Είναι δυνατόν σε έναν αγώνα του ΟΦΗ να περιμένεις με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τις δηλώσεις του προπονητή, παρά το ίδιο το παιχνίδι; Είναι φυσιολογικό να περιμένεις απλά το τελευταίο, βασανιστικό σφύριγμα του διαιτητή, ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε αυτό το απωθητικό για τα μάτια σου θέαμα, περιμένοντας τις δικαιολογίες που θα πει κόουτς της ομάδας;
Πώς γίνεται ο ΟΦΗ να είναι παιχνιδάκι στα χέρια των Βόλων, των Αστέρων, μισοπεθαμένος και άνευ κινήτρου, να περιμένει καρτερικά μαζί με το σφύριγμα της έναρξης και το σφύριγμα της λήξης; Παίκτες που μοιάζουν σαν να μη ξέρουν τι γυρεύουν μέσα στο γήπεδο και κυρίως πως θα το πετύχουν.
