Πέρα από το υποκριτικό του ταλέντο, η φωνή του Γιώργου Χρυσοστόμου είναι από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, βαριά αλλά και με μια γλυκιά ταυτόχρονα χροιά. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ευγενικό και προσεγγίσιμο, σοβαρό αλλά και με χιούμορ με τον οποίο αναπτύσσεις πολύ εύκολα και ευχάριστα συζήτηση.
Ένας άνθρωπος που πατάει γερά στα πόδια του, συνειδητοποιημένος ηθοποιός που δεν σταματάει να εξελίσσεται και να ξεπερνάει τα όριά του, ρεαλιστής χωρίς να είναι όμως κυνικός.
Με αφορμή την περιοδεία της τραγωδίας “Αντιγόνη” και τις παραστάσεις που θα δοθούν την Πέμπτη 30 και την Παρασκευή 31 Ιουλίου στο Ηράκλειο μιλήσαμε μαζί του για τον ρόλο του Κρέοντα τον οποίο ερμηνεύει, την κατάσταση κατά τη διάρκεια του lockdown και μετά , για το θέατρο αλλά και για το πως βλέπει ο ίδιος το επάγγελμά του.
Πως βιώσατε το lockdown σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο;
Το lockdown με βρήκε σε μια κατάσταση που ήμουν ήδη σε “εγκλεισμό” για 1,5 χρόνο καθώς μετά από πολλά χρόνια σταμάτησα να δουλεύω νύχτα. Είχε ως αποτέλεσμα τα πάντα να είναι τακτοποιημένα πλέον στο σπίτι μου σε απόλυτη τάξη, το παραμικρό είναι στη θέση του. Απέφυγα να στείλω μήνυμα στο 13033 και βγήκα από το σπίτι μετά από 25 ημέρες, ήθελα να δω πως θα ήταν ένα πραγματικό lockdown. Σε σχέση με τη δουλειά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα αρκετά. Είχαμε όλοι συνειδητοποιήσει ότι το θέατρο θα αρχίσει να βάλλεται άγρια και αυτό με φόβισε. Μιλούσαμε πολύ κατά τη διάρκεια της καραντίνας με συναδέλφους και δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον. Η Αθήνα είναι μεγάλη αλλά οι σκηνές δεν είναι τόσες πολλές οπότε δεν ξέραμε πως θα απορροφηθούμε. Είχαμε πανικοβληθεί, προσωπικά σκέφτηκα μέχρι και αλλάξω δουλειά, να γίνω οδηγός λιμουζίνας στην περίπτωση που υπήρξε ακραία εξέλιξη των πραγμάτων. Την αγαπάω τη δουλειά μου αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της.
Πως είναι το να πρωταγωνιστείς σε μια παράσταση την εποχή του κορωνοϊού;
Παλαιότερα ίσως υπήρχε κάποιου είδους εγωισμός αλλά τώρα η συναδελφικότητα και η αίσθηση του ότι είσαι συμπολεμιστής με τον άλλον υπερέχει των υπολοίπων πραγμάτων. Βρίσκομαι σε μια ομάδα ηθοποιών που σεβόμαστε πολύ και σώζουμε ο ένας τον άλλον, δεν πλασάρω πλέον τον εαυτό μου, είμαι μέλος ενός συνόλου που ταξιδεύει και παίζει. Έχει μια γοητεία το να γυρίζεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και να ταξιδεύεις υπό τις συνθήκες που το κάνουμε εμείς. Δεν είμαι πρωταγωνιστής, είμαι συμπαίκτης με τους άλλους, εάν το ερμηνεύαμε με μπασκετικούς όρους θα λέγαμε ότι η Ιωάννα Παππά είναι ο playmaker και εγώ είμαι το δυάρι.
Τι νιώσατε όταν ανεβήκατε στη σκηνή μετά από το lockdown; Υπήρξε αυτή η απήχηση από τον κόσμο μέσα σε αυτό το κλίμα που επικρατεί σε σχέση με τα καλλιτεχνικά;
Η κατάσταση ήταν πιο ιδιαίτερη εξ αρχής καθώς πριν ανέβει μια παράσταση υπάρχει μια μεγάλη περίοδος όπου γίνονται οι πρόβες, ζέσταμα, κινησιολογία κτλ. τώρα δεν υπήρξε αυτό. Ένα θετικό ήταν η αποτοξίνωση, ένιωσα σαν να άδειασε ο σκληρός μου δίσκος, έμαθα τον ρόλο του Κρέοντα εν μια νυκτί. Ένιωθα σαν να είχα αδειάσει πριν και μετά που έμαθα τα λόγια μου είχα μια λαχτάρα να τα πω. Στην πρεμιέρα της παράστασης δε, που βλέπαμε να έρχεται ο κόσμος και το θέατρο έδειχνε να γεμίζει άρχισα να συγκινούμε πραγματικά γιατί ο κόσμος παρά το γεγονός ότι βιώνει δύσκολες στιγμές ανταποκρίθηκε. Το γεγονός ότι την παράσταση παρακολούθησαν και πολλοί νεαροί άνθρωποι θέτωντας τον μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 30, είναι ίσως το πιο συγκινητικό από όλα καθώς η Αντιγόνη διδάσκεται στα σχολεία αλλά σπάνια κάποιο παιδί να πάρει κάτι.
Πως αισθάνεστε που ενσαρκώνετε τον Κρέοντα την εποχή που φαίνεται ότι πολλές ανθρώπινες ελευθερίες αμφισβητούνται σε παγκόσμιο επίπεδο;
Ο Κρέοντας ξεκινάει τον πρώτο του μονόλογο έχοντας δίκιο, η εμμονή του όμως είναι εκείνη η οποία φτάνει στο φασισμό επειδή δεν έγινε το δικό του. Εγώ ο ίδιος έπρεπε να δικαιώσω τον ήρωά μου καθώς το καλό και το κακό μπορούν να παλεύουν μέσα σε έναν άνθρωπο Κάτι που είχα συναντήσει ξανά στον Ρινόκερο του Ιονέσκο, είναι αυτό που λέει για παράδειγμα μια μαμά στο παιδί «Αυτό που σου λέω», όση αγάπη και να κρύβει μέσα τη αυτή η φράση συμπεριλαμβάνει και την προσπάθεια επιβολής, αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι σε ακραία μορφή φασισμός. Η εμμονική στάση είτε προς το πολύ αρνητικό είτε προς το πολύ θετικό είναι φασισμός. Μπερδεύεται το συναίσθημα με τη λογική και δεν μπορείς να βρεις πάντα το καλύτερο, το οποίο είναι η χρυσή τομή. Η χρυσή τομή είναι πάντα η καλύτερη αλλά στην περίπτωση της τραγωδίας δεν υπάρχει χρυσή τομή γι’αυτό και είναι τραγωδία.
Πως είναι να καταπιάνεστε με τόσο σπουδαία και διαχρονικά κείμενα;
Είναι τιμητικό, για εμένα που δεν έχω διαβάσει και τόσο πολύ στη ζωή μου, και τα γνωρίζω όλα αυτά ως παρθένος οργανισμός. Ανακάλυψα πόσο ωραίο ποίημα είναι αυτό το έργο, ειδικά τα χορικά, τα ενδιάμεσα από τα επεισόδια που συνήθως έχουν χορογραφίες και τραγούδια και δεν καταλαβαίνουμε πάντα τι λένε, έτσι όπως το φτιάξαμε όμως είναι απόλυτα κατανοητό το τι γίνεται και το σημείο που λέγεται επάνω στη σκηνή ότι ο άνθρωπος είναι το χειρότερο πλάσμα στον πλανήτη, ότι ενώ κατάφερε να δαμάσει τα ζώα, να δαμάσει το νερό, να σκάψει τη γη συνεχίζει να παλεύει με το καλό και το κακό όπως και το “Έρως ανίκατε μάχαν” είναι ανατριχιαστικά κομμάτια της παράστασης . Όταν λοιπόν τα ανακαλύπτεις αυτά τα κείμενα διαπιστώνεις και τη διαχρονικότητα. Το θέμα είναι ότι δονείται τελείως αλλιώς η λέξη έρωτας όταν είσαι 15 χρονών και αλλιώς όταν είσαι 40. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που συνέβη με εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά. Οι μισοί από εκείνους συμμετείχαν στην ίδια παράσταση το 2015 αλλά είναι τελείως διαφορετικό και για εκείνους παρά το γεγονός ότι ξέρουν απέξω και ανακατωτά το κείμενο. Αυτό είναι ακόμα πιο συγκινητικό για εμένα, καθώς και οι υπόλοιποι γνωρίζουν ξανά από την αρχή την παράσταση. Είναι τελείως αλλιώς ένας άνθρωπος 5 χρόνια πριν ειδικά από μια ηλικία και μετά κάποια χρόνια μετράνε λίγο αλλιώς. Είναι τιμή μου ότι καταγράφεται στην ιστορία του θεάτρου ότι έχω παίξει τον Κρέοντα στα 40 γιατί είναι ένας ρόλος που συνήθως ερμηνεύουν μεγαλύτεροι άντρες από εμένα και μεγαλύτεροι ηθοποιοί, όχι σε ηλικία, από εμένα. Πλέον όμως θεωρώ τον εαυτό μου ένα στάδιο ανεβασμένο που έχει καταγραφεί ο Κρέοντας και ο Γιώργος Χρυσοστόμου το καλοκαίρι του 2020 εν μέσω Πανδημίας.
Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Θέμη Μουμουλίδη;
Όταν στήνουμε μια παράσταση γινόμαστε οικογένεια, αυτό δεν είναι απαραίτητα εύκολο πάντα, εννοώ ότι ακούγεται γλυκό αλλά όταν στήνεις μια οικογένεια με στόχο μια παράσταση την οποία θα πρέπει να διαλύσεις μετά έχεις πολλά συναισθήματα. Η συνεργασία μας ήταν άψογη, πήρε από εμένα και πήρα από αυτόν. Μου αρέσει η συνδημιουργία και φέρνω και εγώ το κομμάτι μου εκεί, βάζω τη φωνή μου και βάζω το σώμα μου και ο άλλος το βλέπει και σμιλεύουμε μαζί κάπως το αγαλματάκι αυτό που λέγεται ήρωας. Με τον Θέμη το καταφέρνουμε πολύ ωραία αυτό. Μπήκαμε και σε μια φάση να γνωριστούμε με όλους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γιατί συνήθως οι πρόβες είναι 3 μήνες, χαλαρώνεις, γνωρίζεσαι τώρα έπρεπε ξαφνικά να προσπεράσουμε διάφορες δυσκολίες, συνήθως είναι πιο γλυκά, τώρα εξαιτίας των συνθηκών ήταν αρκετά βίαιο. Παρά τη βιαιότητα όμως αυτή εισπράξαμε πολύ τρυφερότητα και αυτό ήταν πολύ ανθρώπινο. Ξεκινήσαμε να κάνουμε μια επανάληψη της παράστασης του 2015 και στην πορεία και πολύ σοφά ο Θέμης διαπίστωσε ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια τελείως διαφορετική παράσταση και αυτό με χαλάρωσε πολύ.
Νομίζετε ότι θα μπορούσε να υπάρξει άμεση ανάκαμψη των καλλιτεχνών στην Ελλάδα και αν ναι πως;
Το θέατρο και οι τέχνες είναι σαν το χόμπι της χώρας, όλοι οι πολιτικοί πηγαίνουν στο θέατρο αλλά κανείς δεν ασχολείται με αυτό γιατί όλοι δίνουν βάρος και πολύ λογικά στον τουρισμό. Η γνώμη μας είναι και όχι επειδή θέλουμε να αναδείξουμε τους εαυτούς μας ότι η χώρα θα έπρεπε να εξάγει τέχνη. Το έχουμε όμως πάρε απόφαση μέσα μας, γκρινιάζουμε λίγο μπας και αλλάξει κάτι αλλά δεν πρόκειται και είμαστε προετοιμασμένοι γι’αυτό. Το έχω αποδεχτεί και εγώ προσωπικά και είμαι σε ησυχία σε σχέση με αυτό, δεν επιτίθεμαι, κάθομαι με τη ρακέτα και περιμένω να δω πως θα αντιδράσει το πιο μεγάλο από εμένα σύστημα για να δω πως θα βρω λύση σε σχέση με την ανευθυνότητα που έχει η χώρα σε σχέση με τον πολιτισμό. Θα φανεί και το χειμώνα γιατί τώρα το καλοκαίρι σε σχέση με τα υπαίθρια θέατρα ξεγελιέται λίγο η κατάσταση. Σε σχέση με την ανάκαμψη των καλλιτεχνών θα φανεί Οκτώβρη με Χριστούγεννα, εκεί θα κριθεί πολύ το πράγμα.
Ετοιμάζετε κάτι για τον ερχόμενο χειμώνα;
Το χειμώνα θα είμαι σε μια νέα δραματική σειρά του Alpha και θα κάνω επανάληψη μια παράσταση που έκανα μόνος μου, χωρίς κείμενο, είμαι εγώ, μια σκαλωσιά και μόνο ήχοι. Είναι ένα παντομιμικό έργο, 65 λεπτών, λέγεται Mute, ήταν sold out αλλά μας το έκοψε ο κορωνοϊός στην Αθήνα και επειδή τηρεί όλες τις προϋποθέσεις εάν επιτραπεί θα κάνω το Mute και αυτό το σήριαλ και δεν χωράει και τίποτα άλλο να κάνω γιατί θέλω και να αφήνω χώρο σε άλλους και δεν προλαβαίνω να κάνω και σήριαλ και έξτρα πρόβες. Αυτά είναι τα δύο βασικά σχέδια που εύχομαι να γίνουν, τείνουν να γίνουν αλλά τίποτα δεν θεωρώ πια σίγουρο έτσι όπως είναι τα πράγματα
*Η "Αντιγόνη" του Σοφοκλή παρουσιάζεται την Πέμπτη 30 και Παρασκευή 31 Ιουλίου στο Θέατρο Τεχνόπολις στις 21:30.
