Διήμερη εξόρμηση πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου με μέλη και φίλους του, συνολικά 54 άτομα, στη ΝΔ Κρήτη το Σαββατοκύριακο 25-26 Ιουνίου. Ξεκινησε με λεωφορείο στις 6 το πρωί του Σαββάτου κι επέστρεψε στις 11 το βράδυ της Κυριακής!
Αναλυτικά οι δύο γεμάτες αυτές μέρες είχαν ως εξής:
Σάββατο, 25 Ιουνίου: Φαράγγι Σαμαριάς:
Το πιο γνωστό στην Κρήτη κι ένα απ’ τα πιο διάσημα φυσιολατρικού ενδιαφέροντος μέρη στην Ευρώπη ήταν ο κύριος λόγος που παρακίνησε πολλούς συμπολίτες μας, ακόμα και άτομα, που δεν τα πάνε τόσο καλά με την πεζοπορία, να έρθουνε στην εκδρομή του Συλλόγου μας. Γιατί το φαράγγι της Σαμαριάς αποτελεί για του Κρητικούς ένα σημαντικό κίνητρο, ένα χρέος! Μια διαδρομή, που όλοι θέλουν να περηφανεύονται ότι έχουν κάνει έστω μια φορά στη ζωή τους. Επιλέξαμε φέτος διαφορετική ώρα έναρξης απ’ τη συνηθισμένη, αλλά μας βγήκε σε καλό και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δηλαδή δεν διανυκτερεύσαμε στον Ομαλό με σκοπό να ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί, όπως κάνουν όλοι, αλλά αρχίσαμε γύρω στις 11 η ώρα μετά από πολύωρη διαδρομή με κάποιες μικρές στάσεις από τον Άγιο Νικόλαο. Θα πει κάποιος ‘Μέσα στη ζέστη;!’. Κι όμως τις ζεστές ώρες περπατάγαμε στο δάσος, ενώ όταν κατεβήκαμε στο κυρίως φαράγγι, στη σκιά, αφού ο ήλιος είχε ήδη κάνει το πέρασμά του. Επιπλέον είχε ήδη περάσει το πλήθος των επισκεπτών και ήμασταν μόνοι, χωρίς ουρές και συνωστισμούς στην είσοδο, στις τουαλέτες, στους σταθμούς ξεκούρασης. Πολύ πιο ανθρώπινα και με επίκεντρο τη φύση.
Το φαράγγι της Σαμαριάς λόγω της επισκεψιμότητάς του είναι ένα απ’ τα πιο καλά σηματοδοτημένα και φυλαγμένα μέρη της Κρήτης. Βλέπεις με σήμανση του μονοπατιού, τα χιλιόμετρα να περνάνε και με βάση το ρυθμό σου υπολογίζεις και κάνεις διαχείριση του χρόνου σου. Βλέπετε η έξοδος πρέπει να έχει συντελεστεί μέχρι τις 6 η ώρα, οπότε ο Εθνικός Δρυμός κλείνει. Ακόμα πινακίδες σε ενημερώνουν συνεχώς πότε θα βρεις πηγή για νερό, τουαλέτα ή χώρο ξεκούρασης. Φύλακες περιμένουν διακριτικά σε απόσκια, μήπως κάτι χρειαστείς ή κάτι συμβεί, ενώ οι καβαλίνες απ’ τα μουλάρια, σε καθησυχάζουν θυμίζοντάς σου ότι αν κάτι σου συμβεί, τα συμπαθή τετράποδα είναι εδώ, για να σε μεταφέρουν. Όλες αυτές οι ευκολίες μας επέτρεψαν να κατέβουμε το Δρυμό σε παρέες κι ομάδες δυναμικότητας, έτσι ώστε κανένας να μην καταπιεστεί απ’ το ρυθμό του άλλου.
Η είσοδός μας τακτοποιήθηκε γρήγορα, αφού επιλέξαμε το ηλεκτρονικό εισιτήριο, που ισχύει από φέτος για τους επισκέπτες. Για τη διαδρομή τι να πει κανείς; Γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος από μονοπάτι. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει 2-3 ώρες σχετικά απότομου κατεβάσματος, αφού ξεκινάς από τα 1.200 μέτρα. Η διαδρομή υπέροχη. Πάνω απ’ το κεφάλι σου βλέπεις τις ψηλές κορυφές των Λευκών Ορέων με τις χιονούρες τους ακόμα, ενώ περνάς μέσα από δάσος με πεύκα και κυπαρίσσια κι αναρωτιέσαι ποιο απ’ τα δυο έχεις την πιο δυνατή ευωδιά, καθώς ο δυνατός ήλιος του μεσημεριού αναδύει τα αρώματα τους. Όταν κατεβαίνεις πιο χαμηλά, έρχεσαι σε επαφή με τα πρώτα κελαρύσματα νερού, που τρέχει σε μικρά ρυάκια, που πρέπει να διασχίσεις. Δροσίζεσαι απ’ το άκουσμα, το κολύμπι ή το βούτηγμα των ταλαιπωρημένων ποδιών απαγορεύεται αυστηρά, όπως σε πληροφορούν οι πινακίδες. Όσο πλησιάζεις κοντά στον ομώνυμο χωριό αρχίζουν τα σημεία, που δείχνουν ανθρώπινη δραστηριότητα στο παρελθόν, όπως οικήματα, μαντριά, περίβολοι χωραφιών, εκκλησάκια.
Στον αναπαλαιωμένο οικισμό, που αποτελεί βάση του Δασαρχείου σήμερα, μπορείς να δεις εκτός απ’ τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια των μεταφορών και κάποια αγριοκάτσικα, που έχουν συνηθίσει την ανθρώπινη παρουσία και γίνονται εξαιρετικά φιλικά για ένα φίλεμα, πλην απαγορεύεται να τα ταΐζεις. Πιο χαμηλά, από τη γνωστή θέση ‘Πόρτες’ και μετά, το νερό ρέει περισσότερο, τα τοιχώματα υψώνονται κάθετα κι εντυπωσιακά και τα στενά περάσματα προκαλούν δέος. Εδώ πολλά ξύλινα ‘γεφυράκια’ ή πέτρες αραδιασμένες σου δίνουν τη δυνατότητα να περνάς απ’ τα δύσκολα σημεία, χωρίς να βρέχεσαι. Είσαι πια κοντά στο τέρμα. Όσο δεινός περιπατητής κι αν είσαι, όσο μαγικό κι αν είναι το τοπίο, μετά από 5-7 ώρες παραμονής σε αυτό και 13 χιλιόμετρα πορείας, ανυπομονείς να πιεις μια μπύρα και να ξεκουραστείς. Δίνεις το εισιτήριο σου πίσω για τον έλεγχο, και οδεύεις προς την έξοδο. Θέλει άλλα δύο χιλιόμετρα ως την παραλία και δεν αντιστέκεσαι στον πειρασμό να πάρεις το βανάκι, που θα σε μεταφέρει όσο πιο γρήγορα γίνεται στη δροσερή αγκαλιά της θάλασσας. Όσο περιμένεις μια πινακίδα που σου δείχνει το δρόμο προς το Κάστρο (Κουλέ) της Αγίας Ρούμελης πάνω στο λόφο, σε προσκαλεί σε νέες εξερευνήσεις, όμως είσαι ήδη ξεθεωμένος. Την επόμενη φορά!
Η διαδρομή λόγω της απότομης κλίσης της σε κουράζει πάντα και πιάνονται οι μηροί κι οι γάμπες γι’ αρκετές μέρες μετά. Λείπει η ανηφόρα, που βοηθά στην εξισορρόπηση των μυών, που συνεργάζονται σε οποιαδήποτε άλλη πεζοπορία! Τα αποτελέσματα γίνονται πιο εμφανή τις επόμενες μέρες. Για την ώρα μαζευόμαστε όλοι σιγά-σιγά στις ξαπλώστρες της παραλίας και μετράμε τις ‘πληγές’ μας με ….καμάρι, σαν να πρόκειται για μετάλλια: πόσες φούσκες, πόσα νύχια στα όριά τους, στραμπουλήγματα, σπυριά από τη ζέστη και τον ιδρώτα. Η οπισθοφυλακή μας έρχεται στις 7 η ώρα! «Θα έχω να λέω ότι έκλεισα τελευταία το φαράγγι της Σαμαριάς», λέει γελώντας η Ρίτα. Αργήσανε γιατί φρόντισαν για την περίθαλψη ενός μέλους, που έπαθε διάστρεμμα. Έτσι είναι η ομάδα, δεμένη και στα δύσκολα!
Η μέρα κλείνει άψογα με μια βουτιά στα πεντακάθαρα νερά της Αγίας Ρούμελης. Σταθήκαμε τυχεροί: σε μια περιοχή που συνήθως φυσά τόσο πολύ, ώστε δεν μπορείς ‘ν’ ανοίξεις το βλέφαρο’, πέσαμε σε απόλυτη νηνεμία! Η παραλία είναι όμορφη, τα βράχια των λόφων τριγύρω εντυπωσιακά, το κάστρο το βράδυ φωταγωγείται και φαίνεται να ίπταται στο νυχτερινό ουρανό, οι κάτοικοι πάντα σε χαιρετάνε –είναι εξάλλου ένα μικρό χωριό- και το φαγητό είναι νοστιμότατο!
Κυριακή 26 Ιουνίου: Πεζοπορία Αγία Ρούμελη – Λουτρό:
Την επόμενη μέρα ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει το πρόγραμμά του. Αυθόρμητα χωριζόμαστε σε τρεις ομάδες: η μία θα περάσει τη μέρα με βουτιές στην Αγία Ρούμελη. Η άλλη θα μεταβεί με το καραβάκι στο γνωστό παραθαλάσσιο θέρετρο, Λουτρό. Η τρίτη θα πεζοπορήσει ως εκεί.
Μια ολιγομελής ομάδα από 15 πεζοπόρους θα ξεκινήσει λοιπόν στις 7 το πρωί για την όμορφη αυτή πεζοπορία περπατώντας πάνω στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, που διασχίζει όλη την Κρήτη. Όσο κι αν είναι νωρίς, η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία και τη χθεσινή ταλαιπωρία, δημιουργεί ερωτηματικά για το τόλμημα. Περνάμε ωστόσο το γεφυράκι πάνω απ’ τα τρεχούμενα νερά στην έξοδο του φαραγγιού και συνεχίζουμε για μισή ώρα παράλληλα με την ακτή σε αμμώδες έδαφος. Στη συνέχεια ανεβαίνουμε και ακολουθούμε το καλοφτιαγμένο κι ευκρινές μονοπάτι μέσα από το πευκόδασος της Σελούδας. Είναι μια πορεία, που δεν περιγράφεται: το πράσινο κι η μυρωδιά του πεύκου ανακατεύεται με τα τουρκουάζ διάφανα νερά και την θαλασσινή αύρα!!!
Πρώτη στάση και ομαδική φωτογραφία στο πολύ ιδιαίτερο εκκλησάκι του Αγίου Παύλου δίπλα στην ομώνυμη παραλία. Συνοδεύεται από μια σύντομη βουτιά. Η θάλασσα είναι εξαιρετικά κρύα, καθώς δέχεται γλυκό νερό από πηγές, ότι πρέπει για ένα δυνατό ξύπνημα! Στη συνέχεια κάναμε το λάθος, αντί να επιστρέψουμε πίσω στο μονοπάτι, να ‘κόψουμε’ λίγο πλαγιαστά. Ανοησία, γιατί αναγκαστήκαμε τελικά να συρθούμε κάθετα πάνω στο λόφο, ώσπου να ξαναβρούμε το Ε4, το οποίο ακολουθήσαμε στη συνέχεια ευλαβικά, μια και πήραμε το μάθημά μας.
Ήδη καλύψαμε 2,5 ώρες πεζοπορίας σε συνθήκες σκιάς. Μόλις όμως το δάσος φτάνει στο τέλος, το μονοπάτι συνεχίζει στην κακοτράχαλη ξερή κρητική φύση, είμαστε εκτεθειμένοι στον ήλιο και χρειαζόμαστε άλλες δυο ώρες ως την επόμενη στάση στην παραλία Μάρμαρα. Εδώ τα λιγοστά δέντρα παίζουν ρόλο. Καθιερωμένες στάσεις για όλους τους πεζοπόρους κάτω απ’ την χαρουπιά ή απ’ την μεγάλη ελιά. Πάνω που έρχεσαι σε απόγνωση ότι θα γίνεις άλλο ένα αποξηραμένο κουφάρι σαν κι αυτά των κατσικιών, που συναντάς στο δρόμο, η επόμενη στροφή σου προσφέρει απρόσκοπτη θέα στις ακτές ως τη Χώρα Σφακίων και αναθαρρεύεις. Μια σχισμή στα βουνά σε κάνει να αναπηδήσεις από χαρά: «Πρέπει να είναι το φαράγγι της Αράδαινας, άρα όπου να ‘ναι φτάνουμε στα Μάρμαρα!».
Ναι, τα Μάρμαρα είναι τελικά! Βγάζεις όσο πιο γρήγορα μπορείς τις αρβύλες και τις κάλτσες. Δεν είναι εύκολο, νιώθεις ότι έχουν λιώσει και κολλήσει στα πόδια σου. Κι όταν τα καταφέρνεις τρέχεις προς την παραλία. Ξεχνάς ότι η άμμος καίει κάτω απ’ τα γυμνά σου πέλματα. Κι όταν πέφτεις στο νερό, νιώθεις σχεδόν το τσιτσίρισμα της ηλιοκαμένης σάρκας στην επαφή της με το κρύο νερό! Όσον αφορά τα Μάρμαρα αυτά καθ’ αυτά ό,τι κι αν πω είναι λίγο. Περνώντας ήδη για τρίτη φορά μπόρεσα να καθοδηγήσω λίγο τους συνοδοιπόρους μου. Γιατί στο δικό μου πρώτο πέρασμα ήταν απλά μια όμορφη μικρή παραλία με πεντακάθαρα νερά και βοτσαλάκι. Την δεύτερη, που είχα πιο πολύ χρόνο ανακάλυψα γιατί τη λένε Μάρμαρα και τι θαύματα κρύβει, καθώς κολυμπώντας ανατολικότερα ανακαλύπτεις πλήθος θαλάσσιες σπηλιές και ορμίσκους σε απίστευτα σχέδια και χρώματα, πολλές απ’ τις οποίες επικοινωνούν μεταξύ τους. Ένα γεωλογικό θαύμα, που δεν το χορταίνεις, προσιτό μόνο απ’ τη θάλασσα!
Όμως η ώρα πήγε μία και βιαζόμαστε να πάρουμε το μονοπάτι να βρούμε τους φίλους μας στο Λουτρό. Συνεχίζουμε μόνο 10 άτομα. Οι υπόλοιποι θα πάνε με θαλάσσιο ταξί. Λοιπόν το μονοπάτι μετά τα Μάρμαρα δυσκολεύει και γίνεται επικίνδυνο πέρασμα στα απόκρημνα γλιστερά βράχια. Θέλει πολλή προσοχή εδώ, ώσπου να βγεις παραλιακά. Τα καταφέρνουμε όμως κι επόμενος στόχος ο παραλιακός οικισμός Λύκος. Εδώ συμβαίνειι το ευτράπελο το ‘ευρωπαϊκό’ μονοπάτι περνά όχι απλά μέσα απ’ τον οικισμό, αλλά σχεδόν μέσα από τα σπίτια και τις αυλές των κατοίκων! Συνεχίζουμε στο πιο βασανιστικό κι άχαρο σημείο της διαδρομής, όταν πρέπει ν’ ανηφορίσεις μέσα από τη καυτή έρημη γη κάτω απ’ τον μεσημεριανό ήλιο με την δυσωδία των γειτονικών μαντριών να κάνει αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Τα καταφέρνεις ωστόσο, τι άλλο να κάνεις; Κι απ’ την πίσω μεριά θαυμάζεις το γραφικό λιμανάκι του Φοίνικα, που αξίζει κάτι παραπάνω από μια φωτογραφία. Μια άλλη φορά -λες κάθε φορά- και συνεχίζεις. Τελευταία στάση το Κάστρο-κουλές του Λουτρού. Όταν φτάνεις εδώ ξέρεις ότι τα δύσκολα πέρασαν. Το εξερευνάς, όσο σου επιτρέπουν οι δυνάμεις σου. Σκέφτεσαι ακόμα μια φορά πόσο κρίμα είναι που τέτοια μέρη είναι έρμαια στα κατσίκια κι αφημένα στην τύχη τους!
Κι έπειτα, παρά την κούραση σου, υποκύπτεις στον πειρασμό να βγάλεις μια φωτογραφία από ψηλά με φόντο το Λουτρό με το κυκλαδίτικο στιλ, όπου τα λευκά σπιτάκια ακουμπούν στο απίστευτο τουρκουάζ νερό του κόλπου και οι βάρκες μοιάζουν να αιωρούνται έτσι όπως διακρίνεις τη σκιά τους στον βυθό! Κατηφορίζουμε στη συνέχεια το μονοπάτι και τρέχουμε για μια βουτιά στα δροσιστικά νερά ή ..στο ποτήρι μιας μπύρας! Σίγουρα το μέρος αξίζει κάτι παραπάνω από μια στάση για ποτό ή φαγητό, όμως κι αυτή θα αναβληθεί για μια ακόμα φορά. Σήμερα, μετά από σχεδόν 30 χιλιόμετρα συνολικής πεζοπορίας τις δυο μέρες, θα αφεθείς στη μαγεία να την αράξεις δίπλα στην θάλασσα απολαμβάνοντας το φαγητό ή τον καφέ σου, ξεκουράζοντας τα ταλαιπωρημένα μέλη σου και να χαθείς ρεμβαστικά στην έλξη του απίστευτου γαλάζιου, που απλώνεται μπροστά σου!
Πληροφορίες για την πεζοπορία και την περιοχή, φωτογραφίες, βίντεο, χάρτης διαδρομής στο blog του συλλόγου (orsian.blogspot.com)
