Ασφαλώς και είναι θετικό που φέτος η πλειονότητα των παραγωγών θα αποζημιωθεί υψηλότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Το αρνητικό βέβαια είναι ότι η υψηλή τιμή δεν οφείλεται σε κάποια στρατηγική των παραγωγών, των γεωπόνων, των Δήμων, της Περιφέρειας, του Υπουργείου ή κάποιας ενιαίας πολιτικής ανεξαρτήτου ηγεσίας.
Είναι αμιγώς συγκυριακό και αναμένεται με ιδιαίτερη προσμονή ποια θα είναι η τιμή την επόμενη χρονιά. Επιπλέον, οι ήπιες καιρικές συνθήκες μέχρι και το τέλος του Ιανουαρίου δεν ευνοούν τα ελαιόδεντρα, διότι η υψηλή για την εποχή θερμοκρασία θα επηρεάσει αρνητικά την καρποφορία της επόμενης περιόδου.
Άλλη σημαντική διαπίστωση είναι η χαμηλή τιμή που δίδεται για το βιολογικό ελαιόλαδο (επιπλέον 0,20 ευρώ από το συμβατικό) και δυστυχώς δεν έχει αναφερθεί από τους παραγωγούς και τα ΜΜΕ. Οι έμποροι και όσοι θα αποθηκεύσουν ποσότητα βιολογικής καλλιέργειας θα αποκομίσουν σαφώς υψηλότερο κέρδος. Συμπέρασμα. Πάλι ο παραγωγός ζημιώνεται.
Ταυτόχρονα, παρατηρήθηκε το εξής φαινόμενο. Υπήρξαν πολλοί εκκολαπτόμενοι παραγωγοί που ξαφνικά «μαγεύτηκαν» από τα 5 ευρώ και είπαν να ραβδίσουν τα ελαιόδεντρά τους ή να γίνουν εργολάβοι. Άλλοι αγόρασαν μηχανήματα βαρέου τύπου και άλλοι μαζί με εργάτες αλλοδαπής προέλευσης επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου αδιαφορώντας για την ποιότητα, ενώ μερικές φορές ράβδιζαν «κατά λάθος» και γειτονικές ή πιο μακρινές ελιές.
Η μεγάλη ποσότητα που παρατηρήθηκε στα ελαιοτριβεία δεν άφησε περιθώρια για προσεκτική ελαιοποίηση. Το νερό της πλύσης βρώμικο, οι εργάτες δεν πρόσεχαν τις ελιές κατά την τοποθέτησή τους στην ταινία, η θερμοκρασία στον θάλαμο μάλαξης στους 37 βαθμούς κελσίου και ο μέσος όρος ξεπερνούσε τη μία ώρα. Έτσι, γίνεται σαφές ότι η ποιότητα για μία ακόμη φορά μπήκε στο περιθώριο.
Είναι καιρός ν’ αναλογιστούμε ότι η χώρα των 9 εκ. Ελλήνων (;) και βγάλε, δεν μπορεί ν’ ανταγωνιστεί χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Τυνησία, η Τουρκία, η Κίνα, το Μαρόκο. Εμείς δεν μπορούμε να μειώσουμε το κόστος παραγωγής, διότι αφενός μεν, δεν έχουμε εργατικά χέρια, και αφετέρου δε, οι νέοι προτιμούν το κινητό και αρέσκονται στον καλλωπισμό.
Παράλληλα, διανύουμε μία περίοδο αέναης ευκολίας λόγω τεχνολογίας, στοιχείο που αποτελεί κίνδυνο οκνηρίας και απομάκρυνσης από την καλλιέργεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο παραγωγός να γίνεται δεκτικός στη βιομηχανοποίηση της ελαιοκαλλιέργειας αδιαφορώντας για την καταστροφή της βιοποικιλότητας. Παρεμπιπτόντως, στην Ισπανία έχουν σοβαρό πρόβλημα εξαιτίας της χρήσης μηχανημάτων βαρέου τύπου. Κι εδώ όμως υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν την εκρίζωση των ελαιώνων και τη φύτευση νέων δενδρυλλίων γραμμικού σχηματισμού ώστε να διευκολυνθεί η συλλογή με μηχάνημα.
Έτσι, ο παραγωγός θα περιθωριοποιηθεί χάνοντας την επαφή του με τα δέντρα του και τη φύση, αγνοώντας ότι αυτός κι όλοι εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι, ενώ τα ελαιόδεντρά μας υπήρχαν πολλά χρόνια πριν και οφείλουμε να σεβαστούμε την ύπαρξή τους! Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι ο παραγωγός πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται με σεβασμό, διότι είναι αυτός που διασφαλίζει την ύπαρξη όλων των υπολοίπων!
Είναι επίσης σημαντικό να επισημανθεί για μία ακόμη φορά ότι ο παραγωγός πρέπει να έχει πανεπιστημιακή γνώση, το κράτος να δώσει κίνητρα για να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο (φοροαπαλλαγή, επιδότηση, συμμετοχή σε προγράμματα δίχως κριτήρια, μοναδικό κριτήριο η επίδοση στο πανεπιστήμιο) ώστε να δοθεί περαιτέρω αξία στο τελικό προϊόν.
Από την άλλη πλευρά, ο Γεωπόνος οφείλει να κατευθύνει τους παραγωγούς με οδηγό την ποιότητα και να διαθέτει γνώσεις πέρα από τις γεωπονικές, διοίκησης, οικονομικών και τεχνολογίας πληροφοριών. Είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των παραγωγών και της αγοράς (ετικετοποιίες, εταιρίες συσκευασίας, κατασκευής ιστοσελίδων, κρατικούς οργανισμούς, πανεπιστήμια, εργαστήρια, καταστήματα γεωργικών εφοδίων, εταιρείες παραγωγής λιπασμάτων) και γι’ αυτό είναι απαραίτητη η γνώση διαφορετικών επιστημονικών πεδίων ώστε να είναι σε θέση ν’ ανταγωνιστεί τους συναδέλφους του στις άλλες χώρες.
Δυστυχώς, από την εποχή μας απουσιάζει η σοβαρότητα, η συνέπεια, η ειλικρίνεια, ο επαγγελματισμός, ο ρομαντισμός και η προσοχή μας έχει στραφεί σε κάθε είδους ανούσια εικόνα ψηφιακής παραγωγής με τα μέσα κοινωνικής αποξένωσης να επικροτούν τέτοιες συμπεριφορές. Είναι καιρός τα φώτα να πέσουν στους άξιους, σε όσους παράγουν πλούτο, γνώση και αποτελούν τον φάρο και την έμπνευση για τους υπόλοιπους.
Μ.Κ.
