Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Την έχω κάνει ήδη εικόνα. Κοιτάζει με βλέμμα απλανές έξω από το παράθυρο του πύργου της Saint-Gilles. Το όμορφο πράσινο μάτι της έχει ήδη γίνει πιο βαθύ, μουντό. Ακόμη και η πλούσια κατάξανθη κόμη της έχει μέσα σε μερικά 24ωρα αλλάξει χρώμα, γκρίζαρε. Η πίεση και το άγχος, η αγωνία και η καταρράκωση κάνουν ακόμη και τις τρίχες να τρελαίνονται. Τι άλλαξε από την μια στιγμή στην άλλη; Εκεί που δεν τους προλάβαινε τώρα είναι μόνη, απελπιστικά μόνη. Κανείς δεν της απαντά στο τηλέφωνο. Πού πήγαν τόσοι φίλοι της; Χιλιάδες θαυμαστές της; Τι έγιναν οι ορκισμένοι ψηφοφόροι; Γιατί την απαξιώνουν οι αρχηγοί; Κι όλοι οι επιχειρηματίες που μέχρι χθες σφάζονταν στην ποδιά της;
Να χε χρώμα η μοναξιά. Αλλά δεν έχει. Πίσω από τα κάγκελα μόνη κι έρημη. Χωρίς να το καταλάβει. Πόσες ημέρες πέρασαν από τότε που ταξίδευε από τη Ντόχα πίσω στις Βρυξέλλες; Κι ήταν τόσο ευτυχισμένη ή έστω έτσι νόμιζε. Ενδόμυχα ικανοποιημένη γι αυτά που κατάφερε, το σώμα ξεχείλιζε ορμόνες, η ψυχή της ήταν γεμάτη από καβαφικά συναισθήματα: «Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.» Γεμάτος και ο τραπεζικός της λογαριασμός της που ήδη στα 44 της έμοιαζε να μην έχει ταβάνι. Φουσκωμένος σαν διάνος και…προδοτικός αυτός ο λογαριασμός.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πτήση της Emirates που την έφερνε πίσω από το Κατάρ πετούσε τόσο ψηλά. Αυτό της άξιζε! Βλέποντας στα βόρεια τα δαντελωτά ακρογιάλια της Χαλκιδικής και στο νότο το θεριό, την Κρήτη, αναπολούσε τις ωραίες στιγμές των διακοπών. Τι ευτυχία! Όλοι καίγονταν να την φιλοξενήσουν, όλοι ήθελαν μια φωτογραφία στο πλευρό της. Χρόνια τώρα δεν χρειαζόταν να δώσει τίποτα , να ανοίξει το πορτοφόλι της για το παραμικρό. Μόνο έβαζε σε αυτό. Όλα ήταν πληρωμένα, έξοδα, διακοπές, συναισθήματα…όλα στα πόδια της.
Πώς να αντέξει ο άνθρωπος τέτοια και τόση ευτυχία; Από τα 24 της στην κορυφή, εκπάγλου καλλονής, εντυπωσιακή και καλόμοιρη. Πάντα ένα κόκκινο χαλί στα πόδια της. Κι έφτασε στην κορυφή. Έλα μάνα να δεις την κόρη σου, έλα πατέρα να πάρεις την βαλίτσα! Αντιπρόεδρος ήδη, είχε και πιο ψηλά μετά αλλά την πρόλαβε ο εισαγγελέας…Έλα τώρα μάνα η Εύα είμαι και θέλω μια αγκαλιά…μην με αφήνετε μόνη!
Ε όχι δεν το δέχομαι! Τα είχε όλα. Κι όμως. Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης; Άκου εκεί! Η Εύα που κατάφερε να ξεγελάσει τον κατηραμένο όφι, τον Αδάμ, τον Λοβέρδο, τον Νίκο, και όλους τους σπαθάτους, τα κατάφερε και με τον εαυτό της. Τον ξεγέλασε κι αυτόν! Και τώρα έμεινε δίχως να χτυπάει το τηλέφωνο. Τι γίναν όλοι αυτοί οι φίλοι; Μα, αφού πέτυχε τα πάντα στη ζωή της...πώς συνέβη αυτό;
-Φραντσέσκο δεν μας έλεγαν πως «εάν έχουμε λεφτά θα έχουμε και φίλους;» Τόσο έξω έπεσε ο Μένανδρος; Ή δεν το εννοούσε έτσι; Πώς την πατήσαμε έτσι;
Η Εύα μένει στο κελί της. Ξαφνικά από τα ψηλά στα χαμηλά. Πώς; Γιατί τέτοια ανώμαλη προσγείωση; Πως βρέθηκε από τη Ντόχα στη …μπόχα; Το κοριτσάκι με τα σπίρτα έγινε πραγματική πριγκίπισσα κι εκεί που πίστευε ότι θα ήταν η ωραία κοιμωμένη με τον πρίγκιπα των ονείρων της στον πύργο βρέθηκε να είναι το κοριτσάκι με τις χειροπέδες στο Saint-Gilles! Μα γιατί; Αφού τα είχε όλα, τι της έλειπε; Μήπως η λύπη; Μήπως δεν μπορούσε καν να διαχειριστεί τον εαυτό της, την επιτυχία της, το ίδιο της το είναι; Όπως θα έλεγε και ο Καζαντζάκης «είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα»!
