Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής
Στην Ελλάδα που τη μια είσαι Θεός και την άλλη δαίμονας, στη χώρα της ψωροκώσταινας που το πρωί ξυπνάς αποστάτης και το απόγευμα έχεις μετατραπεί σε εξαίρετο, δεν είναι περίεργο που η υπόθεση Αποστολάκη κατέληξε σε ναυμαχία του… νεροπότηρου!
Έτσι ήμασταν, έτσι πορευόμαστε μ’ αυτά θα κυλήσουν και τα επόμενα χρόνια.Τιμή μας και καμάρι τους. Να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε για τα αυτονόητα, να μην μπορούμε να κάνουμε μια επαγγελματική διακομματική επιλογή για μια θέση που φάνηκε πως θα μπορούσαμε εάν υπάρχει ένας κοινός λόγος, να χάνεται η ευκαιρία να αναλάβει μια σημαντικότατη θέση ευθύνης ένας σωστός επαγγελματίας, ένας έντιμος στρατιώτης της πατρίδας, που όπου κι αν δοκιμάστηκε πέτυχε και φαίνεται πως τελικά αυτό πληρώνει τώρα
Τα δυο μεγάλα κόμματα στάθηκαν χαμηλότερα των περιστάσεων. Το ένα που έχει και την κυβερνητική ευθύνη προτίμησε δια του αρχηγού της, όχι να κάνει μια κίνηση με πολιτικό συμβολισμό, της στοιχειώδους συνεννόησης δηλαδή, αλλά μια πρωτοβουλία πολιτικής επικυριαρχίας, να δείξει δηλαδή πως με την άνεση που έπαιρνε στελέχη από το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το κάνει και από στελέχη που φλέρταραν με το ΣΥΡΙΖΑ.
Το άλλο προτίμησε να κάνει αυτό που ξέρει καλά: να ζώνεται τα άρματα και να κάνει το παιγνίδι ζούγκλα, και επιτέλους να αποδεικνύει πως μπορεί να παράξει και πολιτική, ασχέτως του κόστους, αφού του το επιτρέπει ο αντίπαλος. Ναι το ζήσαμε κι αυτό: να διορίζεται κάποιος υπουργός κι επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση αντιδρά εκείνος να αφήνει το γάμο και να τρέχει για πουρνάρια! Πραγματικά, μια επιλογή από το Μαξίμου που αν δεν ακυρωνόταν με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να δώσει το θετικό πρόσημο στον ανασχηματισμό και να επιβεβαιώσει το χαρακτηριστικό του «προωθητικού»… όμως στην πολιτική όπως και στη ζωή, υπάρχει το απρόοπτο!
Μεγάλος χαμένος και ο Ευάγγελος Αποστολάκης αν κι εκείνος έχασε τη πιο μεγάλη ευκαιρία της ζωής του, τότε που τον σκέφτηκε αλλά εν τέλει δεν τον πρότεινε ο Μητσοτάκης αντί για τη Σακελλαρόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ωστόσο αφού περάσει για λίγο η κρυάδα και το στραπάτσο που έπαθε κανείς σε λίγο δεν θα το θυμάται, παρά μόνον για να μνημονεύουμε πως μπορεί να στραβώσει μια πολιτική κίνηση εάν αποδέκτης της δεν είναι ένας επαγγελματίας πολιτικός. Διότι κακά τα ψέμματα αν ήταν ένας πολιτικός που ξέρει να ελίσσεται, να έχει γερό στομάχι και να αντιλαμβάνεται με τον κλασικό κυνικό τρόπο τα πράγματα, τώρα θα ήταν ήδη υπουργός.
Αυτός που για άλλη μια φορά φαίνεται να βγαίνει χαμένος από τη μη υπουργοποίηση Αποστολάκη είναι ο ίδιος ο τόπος. Μια χώρα που πριν μερικές εβδομάδες είδε να καίγονται εκατομμύρια στρέμματα δασών και γεωργικών εκτάσεων επειδή το κράτος και οι συναρμόδιες υπηρεσίες δεν λειτούργησαν, είχε τώρα μια μοναδική ευκαιρία να δώσει τα ηνία σε έναν επαγγελματία στη διαχείριση κρίσεων, σ’ ένα επιτυχημένο στο πεδίο του, σ’ ένα άνθρωπο τίμιο και καταξιωμένο. Όμως το πολιτικό μας σύστημα ( ίσως επειδή ο Αποστολάκης δεν ξεκίνησε από τα σπάργανα του) προτίμησε να τον συνθλίψει.
Να τον πετάξει στο λάκκο των λεόντων, αδιαφορώντας πως δεν χάθηκε μόνο ο Αποστολάκης αλλά και η ευκαιρία να στηθεί επιτέλους ένα Εθνικό Σχέδιο Πολιτικής Προστασίας, που ίσως όμως ακύρωνε με τον τρόπο του, την κενότητα και την ανυπαρξία των πολιτικών μας να παράξουν ουσιαστικό έργο! Μια ακόμη ευκαιρία, μια ακόμη χαμένη πιθανότητα τα κόμματα μας να βρουν ένα σημείο επαφής παρά να κραυγάζουν το παιδικό «σας πήραμε σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο… μας πήρατε μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο»!
Γιατί στο ίδιο βαρέλι κατρακυλάμε όλοι!
Δείτε επίσης:
Στο επίκεντρο πολιτικής "ναυμαχίας" ο ναύαρχος Αποστολάκης
Κεντρική φωτογραφία Eurokinissi
