Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Ομολογώ ότι στην καθημερινή περιφερειακή επικαιρότητα, ο απόηχος κάποιων γεγονότων είναι δυσνόητος για να τον χωνέψεις. Ακόμη όσο κι αν προσποιηθείς να τον αγνοήσεις ή να πιστέψεις ότι δεν σε αγγίζει, ωστόσο σου προκύπτει σαν ένα πελώριο βατράχι που αδυνατείς να το καταπιείς, αφού νοιώθεις ότι κάποιοι σου το σπρώχνουν εκβιαστικά στο λαρύγγι. Άλλες πάλι φορές, τον απόηχο αυτό, τον νοιώθεις σαν τα φαντάσματα που σε κυκλογυρίζουν αφόρητα, κι ενώ εσύ τα κλωτσάς, εκείνα επιμένουν να σε παρενοχλούν. Όμως εκτός από τις ανόσιες γεύσεις αυτών των απόηχων στην καθημερινότητά σου, άλλο τόσο πάλι είσαι εκτεθειμένος στα τοξικά και απεχθέστατα ακούσματα.
Έτσι, εποχούμενος πολλές φορές στον δύσμοιρο ΒΟΑΚ, γίνεσαι αυτήκοος μάρτυς από ραδιοκύματα που ενδημούν τόσο παρασιτικά στα αυτιά σου μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε υπερβαίνοντας τον εαυτό σου με ακραία υπομονετική προσπάθεια, και ατσάλινα νεύρα, προσπαθείς να φτάσεις στο τέρμα για να δεις «που το πάει» επιτέλους, η πρωινή θεωρούμενη πρώτη σε ακροαματικότητα, ενημερωτική εκπομπή δημοφιλούς κρητικού ραδιοσταθμού.
Θέμα της, τι άλλο, παρά το όντως μέγιστο γεγονός της προχτεσινής υπογραφής της σύμβασης στο ΥΠ.ΟΙΚ. με την ΕΤΕΠ (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων) για το αεροδρόμιο του Καστελλίου και την τύχη του αντίστοιχου «Ν. Καζαντζάκης» του Ηρακλείου. Ο ομιλητής της πρωινής ζώνης, με το γνώριμο εισαγγελικό και επιτακτικό για χρόνια ύφος του, ενώ θα περίμενε κανείς να αναδείξει την ουσία του σημαντικού αυτού γεγονότος και του ιστορικού στίγματος για την Κρήτη, ωστόσο αναδεικνύει ως, δίκην αυτοχρησθέντος ουρανόπεμπτου καθημερινού αξιακού καθοδηγητή του κρητικού λαού, το …«σατανικό κυνήγι» μαγισσών που τελεσφόρησε κατά την υπογραφή της σύμβασης από τους …πανούργους αξιωματούχους της κυβέρνησης και της ΕΤΕΠ! Τι σατανικό σχέδιο άραγε εξύφαναν όλοι αυτοί; Ακούστε λοιπόν: Τόλμησαν να μη βάλλουν στο αναμνηστικό φωτογραφικό κάδρο της ιστορικής υπογραφής στην Αθήνα, για ένα θέμα αμιγώς εθνικής προτεραιότητας και κλίμακας, τους αιρετούς εκπροσώπους της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης της Κρήτης!
Αυτά λοιπόν τα «υπόγεια και σκοτεινά χαλκεία» της ΕΤΕΠ και της κυβέρνησης, προσβάλλανε την τιμή και την αξιοπρέπεια των αυτοδιοικητικών ανδρών που, ως επαμύντορες ακρίτες στις επάλξεις του τόπου, δεν μπόρεσαν να αντέξουν το ατόπημα και να μη χωρέσουν στο κάδρο της συνέχειας μιας πολυετούς προσπάθειας για μια δημόσια υποδομή, που η κλίμακά της υπερβαίνει την περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση.
Μάλιστα, ο αποκλεισμός τους από την υπογραφή, (που μάλλον ήθελαν να μετατρέψουν σε επικοινωνιακά καλλιστεία και ψηφοθηρικό σόου μερίσματος στη δόξα), συνιστά κατά τον ανεξάρτητο έγκυρο πρωινό δημοσιογράφο, τόσο μεγάλο τεκτονικό πολιτικό γεγονός, που σχεδόν επανενεργοποιήθηκαν οι γεωτεκτονικές ρηξιγενείς ζώνες της Κρήτης, ξαναμούγκρισε μετά από χιλιάδες χρόνια ο Μινώταυρος στους ανήλιαγους λαβύρινθους της Κνωσού ζητώντας δικαιοσύνη και Νέμεση από το Ραδάμανθυ και αντήχησαν από μπαταριές των Χαϊνιδων όλες οι λαγκαδιές και τα διάσελα της Κρήτης!
«Καπάκι» λοιπόν και «τυχαία», μέσα σε τούτο τον αποκαλυπτικό θούριο και φιλιππικό του καταγραφέα της κοινής γνώμης κατά των «δυνάμεων του σκότους» που επιβουλεύτηκαν χωρίς αιδώ και περίσκεψη τον τόπο και τους πρωτοκεφαλάδες του, να σου, και βγαίνει (…στον «αέρα» ως πρώτη πτήση) ο ισόβιος των στρογγυλών χαμόγελων, της μεγίστης των κονδυλίων απορρόφησης και των προφητικών λόγων κρητάρχης, για να επιβεβαιώσει την αλήθεια της ασύμμετρης απειλής κατά της μεγαλονήσου, στον «ανεξάρτητο» δημοσιογράφο που κάνει τις μόνιμες πρωινές ερτζιανές μαλάξεις πολιτικής ηθικής στον κρητικό λαό.
«Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης» που θα λέγε κι ο ποιητής, σα να (παρά)κουσα να λέει από στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο παραπονιάρης αιρετός, «αλλά αγνοήθηκα», όπως και όλη η κουστωδία των εμπλεκομένων με την επένδυση αιρετών της Κρήτης, από το μέρισμα της απογείωσης και τον αέρα των υψών και της δόξης. Προς τι λοιπόν όλη τούτη …η τσιγκουνιά του ανάλγητου κεντρικού κράτους, να δωρίσει λιγάκι ουρανό σ’ όλους ετούτους τους αυτοδιοικητικούς ώστε να μπουν κι εκείνοι στο κάδρο της μνήμης;
Κακά τα ψέματα. Ξέρεις τι είναι να έχεις συνηθίσει να μετέρχεσαι της πολιτικής διαχείρισης με μοναδικά εφόδια και όπλα τα πλατύγυρα χαμόγελα, τις πνευματώδεις κορώνες, τα κτυπήματα στην πλάτη, και την πλήρη αφωνία ή τον αγοραίο ενίοτε λαϊκισμό; Σου γίνονται βίωμα κατ’ έθος, αυτονόητη συνταγή του Άρχειν, που η παράκαμψή τους σου κακοφαίνεται, σου κοστίζει...
Πρέπει που και που, να κάνεις ασκήσεις επαναστατικής και εγερσίγελης γυμναστικής. Χωρίς αυτές μαλθακώνεις, σκουριάζεις, βαραίνεις, πως το λένε, δεν ακούς τον αχό της Ιστορίας που έγραψαν άλλοι για σένα. Πρέπει να ανακαλύψεις ένα ανεμόμυλο να τον περνάς για γίγαντα όπως ο Δον Κιχώτης και να τον πολεμάς. Πρέπει κάποτε κάποτε, να ανακαλύπτεις φαντάσματα και ασύμμετρες απειλές κατά του τόπου. Να πουλάς εκδούλευση στο πόπολο...
Είναι οικτρό, αποκρουστικό και ανήκουστο, άνθρωποι που υπηρετούν διακριτούς ρόλους της κοινωνίας και της πολιτικής, να εκτρέπονται από τα αξιακά πρότυπα αυτών των ρόλων, και μάλιστα χωρίς στοιχειώδη προσχήματα και προφυλάξεις. Είτε είσαι δημοσιογράφος, είτε πολιτικός.
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη αυτιά και μάτια στον κόσμο που μπορούν να διακρίνουν τον κυνισμό, την υποκρισία και τις μάσκες. Εξάλλου οι άνθρωποι αναδεικνύουν το θεσμό που υπηρετούν, και όχι οι θεσμοί τους ανθρώπους. Το λέει άλλωστε απλούστερα και η λαϊκή σοφία: τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Είτε μικρόφωνο κρατά αυτός, είτε (νομίζει πως) Άρχει...
