Ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, κ. Γιώργος Γραμματικάκης, έκανε το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού χθες, Παρασκευή. Αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία του μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook.
Συγκεκριμένα, αναφέρει "σε αυτόν τον φιλόξενο αλλά και προβληματικό χώρο, που ονομάζεται Facebook, τόνιζα σε μια ανάρτηση μου στις 17 Δεκεμβρίου την διαχρονική αξία των εμβολιασμών. Και κατέληγα:
«Εγώ λοιπόν, ο Γιώργος Γραμματικάκης, καθηγητής Φυσικής, κάποτε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης και πρώην Ευρωβουλευτής, δηλώνω από αυτήν εδώ την φιλόξενη θέση, ότι δεν έχω κανένα ενδοιασμό η αμφιβολία για την αξία των εμβολίων, που με αξιοθαύμαστη ταχύτητα πρόσφερε στον άνθρωπο η επιστήμη. Θα επιδιώξω λοιπόν, όσο αυτό δεν παραβιάζει τους κανόνες, να είμαι από τους πρώτους που θα εμβολιασθούν. Έχω μάλιστα την πρόθεση, απαθανατίζοντας εκείνη την ιστορική στιγμή, να αυτοφωτογραφηθώ -ότι από τους νεότερους αποκαλείται selfie.»
Η χθεσινή λοιπόν ημέρα, η 29 Ιανουαρίου του 2021, δεν έχει ασφαλώς κανένα λόγο να καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξε όμως ιστορική για τον υπογράφοντα. Διότι, συνεπής με την υπόσχεση μου, έκανα την πρώτη δόση του εμβολίου, που υπόσχεται να μας απελευθερώσει από τον εφιάλτη του φθονερού COVID-19 και των παραφυάδων του. Σπεύδω μάλιστα να κοινοποιήσω το γεγονός, όχι γιατί έτσι δίνεται η ευκαιρία να καυχηθώ για τον ηρωισμό μου -που δεν χρειάστηκε καθόλου! - αλλά επειδή έζησα στην πράξη και σε όλο της το μεγαλείο, την έννοια της παράλληλης Ελλάδας, που πάντοτε υπερασπιζόμουνα. «Την παράλληλη Ελλάδα» έγραφα παλαιότερα «συνιστούν άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων, που σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας εξακολουθούν να πράττουν το σωστό και το δύσκολο, να πορεύονται με ευθύνη και ήθος».
Πράγματι. Από τα 1000 και παραπάνω κέντρα εμβολιασμού, που ανακοινώθηκαν με τις γνωστές - και άχρηστες- τυμπανοκρουσίες- αυτήν την στιγμή λειτουργούν στο πολυάνθρωπο Ηράκλειο μόνον τρία. Τα δύο στα νοσοκομεία της πόλεως, και το τρίτο σε ένα Κέντρο Υγείας, λίγο έξω από το Ηράκλειο. Εκεί έλαχε στον υπογράφοντα να κάνει το εμβόλιο, ύστερα από μια άψογη και συνεπή διαδικτυακή επικοινωνία για να οριστεί το περιπόθητο ραντεβού.
Ω του θαύματος, λοιπόν. Παρά τους δικαιολογημένους φόβους μου, το εμβολιαστικό αυτό κέντρο αποδείχθηκε υπόδειγμα. Σε οργάνωση, ευγένεια, σεβασμό στους πολίτες. Η κυρία, που σε υποδεχόταν σε ένα πρόχειρο, αλλά βολικό παράπηγμα στον εξωτερικό χώρο, έπαιρνε τα πρώτα στοιχεία, και σε καθοδηγούσε για τα περαιτέρω. Στο κυρίως κτήριο, οι γιατροί συμπλήρωναν το ιστορικό, κι έμοιαζαν έτοιμοι να απαντήσουν σε κάθε απορία. Κυρίως όμως, με το προστατευτικό και ήρεμο ύφος τους, αφαιρούσαν κάθε αμφιβολία από τους πολίτες, που ήταν συνήθως μεγάλης ηλικίας, και έφταναν κάπως αμήχανοι για να εμβολιασθούν. Λίγα μέτρα πιο πέρα, πίσω από κάποια κινητά αλλά ολοκάθαρα παραβάν, γίνονταν οι εμβολιασμοί. Το νοσηλευτικό προσωπικό έδειχνε προθυμία και ικανότητα, και σε λίγα λεπτά όλα τελείωναν. Δεν χόρταινα να βλέπω τα χαμόγελα των ηλικιωμένων και των συνοδών τους, να ακούω τις ευχαριστίες που έφταναν από παντού. Ζούσα την παράλληλη Ελλάδα σε πλήρη άνθιση, τα συστατικά της ετερόκλητα αλλά θαυμαστά.
Δεν ξέρω πως έγινε αυτό το θαύμα. Θα απέκλεια όμως ότι είναι έργο του «επιτελικού κράτους», που ήξερε να τοποθετεί ακατάλληλους διευθυντές σε πολλά νοσοκομεία της χώρας. Υποθέτω λοιπόν ότι εδώ υπήρξε κάποιου είδους αυτοοργάνωση, ότι η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας λειτούργησε αποτελεσματικά, ότι γιατροί και νοσοκόμοι είχαν ένα κοινό όραμα που επέτυχαν να κάνουν πράξη. Θέλω απλώς να ελπίζω ότι σε όλη την Ελλάδα θα υπάρχουν παρόμοια εμβολιαστικά κέντρα, που αποκαθιστούν την εμπιστοσύνη των πολιτων.
Όσο για τον υποφαινόμενο, δεν στάθηκε δυνατόν -έτσι ήθελαν οι κανόνες- να είμαι από τους πρώτους που εμβολιάστηκαν. Κατάφερα όμως, όπως δείχνει η φωτογραφία, να είμαι ο πρώτος - ίσως και ο τελευταίος-που εμβολιάζεται με καπέλο! Καθώς έφευγα από το εμβολιαστικό κέντρο, έβγαλα νοερά το καπέλο, και επιδόθηκα σε μια βαθύτατη υπόκλιση: Προς τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και τον κάθε εργαζόμενο που, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, στέκονται δίπλα στον άνθρωπο και την αγωνία του. Την υπόκλιση αυτή, την βαθύτατη, επαναλαμβάνω και από αυτόν τον φιλόξενο χώρο. Με την ευχή, να αποκτήσει κάποια στιγμή η πατρίδα μας, ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που θα δικαιώνει τις προσδοκίες και τις προσπάθειες όσων, με γνώση και αφοσίωση, σέβονται την ύψιστη αποστολή του.
