O Χριστός ήλθε στη γη όταν η ανθρωπότητα ήταν στο ηθικό, κοινωνικό και πνευματικό ναδίρ γιατί:
1.Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, αναφέρει ότι ήταν τέτοια η ηθική κατάπτωση των Ιουδαίων την εποχή του Χριστού που αν δεν τους κατέστρεφαν οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες, θα καταστρεφόταν όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα.
2.Τα παιδιά τα έπνιγαν οι ίδιοι οι γονείς ή τα πετούσαν στα θηρία και τα όρνεα χωρίς ενδοιασμό, όπως οι Ρωμαίοι ή στον καιάδα, όπως στη Σπάρτη, όταν δεν τα ήθελαν ή είχαν αναπηρίες. 3.Η ανηθικότητα, η αιμομιξία και η βασίλευαν. Οι Πέρσες έπαιρναν τις μητέρες τους για συζύγους, οι Αιγύπτιοι τις αδελφές τους, όπως οι Μουσουλμάνοι σήμερα μπορούν και παντρεύονται τις πρωτοξαδέλφες τους. 4.Οι δούλοι ήταν αντικείμενα, κατώτεροι και από τα ζώα. Σφάζονταν σαν ζώα κατά εκατοντάδες στις ειδωλολατρικές γιορτές. Στα Ρωμαϊκά συμπόσια τεμαχίζονταν και τους πετούσαν για τροφή στους Κροκόδειλους και Καρχαρίες των ρωμαϊκών επαύλεων. Τους άλειφαν με πίσσα και τους έδεναν σε πασσάλους και καίγονταν για να φωτίζουν τους κήπους των συμποσίων. Τους έβαζαν σε μονομαχίες με εγκληματίες και θηρία για να διασκεδάζουν. Ρωμαίος πλούσιος άφησε διαθήκη να θανατώσουν τους 300 δούλους του, όταν πεθάνει, όπως και έγινε. Ακόμα και ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης αποδεχόταν τη δουλεία. Το 1866 ακόμα οι Τούρκοι πουλούσαν σκλάβους και σκλάβες τους αιχμαλώτους που συλλάμβαναν στην Κρήτη.
5.Η γυναίκα ήταν ιδιοκτησία του άνδρα, αντικείμενο ηδονής, με ελάχιστα δικαιώματα. Στους Σκύθες και Ινδούς θαβόταν μαζί με τον άνδρα τους όταν πέθαινε. Οργίαζε η ιερή πορνεία και εκμετάλλευσή της. Ο ναός της Αφροδίτης στην Κόρινθο είχε 1000 ιερόδουλες (πόρνες), τις οποίες εκμεταλλευόταν το ειδωλολατρικό ιερατείο. Επιτρεπόταν η πολυγαμία και στην αρχαία Αθήνα όπως επισημαίνει ο ρήτορας Δημοσθένης: «Τις μεν εταίρες τις έχουμε για την ηδονήν, τις παλλακίδες για την περιποίηση του σώματος και τις συζύγους για να μας κάνουν γνήσια παιδιά» Δημοσθένους, κατά Νεαίρας, 59,122. Οι φιλόσοφοι όπως ο Μένανδρος, ο Ευριπίδης, ο Θαλής κ.ά τις υποτιμούσαν και τις έβριζαν αισχρά. Κατά κανόνα δεν μορφωνόταν, απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να εισέλθουν στους ολυμπιακούς αγώνες, ήταν εσώκλειστες στα σπίτια τους.
6. Η θέση του ξένου οικτρή. Στην Αθήνα και στη Ρώμη καλωσόριζαν τους ξένους με ωραίες υποδοχές τους φιλοξενούσαν για εμπορικούς και πολιτικούς λόγους και προστάτης τους ήταν ο Ξένιος Ζευς, αλλά μέχρι εκεί. Η ξένη γυναίκα ιδιαίτερα δεν επιτρεπόταν να συμμετέχει σε απόκρυφες θυσίες υπέρ της πόλις και να μπαίνει σε ιερούς χώρους. Βλ. Δημοσθένους, Κατά Νεαίρας, 73. Η θρησκεία δεν επέτρεπε σε έναν ξένο να γίνει ιδιοκτήτης, γιατί δεν ήταν δυνατόν να κατέχει μέρος των ιερών χωμάτων της πόλης. Ο ξένος δεν επιτρεπόταν να κληρονομήσει τον πολίτη, ούτε ο πολίτης τον ξένο. Ο Σόλων στη νομοθεσία του, απαγόρευε τους θρήνους των γυναικών στις κηδείες των ξένων Πρβλ. Πλουτάρχου, Βίοι παράλληλοι-Βίος Σόλωνος, 21.
Η Αθήνα παραχωρούσε μερικές φορές το δικαίωμα του πολίτη, αλλά με έντονες επιφυλάξεις! Πρώτα, έπρεπε ο λαός να αποφασίσει με μυστική ψηφοφορία για να γίνει δεκτός ένας ξένος. Ακόμη και οι διαδικασίες για την κήρυξη ενός πολέμου ή την έγκριση ενός καινούργιου νόμου δεν ήταν τόσο σημαντικές. Η ρωμαϊκή θρησκεία δίδασκε ότι ο τάφος του σκλάβου ήταν ιερός, ενώ του ξένου όχι. Στην Αθήνα και στη Ρώμη ήταν απαραίτητο κάθε ξένος να έχει έναν προστάτη. Υπήρχαν εορτές στην αρχαία Ελλάδα, από τις οποίες μαζί με τους δολοφόνους, τους καταραμένους και τους εξόριστους ως κάτι παρόμοιο αποκλείονταν και οι ξένοι κατά τον W. Burkert, Αρχαία ελληνική θρησκεία, σ. 520. Η γυναίκα έπρεπε «να προσέχει να μη μιλάει σε ξένους» Βλ. Πλουτάρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 31, 142d. Θεωρούσαν επίσης βέβηλο το ιερό εκείνο αντικείμενο, το οποίο είχε αγγίξει ένας ξένος και μόνο με εξιλεωτική τελετή μπορούσε να αποκτήσει πάλι τον θρησκευτικό του χαρακτήρα. Ο ξένος δεν μπορούσε να γίνει δικαστής ή ιερέας. Αν ο ξένος εισερχόταν στον ιερό χώρο, τον οποίο οι ιερείς είχαν καθορίσει για τη συγκέντρωση, τον τιμωρούσαν με θάνατο.
Όλες αυτές τις εξωφρενικές καταστάσεις ανέτρεψε ο ερχομός του Χριστού, κηρύσσοντας εξ αρχής την ισότητα ανδρών – γυναικών - παιδιών, πλούσιων - πτωχών, μορφωμένων – αγράμματων. Καλλιεργώντας την αγάπη, αλληλοβοήθεια, ηθικότητα, αγνότητα και παιανίζοντας το επαναστατικό και εξωφρενικό για τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής του «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ...»Γαλάτας γ,23.
Τελικά αλλοίμονο στην ανθρωπότητα αν δεν είχε έλθει ο Χριστός
