Της Ελένης Μπετεινάκη
Ήταν Σάββατο βράδυ, 9 Μαΐου 2020, όταν κτύπησε το τηλέφωνο κι άκουσα μια φωνή όχι και τόσο συνηθισμένη, τρεμουλιαστή, να μου ζητάει συγνώμη για τη ενόχληση της ώρας αλλά έπρεπε να μου μιλήσει οπωσδήποτε.
-Ξέρω πως αγαπάτε την Κατερίνα και εκείνη σας έχει μεγάλη αδυναμία. Το Κατερινάκι δεν είναι πολύ καλά κι έχει ανάγκη από θετική ενέργεια και σκέψη…
Ακολούθησε το δικό μου τρεμούλιασμα και εκατομμύρια σκέψεις για ένα όμορφο κοριτσάκι που είχα στην τάξη μου για δυο χρόνια, την Κατερίνα Ξυδάκη κι ήταν πια 8 χρόνων. Είχε διαγνωστεί με οξεία μυελογενή λευχαιμία και είχε εισαχθεί εσπευσμένα στην Παιδοογκολογική κλινική του ΠΑΓΝΗ.
-Μια προσευχή, ένα κεράκι, μια σκέψη από σας, μου είχε πει ο Ανδρέας Ξυδάκης, ο μπαμπάς της Κατερίνας, του Κατερινάκι της τάξης, της ψυχής και τελικά και της δικής μου ζωής … για πάντα!
Το τι ακολούθησε στη ζωή αυτού του παιδιού μόνο όσοι έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση μπορούν να καταλάβουν και να νιώσουν τι θα πει να ζεις καθημερινά φλερτάροντας τον θάνατο αλλά με πίστη δυνατή, ακλόνητη σχεδόν, πως όλα θα πάνε καλά.
Ένας πατέρας ανεπανάληπτος, μια μάνα η Mirjana μας, βράχος άσπαστος, δυο αγόρια ο Κωνσταντίνος κι ο Αλέξανδρος κι ένα κορίτσι που ήξερε μόνο να χορεύει και να χαμογελά ακόμα και στα πιο δύσκολα, είδαν τη ζωή τους να αλλάζει μέσα σε μια στιγμή κι όμως δεν κλονίστηκαν ΠΟΤΕ.
Αυτήν τη μάνα δεν την είδα να λυγίζει Ούτε για μια στιγμή. Έδινε μόνο κουράγιο, αγάπη και δύναμη σε όλους,δικούς της και ξένους ανθρώπους. Τον Ανδρέα δεν το είδα ποτέ να μην πιστεύει στο θαύμα και τα αγόρια τους νομίζω πως λειτούργησαν προστατευτικά και εκπληκτικά, με τόσο ακέραιο και δοτικό χαρακτήρα. Κι αυτή η υπέροχη οικογένεια, που ζει δίπλα μας, αξίζει ένα τεράστιο χειροκρότημα γιατί με το ήθος, την δύναμη και την αφοσίωση τους ,τα κατάφεραν!
Η Κατερίνα πέρασε από χιλιάδες κύματα. Πάλεψε με ένα χαμόγελο που κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει πως και από που έβρισκε την δύναμη. Έζησε καταστάσεις απίθανες, ένιωσε πόνο αβάστακτο, πέρασε όλα τα στάδια μιας επώδυνης θεραπείας. Έφτασε δυο φορές στην εντατική με 41 πυρετό. Έκανε δεκάδες χημειοθεραπείες. Έχασε τα όμορφα μαλλιά της, αδυνάτησε, έγινε χλωμή σαν την αγαπημένη της νεράιδα Άχνη, αλλά δεν έχασε ΠΟΤΕ το χαμόγελό της.
Οι συνθήκες των τελευταίων χρόνων λόγω Covid 19 έκαναν ακόμα πιο δύσκολη μια κατάσταση κι έτσι κατάφερα ελάχιστες φορές να τη δω από κοντά. Όμως ήταν καθημερινά στη σκέψη, στην ψυχή και στη ζωή μου.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα στο νοσοκομείο όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο διάστημα της νοσηλείας της, τη συγκίνηση, τα δάκρυα χαράς και των δύο μας και την απίστευτη δύναμη που έδωσε σε μένα αυτό το πολυαγαπημένο μου κορίτσι.
Είπαμε τότε ένα από τα δικά της αγαπημένα παραμύθια, τον Σιγανό, με βοηθό μου τον αδελφό της τον Αλέξανδρο. Κι εκεί ανάμεσα σε ορούς, σε πονεμένα σώματα μικρών αθώων πλασμάτων, σε μάτια δακρυσμένα γονιών που πάλευαν να σταθούν όρθιοι, τα χαμογέλα των παιδιών και τη λαχτάρα να ακούσουν ιστορίες, να ξεχαστούν, ακούστηκε ένα ακόμα μικρό θαύμα… Η φωνή της Μαρίας, που ήταν μόνο δεκάξι χρονών. Ένα τραγούδι σέρβικο, από τον καιρό των τσιγγάνων του Εμιρ Κουστουρίτσα και μουσική του Goran Bregovic αντήχησε σε ολόκληρο το νοσοκομείο. Ακόμα ακούω αυτή την μοναδική φωνή στ ‘αυτιά μου. Η Μαρία έφυγε νικημένη από τον παιδικό καρκίνο λίγους μήνες αργότερα. Ήταν μαθήτρια του Μουσικού Γυμνασίου, δεν πρόλαβε όμως να ζήσει και σίγουρα θα γινόταν αγαπητή σε όλους…. Δεν Πρόλαβε.
Όσοι είδαμε την εκπομπή στον Αντένα πέρυσι τον Οκτώβριο νομίζω του 2020, της Λίλιαν Τσουρλή, Special Repor, συγκλονιστήκαμε από τον καθαρό λόγο, την δύναμη, την αισιοδοξία της Κατερίνας. Η δική μου η έκπληξη ήταν ακόμα πιο μεγάλη με την αφήγηση της για το αγαπημένο της παραμύθι, μπροστά στις κάμαρες.
Θυμάμαι την αγωνία του πάτερα της να βρει στην Κατερίνα μια Barbie χωρίς μαλλιά που μόλις είχε κυκλοφορήσει στην Ιταλία. Με τη συμβολή ευαίσθητων ανθρώπων τα κατάφερε κι η Κατερίνα πια είχε μια κούκλα που της έμοιαζε. Ακολούθησε ένας ακόμη δύσκολος χρόνος κι ένιωθα κι εγώ κάθε μέρα που περνούσε πως η Κατερίνα θα τα κατάφερνε. Πέρυσι τα Χριστούγεννα όταν βρεθήκαμε ξανά και είδα εκείνο το εκπληκτικό της χαμόγελο, την αγάπη της στα μάτια της ήμουν σίγουρη πως το καινούργιο μου βιβλίο θα έπρεπε να έχει πολύ γέλιο, πολύ σκανταλιά και πολύ …παιδικότητα. «Οι Σκανταλιές στο Πι και Φι» είναι αφιερωμένες σε αυτό το υπέροχο, μοναδικό πλάσμα, το Κατερινάκι μου. Κι εκείνη μου έκανε ένα ακόμη τεράστιο δώρο που θα το δείτε στη φωτογραφία. Το σκέφτηκε εκεί ανάμεσα στην αποθεραπεία της, στο νοσοκομείο, προχθές!
Σήμερα η Κατερίνα είναι «ελεύθερη»!
Εδώ και πέντε μέρες είναι πια χωρίς καλώδια και επίπονες θεραπείες. ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ, νίκησε την αρρώστια της, είναι μόνιμα πια στο σπίτι της με την υπέροχη οικογένεια της και συνεχίζει με αισιοδοξία και ανεξάντλητη διάθεση για να ζήσει και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.
Η Κατερίνα Ξυδάκη κυρίες και κύριοι θα έπρεπε να είναι το ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!
Ένα μικρό κορίτσι μαχήτρια, νικήτρια, πρότυπο για μας και τα παιδιά μας. Ένα δυνατό παιδί που έχει περάσει τα πάντα και δίνει σε μας μόνο αισιοδοξία, μαθήματα ζωής και χαμόγελα. Μια ζωής που κερδήθηκε και είναι γεμάτη πείσμα, επιμονή, υπομονή και όνειρα.
Θέλει να γίνει σχεδιάστρια ρούχων μόδας και οι Νεραΐδες του “Make a Wish” την βοηθούν στην μεγάλη της αυτήν επιθυμία. Σήμερα συνεχίζει το σχολείο της στο σπίτι με δυο υπέροχες δασκάλες κι ονειρεύεται. Ονειρεύεται τη ζωή, το αύριο και την ομορφιά που κρύβει η κάθε στιγμή που ξέρει πως την έχει κερδίσει με πολύ επώδυνα όπλα.
Θέλω να πω στην οικογένεια της Κατερίνας πως πάντα θα είμαι εδώ, για όλα. Εσείς δημοσιεύσατε κάποια πράγματα και για μένα, γι αυτό κι εγώ …μιλώ!
Σε όλους εσάς που γκρινιάζετε και βλέπετε το ποτήρι πάντα μισοάδειο σκεφτείτε το Κατερινάκι μας έστω και για μια στιγμή. Μπείτε στη θέση του άλλου και δείτε ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής…
Μην ξεχνάτε τα παιδιά που παλεύουν για τη δική τους ζωή …
Εκεί στην Παιδοογκολογική Κλινική του ΠΑΓΝΗ συμβαίνουν καθημερινά πολλά θαύματα. Να τα θυμάστε αυτά τα παιδιά, όχι μόνο τα Χριστούγεννα!
Όσο για μένα και οκτώ φορές να πρέπει να εμβολιαστώ, και τρεις μάσκες να φορώ δεν με απασχολεί, αρκεί να μπορώ με απόσταση έστω να βλέπω την Κατερίνα μου και να είναι υγιής και ασφαλής!
Είναι η δύναμή μου στα δύσκολα, είναι η Ηρωίδα μου. Μπορεί εγώ να ήμουν η δασκάλα της κάποτε αλλά εκείνη με έμαθε τη σημαίνει ΖΩΗ, αγάπη και πείσμα!
Και θα το ξαναγράψω για μία ακόμα φορά : «Στο Κατερινάκι, που αγαπάει τη ζωή, τα χρώματα, τα παραμύθια, τον Σιγανό, τη νεράιδα Άχνη και που την αγαπώ κι εγώ ίσαμε την άκρη του κόσμου!»
Και για …πάντα!
Ανδρέα, Mirjana, Κωνσταντίνε, Αλέξανδρε, Κατερίνα μου… Είστε υπέροχοι όλοι σας!
