την Ανατολή, στα Λασιθιώτικα βουνά,, καθώς οι κορφές τους βάφονταν ήδη κόκκινες από τον κρυμμένο πίσω τους φωτισμό .
Η απόλυτη άπνοια, το σιγανό μουρμουριτό της θάλασσας πού έσβυνε νωχελικά πάνω στα χορταριασμένα βράχια και το τυλιγμένο στην πρωινή αχλή Ηράκλειο σ έκαναν να νοιώθεις ψηλός,όσο τουλάχιστον και ο μυθικός θεός ο Δίας ,που φαινόταν πέρα, στο Νοτιά ,ξαπλωμένος απ Ανατολή σε Δυση , σε μιας αναπνιάς απόσταση απ το κεφαλοχώρι, τις Αρχάνες..
Χωρίς σχεδόν να το καταλάβω έφθασα στο τέρμα του δρόμου κι ανέβηκα την τσιμεντένια σκάλα, εκει που τελειώνει το πλάτωμα. Ο ήλιος στην Ανατολή είχε ήδη ξεφύγει από τους γκρίζους όγκους των βουνών που τουχαν κόψει προσωρινά το δρόμο και το ατίθασο κοκκινωπό του τσουλούφι , περήφανο και γελαστό,απεύθυνε την πρώτη ''Καλημέρα'', στο κοιμισμένο ακόμα Μεγάλο Κάστρο.
Στάθηκα στην άκρη της σκάλας,ακριβώς πάνω απ τη θάλασσα. Πήρα μερικές βαθειές ανάσες και νοιώθοντας να με πλημμυρίζει μια σχεδόν ευτυχισμένη διάθεση, άρχισα να μουρμουρίζω έναν αγαπημένο Σμυρναίικο σκοπό.
-Πολύ κεφάτος δείχνεις του λόγου σου πρωί -πρωί, ακούστηκε από το πλαι μου, σε κοντινή απόσταση, μια αντρική φωνή .Γύρισα προς το μέρος της απόλυτα αιφνιδιασμένος. Ένας άνδρας απροσδιόριστης ηλικίας, με γένεια και μουστάκια πλούσια, καθόταν άκρη -άκρη στο μώλο ,με τη μούρη γυρισμένη στο Νοτιά. και ψάρευε
Είχε τα ψαρικά του αραδιασμένα με τάξη στο πλάι και πάρα κει, ένα ταλαιπωρημένο μικρό καλάθι με κάλυμα από λινάτσα, που κουνιόταν πέρα δώθε ολόκληρο, από τους απελπισμένους πήδους μερικών ψαριών που βρίσκονταν ''φυλακισμένα'' στο βάθος του.
-''Συγχώρα με, είπα, δεν ήθελα να σ ενοχλήσω''.
-''Δε μ ενόχλησες. Ασε που με τέτοια ομορφιά, επιβάλλεται κανείς να βγάζει όξω τη ψυχή του με το τραγούδί Και γω το παθαίνω καμιά φορά ασυναίσθητα, .Γι αυτό μη χολοσκάς Βλέπεις, βρε παιδί μου ,ο τόπος μας, από δικού ντου είναι όμορφος πολύ,. Το κέντρο του κόσμου δε λέγανε οι Αρχαίοι άλλωστε, πως είναι';'
-''Υπαρχει κι η άλλη θεωρία ''τον εκοψα. Αυτή που λεει, πως ο θεός όταν έπλασε τον κόσμο, τούχαν περισσέψει κάτι φανταχτερές πέτρες ,που δεν ήξερε τι να τις κάνει. Τις ''φκέρεσε'' λοιπόν στη θάλασσα, κι έτσι σχηματίστηκε η Ελλάδα.Γι αυτό έχει και τόσα νησιά και νησάκια''...'
Γέλασε .
-Αυτά θα τα κυκλοφορούνε οι εχθροί μας'' είπε.''Ομως ,είτε είναι έτσι είτε αλλιώς,,δε μπορούσε ο πανάγαθος, μαζί με την ομορφιά που μας χάρισε, να μας πέψει και λίγα πλούτη..Ήταν ανάγκη να μας παντρέψει με τη φτώχεια από τα γεννοφάσκια μας ;''
-Ακου τι θα σου πω, τον σταμάτησα ,και πρόσεξε το, σοβαρά. Μαθαίνομε πολλά ψέματα στη ζωή μας. Όμως, να ξέρεις, το πιο μεγάλο ,που το ακούμε από παιδιά ,είναι αυτό της φτώχειας''
-''Μα τι λές τωρα',' διαμαρτυρήθηκε.''Εδώ χρωστούμε και το σώβρακο μας κι εσύ αμφισβητείς τη φτώχεια μας''
Δεν αμφισβητώ τίποτα .Μια όμως και αναφέρθηκες στο τι χρωστούμε. Ξέρεις πόσο χρώσταγε η χώρα το 1974, που αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία; Μόλις 380 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή, ούτε το 22%τουΑΕΠ. Ξέρεις πόσα χρωστα σήμερα ;310 δισ, όχι δολάρια μα Ευρώ. Και αν το θες και σε ποσοστά, πάνω απ το το 176%του ΑΕΠ.
Φτωχοί λοιπον και χρεώστες αυτού του αστρονομικού ποσού γίναμε απ τη κακή μας κεφαλή .Απ τους ανάξιους πολιτικούς που όλα αυτά τα χρόνια είχαν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας, και δανειζονταν αβέρτα. Οχι για να κάνουν επενδύσεις και να εκσυχρονίσουν αυτόν το όμορφο -καλά το λες- τόπο, που μας χάρισε ο θεός ,αλλά για να κρατούν ζωντανό το αμαρτωλό σύστημα, χάρη στο οποίο εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους.Όλοι.Είτε ήταν στην εξουσία είτε όχι. Εκείνοι μάλιστα που δεν ήταν, πίεζαν πιο ''γενναιώδωρη'' πολιτική.Για παροχές ,που πολύ καλά ήξεραν πως ήταν από δανεικά
-Ξέρεις, συνέχισα,πως. .η εποχή της''ευημερίας'' του Αντρέα έστειλε το χρέος διόμισυ φορές πάνω (Από το 29,7 στο 65,7% του ΑΕΠ) .Και στην εποχή της... βασιλείας του ''σιωπηλού Βούδα''( εποχή των αστακομακαρονάδων), που θα... επανίδρυε το κράτους προστέθηκαν στην καμπούρα μας, ΄μέσα σε 5 χρόνια, άλλα 120 δισ Ευρώ χρέος, ανεβάζοντας το στα 298 δισ;
Εκείνος βέβαια φρόντισε να ''την κάνει'' με ...ελαφρά πηδηματάκια δια των εκλογών, αφήνοντας στα... στιβαρά χέρια του ΄λεφτά υπάρχουν'' μια βόμβα μεγατόνων ..Σε ποιον; σ έναν ανθρωπο που κατασκοτώθηκε με το ποδήλατο κι οι ικανότητες του ζήτημα να προσέγγιζαν το μέτριο, από μακριά έστω. .
.Και μετά μας φταίνε οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι και, τελευταία, ο.. Γεωργίου του ΕΛΣΤΑΤ.που φούσκωσε-υποτίθεται- το χρέος ,για να ''εξυπηρετήσει'' αφεντικά και να ''ξεπουλήσει'' τη χώρα.(Νέο αφήγημα των Καραμανλο -συριζανέλ προκειμένου να προφυλαχθεί το ''εθνικό κεφάλαιο'' που λέγεται Καραμανλής και να δυσκολέψει ο δρόμος του Κυριάκου)
Με δυο κουβέντες , , γι αυτά που τραβάμε σήμερα δε φταίει κανείς ''δικός''μας. Ούτε ο Ανδρεας ,ούτε ο Κωστάκης ,ούτε ο Γιωργάκης ,ούτε ο Αλέξης . Ούτε βέβαια ΕΜΕΙΣ, που τους παραδώσαμε το τομόνι της χώρας.
Υπαίτιοι είναι οι ξένοι. Ο πασίγνωστος στους γονείς και τους παππούδες μας ''ξένος δάκτυλος'', που, διαχρονικά, δεν αφήνει τον... πανέξυπνο λαό μας να ανασάνει και να τραβήξει μπροστά . Γιατι ,με τις ικανότητες που έχει, θα ...κατακυριέψει τον κόσμο.και βέβαια,. δεν είναι κοροίδα οι ξένοι να μας αφήσουν. Φτάνει που, κρατάμε τον αφαλό της γης!
Δηλαδή , θες να πεις ,πως δε φταίνε οι ξένοι για το χάλι μας, ρώτησε,καχύποπτος, ο συνομιλητής μου.
Φταίνε κι αυτοί, γιατί άφησαν την κατάσταση να ξεφύγει από τον έλεγχο ,ενώ θα μπορούσαν από πολύ νωρίς να μας έχουν ''τραβήξει τα λουριά''.Ακόμα, αν θες, και γιατί δώσανε λάθος φάρμακο για θεραπεία. Όμως αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει από άλλους .
Γιατί αν οι Καραμανλής,Παπανδρέου, Σαμαράς και Τσίπρας, αντιμετώπιζαν την κρίση ως ευθεία απειλή για την ίδια την ύπαρξη της χώρας .και όχι ως εργαλείο για να σκαρφαλώσουν στην εξουσία ,θα χαμε αφήσει πίσω μας από καιρο τα μνημόνια, τις δοκιμασίες και τις ταπεινώσεις που τα συνοδεύουν.
Δε με πείθεις είπε ο συνομιλιτής μου ,σχεδόν πεισματικά. Οι ξένοι μας φέρανε εδώ. Αυτοί μας θένε μικρούς και αδύναμους ,γιατι μας ζηλεύουν. Εμάς και τον τόπο μας...
Πείσμωσα και ,σχεδόν, θύμωσα ακούγοντας.. Τότε ,για πες μου , τον προκάλεσα, ποιοι ξένοι μας εμπόδισαν να χτίσομε τις πόλεις μας με ευαισθησία και λογική; ποιος μας έσπρωξε να μη φτιάξομε δρόμους και πλατείες ανθρώπινες; ποιος μας βάζει να καίμε τα δάση μας; ποιος μας έσπρωξε να στήσομε υπηρεσίες που βασανίζουν και δεν εξυπηρετούν; ποιος μας εμπόδισε να ιεραρχήσομε τις προτεραιότητες μας; να νοικοκυρέψομε το σπίτι μας; Όσοι έχουν μάτια και μυαλό βλέπουν πως η ''φτώχεια'', ο ξένος δάχτυλος κι όλα τα παραμύθια για λύσεις μαγικές που κάποιοι έχουν,,δεν είναι ψεματα απλώς,αλλά και ναρκωτικά που μας αποκοιμίζουν, και μας αδρανοποιούν.
Και το τραγικό είναι, ότι δε μας λείπουν οι άνθρωποι με τις ικανότητες, την ευφυία ,τη μόρφωση, τα ταλέντα και το ήθος.που θ αλλάξουν την κατεύθυνση αυτή..Μας λείπει η αξιοκρατία και οι διοικητικές δομές που θα τους επιτρέψουν ν αναδειχθούν.Γιατί βλέπεις, εδώ έχει επικρατήσει ο νόμος της μέσης στάθμης. Ο νόμος δηλαδή που υπαγορεύει την εξαφάνιση όποιου περνά το μέσο ύψος..
Και στις άλλες χώρες αυτό δεν είναι τραγικό ,γιατί το ''δρεπάνι'' εχει ρυθμιστεί να περνά κάπου ψηλά, Σε μας όμως αυτό το ύψος έχει ρτθμιστεί-χαρη σε κάποιους διαχρονικούς Μπαλτάδες και,Φίληδες-σε φοβερά χαμηλό επίπεδο.
Το ''δρεπάνι ''περνά σχεδόν πάνω από το έδαφος. Γι αυτό κι ολόκληρο το πολιτικο-διοικητικό μας σύστημα, έχει φθάσει στη φάση της κατάρρευσης.
Σταμάτησα. Ο ήλιος ειχε ήδη σκαρφαλώσει δυο-τρία μπόγια στον μακρινό ορίζοντα, στέλνοντας τα πρώτα μηνύματα της επικείμενης καυτής διαδρομής του.Ο συνομιλητής μου κατί πήγε να πεί,,αλλά η φωνή του κόπηκε απότομα, κάθώς η ''μιχίνα '' στο χέρι του τεντώθηκε τεζαριστά κι άρχισε να κουνιέται νευρικά, Επικέντρωσε την προσοχή του εκεί, και αρχισε, σιγά-σιγά, να τη μαζεύει και να την αφήνει,με ρέγουλο όμως, για να κουράσει το αγκιστρωμένο ψάρι.
-Μεγαλο μου φαίνεται το αφιλότιμο ,είπε ,ενώ συνέχιζε μεθοδικά την προσπάθεια.
-Σε αφήνω να κάνεις τη δουλειά σου είπα, ενώ έπαιρνα το δρόμο του γυρισμού. -Στάσου ,που πας, αφού δεν τελειώσαμε την κουβέντα, είπε Ή μάλλον.έλα το βράδυ στους ''ερασιτέχνες ψαράδες΄΄να πιούμε το ουζάκι μας -ο μεζες είναι ήδη εξασφαλισμένος-και να τα πούμε με πιο λαγαρό μυαλό.
Θαρθω ,υποσχέθηκα, χωρίς όμως να μαι και πολύ αισιόδοξος για την πορεία της κουβέντας ,
