Του Αλέξανδρου Μαυρικάκη
Οι μεταγραφές αποτελούν μια πρακτική που ακολουθείται στο ποδόσφαιρο και σε άλλα ομαδικά αθλήματα, με σκοπό να προσδώσουν μια καλύτερη δυναμική στις ομάδες. Ο μεταγραφόμενος ποδοσφαιριστής συνήθως κάνει δηλώσεις με αναφορές στη «μεγάλη ομάδα που θα αγωνιστεί» και υπόσχεται πως «θα προσπαθήσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες αυτών που τον επέλεξαν και θα δώσει το καλύτερο εαυτό του στο γήπεδο». Οι οπαδοί φωνάζουν ενθουσιασμένοι και οι οπαδικές εφημερίδες κυκλοφορούν την επόμενη ημέρα με διθυραμβικά σχόλια.
Στο χώρο των πολιτικών κομμάτων δεν υπάρχει μεταγραφική περίοδος και οι μεταγραφές πραγματοποιούνται για τον ίδιο λόγο που γίνονται και στο ποδόσφαιρο, δηλαδή να αλλάξει η δυναμική του κόμματος. Ο πολιτικός που «μεταγράφεται» από κόμμα σε κόμμα γνωρίζει πως «το είδος που επιβιώνει δεν είναι το ισχυρότερο, ούτε το ευφυέστερο αλλά εκείνο που μπορεί να αλλάζει»[1]. Όταν πολιτικός που επιθυμεί να αλλάξει κόμμα προκειμένου να επιβιώσει, γίνει αποδεκτός από κάποιο άλλο κόμμα, κάνει τις κλασικές πομπώδεις δηλώσεις ενώπιον των δημοσιογράφων. Αναφέρεται «στη μεγάλη παράταξη που εντάχθηκε και στον φυσικό επικεφαλής και εκφραστή της». Υπόσχεται πως «θα προσπαθήσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες αυτών που τον επέλεξαν» και προσθέτει και ολίγα περί «άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων που βάναυσα καταστρατηγούνται». Τελειώνει τις δηλώσεις του με αυτοϋμνητικές αναφορές στην «κρυστάλλινη διαδρομή του»! Κάποιες εφημερίδες κάνουν διθυραμβικά σχόλια και ο δοκησίσοφος πολιτικός σηκώνει τα μανίκια και ρίχνεται στον αγώνα, δηλαδή στη δημιουργία εκλογικού μηχανισμού. Καθαρά και νοικοκυρεμένα πράγματα. Και προπάντων επαγγελματικά. Ας μη ξεχνάμε πως οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες και επιζητούν να προοδεύσουν στην ζωή τους.
Τώρα αν κάποιοι διαμαρτύρονται και λένε πως όλες αυτές οι μεταγραφές είναι προϊόντα συναλλαγής και αποτελούν εκφυλιστικά φαινόμενα βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Αν πάλι κάποιοι μιλάνε για αμοραλισμό και κυνικές δοσοληψίες δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει υψηλή πολιτική και στρατηγική που θα πλήξει τον αντίπαλο. Η ελίτ του κόμματος πάντα γνωρίζει ποιο είναι το σωστό και ποιες πρέπει να είναι οι κινήσεις τακτικής που πρέπει να πραγματοποιηθούν.
«Τακτική, σύντροφοι, τακτική!»[2]
Κάποιοι από αυτούς που επιμένουν να διαμαρτύρονται (συνήθως αιθεροβάμονες) πρέπει να περιοριστούν στο χειροκρότημα, στη συλλογή ψήφων και στην οργάνωση συγκεντρώσεων. Πρέπει να γνωρίζουν πως η πολιτική έχει αλλάξει και τα σύγχρονα κόμματα πρέπει να λειτουργούν ως μηχανισμοί που στοχεύουν στις εκλογές και οφείλουν να συνεργάζονται με ανθρώπους που «πουλάνε» και επηρεάζουν το εκλογικό ακροατήριο. Ασφαλώς υπάρχει και η κοινή γνώμη, αλλά αυτή θα την καθοδηγήσουν οι ειδικοί και τα επικοινωνιακά επιτελεία. «Θα αλλάξουν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων έτσι ώστε να ταιριάζουν με τις πράξεις»[3] και θα εφαρμοστούν όλες οι τεχνικές της πειθούς για να φέρουν την πραγματικότητα στα απαιτούμενα προκρούστια μέτρα.
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες ως γνωστό κάνουν και μεταγραφές ποδοσφαιριστών από το εξωτερικό. Ίσως θα μπορούσε να συζητηθεί και η δυνατότητα να γίνονται μεταγραφές πολιτικών στα εγχώρια κόμματα και από άλλες χώρες. Ακόμα και ο δανεισμός ενός πολιτικού, όπως συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο δηλαδή η προσωρινή μετακίνηση ενός αθλητή σε ένα σύλλογο, αποτελεί μια καλή ιδέα.
Αυτά όλα θα προσδώσουν μια άλλη δυναμική στα κόμματα και στην εκλογική διαδικασία.
«Τακτική, σύντροφοι, τακτική!»
[1] CHARLES DARWIN,Η καταγωγή των ειδών
