Η επέλαση του κορωνοϊού στην Ιταλία στις αρχές του 2020 ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός συναγερμός για την πανδημία. Οι απώλειες στη χώρα υπήρξαν αδιανόητες: Από τις ανθρώπινες ζωές στην οικονομική κρίση που αναπόφευκτα έρχεται στη διάρκεια και μετά τα περιοριστικά μέτρα. Πολλά έχουν λεχθεί για τους ανθρώπους που πολέμησαν τον ιό από την πρώτη γραμμή - όμως τίποτα δεν φαίνεται να είναι αρκετό. Οι Ιταλοί υγειονομικοί φέτος προτάθηκαν για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
«Θέλαμε να τιμήσουμε την αυταπάρνηση και τη αυτοθυσία αυτών των εργαζομένων που αγωνίστηκαν κατά της πανδημίας για να σώσουν ζωές. Η υποψηφιότητα πάει σε αυτούς από ολόκληρη τη χώρα, διότι έκαναν θαυμάσια δουλειά», λέει στο euronews o πρόεδρος του Ιδρύματος Γκορμπατσόφ Μάρτσιο Νταλατζιοβάνα.
Ένα καθήκον δύσκολο που στην αρχή για πολλούς φαινόταν ακατόρθωτο. Χωρίς χρόνο και πολλές φορές με ελλιπή εξοπλισμό στη διάθεσή τους. Το μόνο στο οποίο μπορούσαν να βασιστούν ήταν η τεχνογνωσία και το ταλέντο τους.
Για τους γιατρούς που έζησαν αυτές τις πολεμικές συνθήκες πρώτο χέρι οι μνήμες συγκινούν. Ο καθηγητής Λουίτζι Καβάνα από το νοσοκομείο της Πιατσέντζα επελέγη για να αποδεχθεί την υποψηφιότητα.
«Γνώρισα νοσηλεύτριες που κοιμούνταν στο νοσοκομείο επί εβδομάδες. Γιατρούς που δεν ήθελαν να φύγουν από την κλινική, επειδή δεν ήθελαν να φέρουν τον ιό στο σπίτι τους ή που έστελναν μακριά τους συγγενείς τους. Άλλους που οι ζωές τους αναποδογύρισαν, αλλά απλά προσαρμόστηκαν σε αυτό», θυμάται ο καθηγητής Καβάνα.
Έχοντας δει τα επείγοντα να γεμίζουν, ο καθηγητής Καβάνα αποφάσισε να επισκέπτεται τους ασθενείς κατ' οίκον, πριν τα συμπτώματά τους επιδεινωθούν. Τελικά επισκέφθηκε περισσότερους από 300 ασθενείς. Σήμερα θυμάται πόσο δύσκολες ήταν εκείνες οι ημέρες: «Κάθε μέρα, μόλις επέστρεφα στο σπίτι, κοιτούσα τον κατάλογο με τους ασθενείς που θα επισκεπτόμουν την επόμενη ημέρα. Θυμάμαι πως είχα μια αίσθηση αβεβαιότητας. Σκεφτόμουν: Ελπίζω αύριο να είμαι σε καλή κατάσταση, να μπορέσω να δουλέψω και να μπορέσω να συνεχίσω να δουλεύω. Το να τους βλέπω να βελτιώνονται ήταν που μου έδινε έναν λόγο να συνεχίσω».
Η υποψηφιότητα αφορά το προσωπικό των ιταλικών νοσοκομείων. Παρ' όλα αυτά, στο πρόσωπό τους υποψήφιοι είναι όλοι οι υγειονομικοί παγκοσμίως, ανεξαρτήτως χώρας, θέσης ή ρόλου. Είναι εκείνοι που έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη κάθε μέρα και νύχτα, προκειμένου ο εφιάλτης της πανδημίας να γίνει απλά παρελθόν.
