Ο Γιώργος Πρατσίνης, ο Φουρνιώτης, ο Μεραμπελιώτης ευπατρίδης, ο συγγραφέας, ο άνθρωπος των γραμμάτων, ο παντοτινός εραστής του τόπου του μέσα από τη ζωή του και τα βιβλία του, που άφησε ζωντανή παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, ακολούθησε την αναπόδραστη μοίρα των θνητών. Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι πλήρης ημερών, στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη.
Ο Γιώργος Πρατσίνης γεννήθηκε το 1927 στη Φουρνή Μεραμπέλλου. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο χωριό του φοιτώντας στο ονομαστό Δημοτικό Σχολείο Κεραπολίτισας Φουρνής. Συνέχισε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γυμνάσιο της Νεάπολης το οποίο τελείωσε το 1944 μετά τη Γερμανοϊταλική κατοχή. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εγγράφεται στην Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ύστερα από επιτυχείς εισαγωγικές εξετάσεις. Διέκοψε τις σπουδές του το Μάιο του 1949 αφού τότε η αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών είχε ανασταλεί εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου. Υπηρέτησε ως απλός στρατιώτης στα Αλβανικά σύνορα βόρεια από το Νεστόρι και απολύθηκε το Μάιο του 1952 ύστερα από 36 μήνες θητεία.
Μετά την απόλυσή του το Μάιο του 1952, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει τις σπουδές του. Παίρνει το πτυχίο του Γεωπόνου την άνοιξη του 1955. Προσλαμβάνεται στη δακοκτονία του νομού Λασιθίου και διορίζεται στο υπουργείο Γεωργίας. Τοποθετείται στο Οροπέδιο Λασιθίου ως Γεωπόνος Γεωργικών Εφαρμογών και μετά από τρία χρόνια μετατίθεται στο Χανδρά Σητείας. Ακολουθεί η μετάταξη του ως προϊστάμενος στη Διεύθυνση Εγγείων Βελτιώσεων του Νομού Λασιθίου.
Σχεδιάζοντας το Υπουργείο την αποξήρανση της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου, τον στέλνει μετακπαίδευση στην Ολλανδία με τα μεγάλα φράγματα, και στη Νίμ της Γαλλίας για μελέτη των αρδευτικών δικτύων.
Το λογοτεχνικό ταλέντο του πολυγραφότατου Γιώργου είχε φανεί από πολύ πρώιμα. Ηδη από τα σχολικά χρόνια.Τα πάμπολλα βιβλία που μας έχει αφήσει ως πνευματική παρακαταθήκη, ιδίως για τα παιδικά του χρόνια της κατοχής, τα έθιμα και την ιστορία της Φουρνής και του Μεραμπέλλου, θα είναι ζωντανές μαρτυρίες για τις επόμενες γενιές.
Στο πλούσιο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται τα βιβλία:
«Ανθρωπιά χωρίς σύνορα» (Β΄ Εκδόση Σμυρνιωτάκη μεταφρασμένο και στα ιταλικά Le Aquile Reali), «Τραγική τετραλογία» (Ισμαήλ πασάς-Μανώλης Καμπάνης ιστορική ανασκόπηση), «Οδηγός κινηματογράφου για ερασιτέχνες» (τεχνικό εγχειρίδιο), «Πνευματικές ιέρειες της Φουρνής» (Μαρία Αμαριώτου, Σοφία Μαυροεειδή-Παπαδάκη, έκδοση Δήμου Νεάπολης), «Ως την αιωνιότητα θα σ’ αγαπώ» (αληθινή ιστορια της κατοχής μεταφρασμένο και στα ιταλικά Fine L’ Eternita ti amero), «Λίγα ώριμα στάχυα κι από καρδιάς» (ποιήματα), «Ο ρασοφόρος του Θεούλη» (πραγματική ιστορία), «Ένας άνδρα, δυο γυναίκες», «Μεραμπέλλο: Το Άγιον Όρος της Κρήτης» Β΄Εκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λασιθίου, «Αίγυπτος» (ιστορικές εντυπώσεις), «Γερμανία: Βαϊμάρη-Δρέσδη-Λειψία» (ταξειδιωτικές εντυπώσεις), «Η Μάχη της Κρήτης και η εν συνόψει προδοσία της», «Ο γιατρός της Σπιναλόγκας» (Β΄ έκδοση Σαββάλα).
Τα μεταφρασμένα στα ιταλικά έργα του έχουν βραβευθεί από την Αccademia del Fiorino της Φλωρεντίας, της οποίας έγινε επίτιμο μέλος. Επίσης είχε βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Κατάνια, στη Μεσσίνα και την Πίζα.
Πολυτάλαντος καθώς ήταν, ασχολήθηκε και με τον ερασιτεχνικό κινηματογράφο. Η βραβευμένη ταινία του «Κρήτη αγάπη μου» (Αγ. Νικόλαος-Ελούντα-Φουρνή-Οροπέδιο-Ιεράπετρα-Σητεία-Βάϊ) προβλήθηκε από την τότε κρατική τηλεόραση Βορείου Ελλάδος. Από το 1961 ζούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να παραλείπει να περνά τα καλοκαίρια του στην αγαπημένη του Φουρνή.
Στην αγαπημένη του σύζυγό Ισμήνη και στα παιδιά του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Κ. Μα.
