''Άχ αυτός ο ιός..και τι όνομα είναι αυτό που έχει.....ούτε να το πεις δεν μπορείς...ξενόφερτα πράματα...΄΄σκέφτεται..
Μέρες τώρα κάθεται μέσα..αλήθεια πόσες είναι ; έχει χάσει το μέτρημα...θαρρείς και σταμάτησε ο χρόνος..έτσι νομίζει..
Κοιτάει από το παράθυρο το δρόμο...
΄΄Ευτυχώς που υπάρχει και αυτό το παραθύρι ...΄΄ μονολογεί.....΄΄αλλιώς θα είχα τρελαθεί..΄΄
Παλιά ήταν παρέα...αλλά τώρα τί να δει πια; λιγοστός ο κόσμος που περιδιαβαίνει .. στα δάκτυλα του ενός χεριού μετρημένα τ` αυτοκίνητα..
Πού άλλες φορές!!..χαμός γινότανε σε αυτό το δρόμο..αυτοκίνητα,ποδήλατα, κόσμος που πήγαινε στις δουλειές του βιαστικά,άλλοι που σεργιάνιζαν αργά και νωχελικά κάνοντας την καθημερινή τους βόλτα..γεμάτος ζωή...
Τώρα ερημιά και σιωπή, μια κρύα και αβάσταχτη σιωπή που σου τρυπάει το μυαλό και την καρδιά...εκκωφαντική σιωπή..και φόβος...αχ αυτός ο φόβος...
'Άραγε τι μας περιμένει"; αλλά απάντηση από πουθενά..
Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το αύριο...τώρα ακόμα πιο αβέβαιο φαντάζει το μέλλον..
΄΄Τι θα γίνουν τα παιδιά μου;΄΄ σκέφτεται..΄΄δε με νοιάζει για μένα..εγώ τα έφαγα τα ψωμιά μου..(καβατζάρισε βλέπεις τα ογδόντα η γιαγιά και θαρρείς πως γέρασε μεμιάς) ..αλλά..τα παιδιά μου; βλέπε τα Θεέ μου!!''
Ευτυχώς που υπάρχει και η αυλίτσα της, το καμάρι της,με τα λογής ,λογής πολύχρωμα λουλούδια της.Χρόνια τώρα ασχολείται μαζί τους, τα περιποιείται και τα κανακεύει όπως τα παιδιά της όταν ήταν μωρά.
'Αξαφνα το σπίτι την πνίγει..σηκώνεται και βγαίνει στην αυλή.Μιλάει με τα λουλούδια της.Τους λέει τα άγχη της, τους φόβους και τα παράπονά της.Κι αυτά λες και την ακούν..σκύβουν τα πολύχρωμα κεφαλάκια τους υπομονετικά..
Είναι πολύχρωμα και ζωντανά αυτή την εποχή..Ναι αυτό είναι τα λουλούδια της..η νέα ζωή , η αναγέννηση , η νίκη της ζωής ενάντια στο θάνατο, η αρχή μιας νέας εποχής..
Μια κοριτσίστικη σπίθα περνάει μπροστά από τα γέρικα, κουρασμένα μάτια..Μία αχτίδα ελπίδας αχνοφαίνεται ...
΄΄Πάει πια πέρασε και ο χειμώνας..(πάντα της προκαλούσε μια θλίψη αυτή η εποχή)..σκέφτεται...΄΄'ολα θα περάσουν....κακό όνειρο ήταν..θα ξαναπάω στον κήπο μου ...μέρες τώρα ρημάζει κι αυτός..αλήθεια πόσες μέρες έχουν περάσει που είμαι μέσα;΄..θα καλοκαιριάσει ..θα ξαναπάω στο χωριό ,θα ξαναγκαλιάσω τα εγγόνια μου..πόσο καιρό έχω να τα δω; μου λείπουν πολύ..όλα μου λείπουν,,,΄΄
΄΄Άχ αυτός ο ιός..''
Όλα θα περάσουν ..γιαγιά...κάνε λίγο κουράγιο ακόμα...δες τη ζωή που γεννιέται..δες τη φύση που ξυπνά..δες τα χελιδόνια που έρχονται ξανά..δες τη νέα ζωή που μας περιμένει...δες το φως στην άκρη του τούνελ...
Λίγο κουράγιο ακόμα, όλα θα περάσουν...γιαγιά...
Κ.Δ.
