Της Ελένης Μπετεινάκη
Μια φορά και δυο καιροί…
Χίλια και παραπάνω χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Σαρακηνοί, οι φοβεροί κουρσάροι του Αιγαίου με δόλο, όπως άλλωστε έκαναν πάντα, βρέθηκαν κοντά στο χωριό Μανταμάδος της Λέσβου κι έσφαξαν όλους τους μοναχούς του μοναστηριού των Ταξιαρχών.
Οι αδίστακτοι πειρατές ήταν στο συνάφι του ονομαστού Κουρσάρου Σιρχάν που ήταν μιγάς και φορούσε χρυσούς κρίκους στη μύτη και τα αυτιά. Ένα μαντήλι μαύρο έκρυβε το λαβωμένο του μάτι. Το σώμα του πελώριο και γεμάτο τρίχες και τα χέρια του μοιάζανε με εκείνα του γορίλα. Μπαλτά και σπάθα ήταν τα όπλα του και σαν έδινε προσταγές σειόταν ολόκληρο το καράβι από την βροντερή φωνή και τη θωριά του.
Κάλεσε λοιπόν το πλήρωμά του κι έδωσε προσταγή βαριά! Να μπουν στο μοναστήρι να κάψουν τα πάντα κι όλα τα πολύτιμα να τα πάρουν δικά τους. Όλα τα χρυσάφια και τα ασήμια εκτός από το Χρυσό Ποτήρι που λειτουργούσαν οι καλόγηροι. Εκείνο το ήθελε για να πίνει το κρασί του. Όποιος λιποτακτούσε και παράκουε την διαταγή του θα τον κρεμούσε στο πιο αψηλό κατάρτι κι αν δεν κατάφερναν να μπουν στο μοναστήρι θα έφευγε και θα τους άφηνε βορά στους ντόπιους…
Χάραμα πλησίασαν το μοναστήρι. Αθόρυβα, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς και την ώρα της πρώτης προσευχής, τους έσφαξαν όλους μέσα στην εκκλησιά. Τους ξέφυγε μόνο ένα καλογεροπαίδι ο Γαβριήλ που σκαρφάλωσε από το παράθυρο του Ιερού στη σκεπή της εκκλησίας. Πήγαν να τον πιάσουν οι πειρατές σκαρφαλώνοντας κι οι ίδιοι μα τότε συνέβη το Μεγάλο Θαύμα. Σηκώθηκε ξαφνικά άνεμος δυνατός κι έμοιαζε η σκεπή του ναού σαν πέλαγος φουρτουνιασμένο κι ανάμεσα σε σύννεφα ή κύματα, κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει καλά, φάνηκε ένας τεράστιος, πανύψηλος κι αγριωπός στρατιώτης που με το σπαθί του έδιωχνε και κτυπούσε οποίον τολμούσε να πλησιάσει τον Γαβριήλ. Κι έτσι σώθηκε το παιδί. Έχασε αμέσως τις αισθήσεις του, λένε οι παραδόσεις και σαν συνήλθε και είδε το αποτρόπαιο συμβάν την σφαγή όλων όσων ζούσαν στο μοναστήρι και πάλι κατέρρευσε. Όταν συνήλθε για δεύτερη φορά αγκάλιασε την εικόνα του Μιχαήλ Αρχαγγέλου ζητώντας ένα φως μέσα στο σκοτάδι που του χε πλημμυρίσει την ψυχή. Ένα σημάδι να δει τι θα έκανε στη συνέχεια. Το πρόσωπο του Μιχαήλ Ταξιάρχη λένε πως γλύκανε με μιας και το καλογεροπαίδι σφίγγοντας με δύναμη και απόγνωση τις ίδιες του τις σάρκες, σκεφτόταν πως να μπορούσε να κρατήσει τούτη την εικόνα, την έκφραση του Αγίου για πάντα ζωντανή. Μάτωσε το πρόσωπο του με τα χέρια του όπως σφίγγονταν και τότε κατάλαβε. Με το αίμα των σφαγμένων μονάχων και το χώμα που κείτονταν όσο μπορούσε να μαζέψει σε μια κούπα σμίλεψε το πρόσωπο του Αγίου… Δεν έφτασε όμως τούτος ο «παράξενος» πηλός που έφταιξε κι έτσι δεν σμίλεψε το σώμα όπως θα πρεπε. Η ομοιότητα όμως στο πρόσωπο με την μορφή που είχε δει ήταν απαράλλακτη.
Η μοναδική ανάγλυφη εικόνα στον κόσμο λένε, με το αιμάτινο πρόσωπο του Ταξιάρχη παραμένει αλώβητη και αναλλοίωτη στο χρόνο. Όσα κι αν πέρασε, όσοι αιώνες κι αν τη βαραίνουν εκείνη είναι εκεί στη μεγάλη εκκλησία του Ταξιάρχη
Αλλά για την εκκλησία θα πούμε μιαν άλλη φορά…
Ακόμα λένε πως ακούνε πολλοί μέχρι και στις μέρες μας τα βήματα του Αγίου…
Και για εκείνα τα σιδερένια παπούτσια Του…
Χρόνια πολλά Μυτιλήνη!
*οι ανάγλυφες εικόνες δεν επιτρέπονται στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και γι αυτό ετούτη εδώ έχει μια ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των πιτών μαζί με τους θρύλους που τη συνοδεύουν.
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2022/11/blog-post_8.html
