Διαβάζω καθημερινά για την τραγικότητα του φετινού καλοκαιριού. Για την πανωλεθρία στο μοναδικό σχεδόν για την Κρήτη και όλη τη νησιωτική χώρα προσφερόμενο προϊόν, εκείνο του τουρισμού. Είχε πει πριν από πολλά χρόνια, ένας από τους μεγάλους Έλληνες ξενοδόχους της παλιάς γενιάς - μου διαφεύγει το όνομα- ότι ο τουρισμός, είναι για την Ελλάδα το μεγαλύτερο εργοστάσιο χωρίς φουγάρο! Δεν είχε άδικο. Πέρασαν έκτοτε πολλά χρόνια. Ο κόσμος άλλαξε και αλλάζει ραγδαία. Τα γεγονότα ξεπερνούν τις προβλέψεις. Ο τριτογενής τομέας της οικονομίας είναι ο πραγματικός Άτλας που κρατάει στους ώμους του τη χώρα. Κάποτε είχαμε τη ναυτιλία και τις κατασκευές. Ο τουρισμός, όπως τα πάντα, σαρώθηκε κι εκείνος κάτω από τις ερπύστριες του Covid 19.
Είναι μπροστά στο μεγάλο βάραθρο που απειλεί και εντείνεται με την αβεβαιότητα για το αύριο.
Και όμως, μπροστά σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο και την γιγάντια απειλή στον τουρισμό της Κρήτης, εξακολουθούν και υπάρχουν σε κάθε νομό και από μια ένωση ξενοδόχων! Κατακερματισμένα καπετανάτα μιας άλλης εποχής. Λες και τα προβλήματα του τουρισμού έχουν γεωγραφικές ιδιαιτερότητες που κελεύουν τον κατακερματισμό της θεσμικής εκπροσώπησης! Μάλιστα, στον ανατολικότερο νομό υπάρχουν αν δεν απατώμαι δύο σύλλογοι! Και διαβάζοντας στην επίσημη ιστοσελίδα κάποιου άλλου, δεν θυμάμαι σε ποιο νομό - γράφει εκείνο το κυνικό «η ισχύς εν τη ενώσει»...
Είναι κρίμα για τη ναυαρχίδα της εθνικής μας οικονομίας, να φοράμε ακόμη παρωπίδες και να χάνουμε το παιχνίδι από τους εγωισμούς και τα οφίτσια. Από τις καρέκλες και τις τιμές! Τη στιγμή κατά την οποία η Κρήτη έπρεπε να έχει ΕΝΑ ενιαίο και ισχυρό Παγκρήτιο Σύλλογο! Μου θυμίζει εκείνο που άκουγα από τους ανθρώπους μιας άλλης μακρινής εποχής «μικρό μικρό τ’ αλώνι σου...». Η το παραλλαγμένο «κάλιο πρώτος στο χωριό σου, παρά δεύτερος στην πόλη». Κρίμα.
Κ. Μα.
