Του Σταύρου Γαβαλά
Θα είναι η φετινή χρονιά η χειρότερη των τελευταίων ετών, λόγω καιρού, για την αμπελουργία και την ελαιοκαλλιέργεια στην Κρήτη ή είναι κάτι που συμβαίνει ανά δεκαετίες και δεν πρέπει να μας προβληματίζει τόσο;
Δυστυχώς, είναι κάτι που θα το αντιμετωπίζουμε ποιο συχνά και θα πρέπει επιτέλους να δούμε, με απόλυτη σοβαρότητα, το πρόβλημα μιας και οι τρόποι που μπορούμε να αμυνθούμε είναι περιορισμένοι και έχουν υψηλό κόστος, όμως είναι κάτι το αναπόφευκτο.
Δε γίνεται λοιπόν να περιμένουνε το κράτος με το μηχανισμό του ΕΛΓΑ να δίνει αποζημιώσεις στους παραγωγούς κάθε χρόνο με τις εισφορές των αγροτών να είναι πολύ λιγότερες από τα χρήματα που απαιτούνται, αλλά πρέπει αυτά τα χρήματα να τα επενδύσουμε στην προστασία των καλλιεργειών.
Ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι αν η αγορά δεν βρει σταφύλια από την Κρήτη, εάν δε βρει σταφίδα ή ελαιόλαδο, θα καλυφθεί από αλλού και μετά είναι πολύ δύσκολο να την ξανακερδίσεις, δείχνοντας αδυναμία στο να παράγεις.
Τί κάνουμε στα αμπέλια με υποστυλώσεις, με δίχτυα, είτε για την βροχή είτε για τον καύσωνα, είτε για τον αέρα ψεκασμούς με καολίνη που φαίνεται να έχει εκτός από την προστασία στον καύσωνα και μια καλή φυτοπροστασία. Πρέπει πάντως να εξαντλήσουμε τα μέσα που έχουμε αλλιώς ο αμπελώνας μας θα είναι στο έλεος των καιρικών συνθηκών.
Στην ελιά, που και αυτή φέτος έχει υποφέρει από τα καιρικά φαινόμενα, είναι δύσκολο να γίνουν καλλιέργειες, υπό κάλυψη ψεκασμοί, όμως, με καολίνη έχουν θετικά αποτελέσματα και πρέπει να αξιολογηθούν περισσότερο επιστημονικά.
Και σίγουρα επιλογή νέων ποιο ανθεκτικών καλλιεργειών στα ακραία καιρικά φαινόμενα πάντα σε συνεργασία με τα επιστημονικά ιδρύματα του νησιού και της χώρας.
Ποιο όμως είναι το βασικό συστατικό που δίνει ζωή όχι μόνο στις καλλιέργειες αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο μα το νερό που σε παρατεταμένους καύσωνες ποτίζοντας τις καλλιέργειές τη νύχτα τους δίνεις το φιλί της ζωής για να μην καταστραφεί η παραγωγή και το φυτό.
Τι έχουμε κάνει στην Κρήτη όλα αυτά τα χρόνια για να διασφαλίσουμε νερό όχι μόνο για της καλλιέργειες αλλά και για να έχουμε να πίνουμε, αυτό φαίνεται από μόνο του και δεν χρειάζεται να το σχολιάσω εγώ.
Άλλωστε, υπάρχει και το ζωντανό παράδειγμα του στοιχειωμένου φράγματος στην Πλακιώτισσα, που κάθε φορά, όταν πλησιάζουν εκλογές, παίρνει ζωή και πάει προς ολοκλήρωση, αλλά εγώ επειδή ζω κοντά στο φράγμα της Πλακιώτισσας, εξεβαρέθηκα να γρικώ... τελειώνει το φράγμα και τελειωμό δεν έχει!
Εντάξει, πες ότι τελειώνει σε δυο τρία χρόνια, τα δίκτυα που είναι απαραίτητα για να μπορεί ο κόσμος να ποτίζει, θα ολοκληρωθούν σε πέντε σε δέκα χρόνια ή δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για να ξέρουμε επιτέλους πότε ο αγρότης θα έχει νερό στις καλλιέργειες του και όχι στα χαρτιά.
Γι αυτά τα θέματα πρέπει να ενημερώνεται ο υπουργός που πρέπει να οραματιστεί τη γεωργία και την κτηνοτροφία του μέλλοντος στην Κρήτη και όχι να πηγαίνουμε κάθε τρεις και λίγο στην Αθήνα, βγάζοντας και την αναγκαία φωτογραφία, και να του ζητάμε αποζημιώσεις και επιδοτήσεις δηλαδή ...λεφτά λεφτά λεφτά!
Ας του ζητήσουμε και επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις, δηλαδή λεφτά που θα πιάσουν τόπο.
