Εδώ και 50 ημέρες καλούνται να ξεπερνούν την όποια σωματική και ψυχολογική κόπωση και να είναι συγκεντρωμένοι στον απόλυτο βαθμό, μιας που ο κορωνοϊός είναι ένας πολύ δυνατός εχθρός που δεν... χαρίζεται, ούτε συγχωρεί.
Τουναντίον καιροφυλακτεί και στην παραμικρή χαλάρωση, είναι έτοιμος να σκορπίσει το θάνατο σε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. Τί είναι όμως αυτό που κάνει τους ανθρώπους με τις άσπρες και τις πράσινες ποδιές να παραμερίζουν την όποια κούραση από τη δουλειά ή τη στενοχώρια από την απώλεια κάποιου ασθενή και να αντέχουν σε αυτή την πιεστική κατάσταση;
Η απάντηση είναι μία και απλή: η αγάπη για αυτό που κάνουν! Ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων είναι και η Μόνικα, 20χρονη νοσοκόμα που εργάζεται στη μονάδα εντατικής θεραπείας σε νοσοκομείο της Κρεμόνα (βρίσκεται στο διαμέρισμα της Λομβαρδίας), η οποία εξομολογήθηκε στην ιταλική εφημερίδα "Ansa" το πότε ποια ήταν η μοναδική φορά που "έσπασε" τα τελευταία 24ωρα.
"Περίμενα τα αποτελέσματα εξετάσεων για το αν ήμουν θετική στον κορωνοϊό και όταν βγήκαν αρνητικά τα αποτελέσματα, έτρεξα στο διάδρομο για να αγκαλιάσω μία συνάδελφο, παρά το γεγονός πως φορούσαμε αμφοτερες ειδικές στολές.
Έμεινα έκπληκτη από την αντίδραση αυτή ακόμα και εγώ η ίδια γιατί είμαι γενικά ένα άτομο που δεν εκδηλώνεται εύκολα. Ήταν ένα ξέσπασμα, μία ατόφια χαρά.
Ήμουν χαρούμενη, όχι επειδή φοβόμουν ότι θα μπορούσα να αρρωστήσω αλλά επειδή δεν άντεχα στο γεγονός να μην είμαι στο προσκεφάλι των ασθενών.
Δεν μπορώ να πάω σπίτι, εδώ με έχουν ανάγκη", δήλωσε η Μόνικα, την ώρα που η αδερφή της, και αυτή νοσοκόμα, ήταν από τις πρώτες που κόλλησε τον ιό και χρειάστηκε να μπει για αρκετό καιρό σε απομόνωση.
