Τα «Παραμύθια του Σαββάτου» κάνοντας μια επιλογή από βιβλία που αφορούν τον… μπαμπά και τον παππού, τον δυο φορές μπαμπά μας, προτείνουν, σχολιάζουν και παρουσιάζουν όσα νομίζουν πως αξίζει να υπάρχουν σε παιδικές και εφηβικές βιβλιοθήκες
Της Ελένης Μπετεινάκη *
Κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου η μέρα είναι αφιερωμένη στον πατέρα, ένα από τους δυο πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του καθενός μας.
Τα «Παραμύθια του Σαββάτου» κάνοντας μια επιλογή από βιβλία που αφορούν τον… μπαμπά και τον παππού, τον δυο φορές μπαμπά μας, προτείνουν, σχολιάζουν και παρουσιάζουν όσα νομίζουν πως αξίζει να υπάρχουν σε παιδικές και εφηβικές βιβλιοθήκες με αφορμή μια γιορτή που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ!
Ο μπαμπάς μου ο ήρωάς μου, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, εικ: Αγγελική Δρακάκη, εκδ. Ελληνοεκδοτική.
Τίτλος που θα μπορούσε να ανήκει στον μπαμπά του καθενός μας. Ο μπαμπάς του Στέφανου όμως είναι διαφορετικός ή μάλλον έτσι νομίζουν οι συμμαθητές του. Ο Στέφανος είναι παιδί υιοθετημένο κι αυτό δεν είναι και πολύ καλοδεχούμενο από την τάξη του. Η μικρή Καλλιόπη ακούει μια ιστορία από τον μπαμπά της που συνέβη στον ίδιο και την δική του παρέα κάποτε κι αυτό την κάνει να καταλάβει πως πατέρας δεν είναι μόνο ένας φυσικός γονιός αλλά και όποιος αγαπά χωρίς όρια ένα παιδί που δεν είναι γεννημένο από τον ίδιο. Όλοι έχουμε ακούσει πολλές φορές τις λέξεις πατριός θετός πατέρας σαν ταμπέλες που δημιουργούν όχι και τόσο θετικά συναισθήματα. Η εικόνα όμως αυτή αλλάζει μόλις καταλάβουμε ή δούμε την συμπεριφορά που έχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος απέναντι σε ένα παιδί που επέλεξε να γίνει πατέρας του. Και η μικρή Καλλιόπη σαν τελειώσει τη διήγηση της ιστορίας ο δικός της μπαμπάς, θα καταλάβει πως πατέρας είναι πραγματικά κι εκείνος που νοιάζεται, που ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του για ένα παιδί του που ίδιος επέλεξε να είναι « δεύτερος» μπαμπάς του και τούτη η αγάπη είναι ακόμη πιο δυνατή.
Μια ιστορία του Παναγιώτη Δημητρόπουλου συγκινητική, συμβουλευτική, νοσταλγική και πάνω απ όλα αληθινή. Για την υιοθεσία, την πατρική αγάπη, για τις γονεϊκές θυσίες που δεν έχουν όρια. Για τις ευκαιρίες που πρέπει όλοι να δίνουμε στη ζωή παιδιών, φίλων και όσων πληγώνουν άθελα τους, τους άλλους. Από άγνοια, από λαθεμένες αντιλήψεις και εκτιμήσεις.
Εικονογραφημένο από την Αγγελική Δρακάκη σαν ταινία ρετρό και γεμάτη συγκίνηση!
Για παιδιά από 8 ετών … (από τα Παραμύθια του Σαββάτου)
Ο δικός μου μπαμπάς, Μάκης Τσίτας, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκης
Όλοι οι μπαμπάδες είναι καλοί. Αν ρωτήσετε τα παιδιά τους, θα σας το πουν.Όμως ο δικός μου ο μπαμπάς είναι ο καλύτερος!Κι αυτό που λέω είναι πέρα για πέρα αλήθεια.
Έτσι ξεκινάει την αφήγησή της η μικρή ηρωίδα αυτής της τρυφερής ιστορίας. Μιλάει για τον μπαμπά της που είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος αλλά στα δικά της μάτια φαντάζει δυνατός, ατρόμητος, επιδέξιος, πολυτάλαντος, όμορφος, ευφυής. Το βιβλίο διακρίνεται και για την πρωτοτυπία του: το χιούμορ, που υπάρχει σε μεγάλη δόση, προκύπτει από την υπονόμευση (ή αντίθεση;) του κειμένου απ’ την εικονογράφηση. Έτσι, στα περισσότερα σημεία άλλο διαβάζουμε και άλλο βλέπουμε.
Το βιβλίο Ο δικός μου ο μπαμπάς φανερώνει τη δημιουργική συνεργασία του συγγραφέα με την εικονογράφο και την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους.
Ένα βιβλίο που σίγουρα θα αγαπήσουν κόρες, γιοι και μπαμπάδες.(culturenow.gr)
To Αστεράκι του μπαμπά μου είμαι εγώ, Γεωργία Λαττά, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Διάπλους
«…Όταν μεγάλωσε, μια νύχτα έστρεψε το βέλος του ψηλά και σημάδεψε το σακουλάκι με τ' αστέρια. Εκείνο τρύπησε κι ένα μικρό αστεράκι έπεσε στο κρεβατάκι μου, πάνω στην κουβερτούλα μου. Έτσι γεννήθηκα εγώ….»
Κι έτσι ξεκινά η κοινή πορεία πατέρα και παιδιού. Μια σχέση έντονη, καταλυτική, καθοριστική για τη ζωή και των δυο. Ο πατέρας, ένα πρόσωπο ισχυρό όσο κι ευάλωτο, ανοίγει μονοπάτια κι ενθαρρύνει το γιο του να μάθει τα πάντα για τον κόσμο. Ο μικρός διευρύνει τους ορίζοντές του, ετοιμάζεται να βγει δυναμικά στη ζωή και διαμορφώνει άποψη για το ρόλο που θα διαδραματίσει στην ενήλικη ζωή του. "Όταν φεύγει στενοχωριέμαι. Όμως μου 'χει πει πως κάθε μέρα πρέπει να οργώνει τρεις φορές τα χωράφια του κόσμου ώστε να μην πεινάσω ποτέ. Το ίδιο θα 'κανα κι εγώ γι' αυτόν, αν μπορούσα.
Για παιδιά από 5 ετών (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο δικός μου παππούς, Μάκης Τσίτας, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκης
Ο δικός μου ο παππούς είναι ξεχωριστός. Και είναι βέβαια ο καλύτερος! Το ξέρω κι εγώ, αλλά το ξέρουν και όλοι οι άλλοι. Μαζί του όλα είναι ωραία και συναρπαστικά!
Ένα βιβλίο πολύ τρυφερό για τους « δυο φορές μπαμπάδες» της ζωής μας. Με μικρό αφαιρετικό κείμενο, που όμως τα λέει όλα και με εκπληκτική εικονογράφηση από την Λίλα Καλογερή που συμπληρώνει όσα δεν λέγονται με λόγια.
Για παιδιά από 4 χρόνων…
«Ευτυχώς, ο μπαμπάς έφερε το γάλα» Neil Gaiman, εικ: Skottie Young, εκδ. Παπαδόπουλος
«…Η μαμά «λείπει ταξίδι για δουλειές». Συγκεκριμένα σε ένα συνέδριο όπου παρουσιάζει μια σοβαρή έρευνα για... τις σαύρες. Έτσι την ευθύνη των παιδιών, του μικρού αφηγητή της ιστορίας του Νιλ Γκάιμαν, και της αδελφούλας του, αναλαμβάνει πρόθυμα ο μπαμπάς· μαζί με αρκετές υποχρεώσεις. Όπως αυτήν της ετοιμασίας του πρωινού. Πλην δεν υπάρχει γάλα για τα δημητριακά τους. Και ο μπαμπάς, «Καημένα μου παιδιά» είπε «θα τρέξω μέχρι το μπακάλικο στη γωνία. Θα σας φέρω το γάλα». Και έφυγε. Και τα παιδιά περίμεναν. Και περίμεναν. Με τις ώρες. Όταν, έστω και αργοπορημένος, γύρισε με το γάλα στο χέρι, είχε μια έξαψη στο πρόσωπό του και μια λάμψη στα μάτια. Και πώς όχι; Αφού τη στιγμή που βγαίνει από το μπακάλικο βλέπει να πλανιέται στον αέρα ένας πελώριος ασημένιος δίσκος, από τον οποίο ξεχύθηκε ένα φως λαμπερότερο κι από τον ήλιο που τον ρούφηξε στο εσωτερικό του ιπτάμενου σκάφους. «Ευτυχώς είχα βάλει το γάλα στην τσέπη του παλτού μου».
Πάντοτε, στις μετέπειτα ανήκουστες περιπέτειές του, ο νους του στο γάλα. Μην τυχόν και τον θεωρήσουν ασυνεπή τα παιδιά, μην τυχόν και δεν τους προσφέρει αυτό που τους υποσχέθηκε. Με το γάλα πότε στην τσέπη, πότε στα χέρια, περιπλανήθηκε σε κόσμους άγνωστους, σε χρόνους από το παρελθόν και το μέλλον. Πλάσματα φανταστικά, πετράδια πολύτιμα, πολύχρωμα, η ωραία και αυστηρή Βασίλισσα των Πειρατών, πολεμιστές της ζούγκλας που είναι έτοιμοι να τον θυσιάσουν για να πάει καλά η σοδειά τους, χαμένοι ήπειροι, άγνωστοι κόσμοι, το σύμπαν στα πόδια του, φιλίες, αποχαιρετισμοί, ναι, ήταν πολύ τυχερός που είχε μαζί του το γάλα, με το οποίο οι δεινόσαυροι του διαστήματος φωτογραφήθηκαν πριν τον αποχαιρετήσουν. Ω, και τι δεν έζησε ο πατέρας μες στο πρωινό που πετάχτηκε να φέρει το γάλα. Μα και πόσα δεν απόλαυσαν τα παιδιά, αν και σε ορισμένα σημεία τον φρέναραν. Τόσος ο καλπασμός της φαντασίας του! Κι άλλη τόση η ευτυχία του ότι τους πρόσφερε κάτι που δεν το έκανε συχνά, ή μάλλον κάτι που δεν το είχε κάνει ποτέ άλλοτε: τους χάριζε λίγη από την ώρα του, τους φανέρωνε αισθήματα κρυμμένα, έκανε πλάκα μαζί τους, αφηνόταν σαν έφηβος. Κι εκείνα αφήνονταν….Χαρακτήρισα το βιβλίο καθηλωτικό και είναι. Είναι όμως και αστείο και ευφυές και χαριτωμένο. Και στοχεύει στις οικογενειακές σχέσεις, ιδιαιτέρως στις σχέσεις πατέρα και παιδιών….
Ελένη Σαραντίνη : https://diastixo.gr/kritikes/p...
