Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Πρέπει να ήταν την Πρωτοχρονιά του 2008. Βρέθηκα σε ένα χωριό της Ιταλίας . Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα, η θερμοκρασία ήδη ήταν υπό του μηδενός. Η τότε κυβέρνηση είχε αποφασίσει να εφαρμόσει άμεσα τον αντικαπνιστικό νόμο , απαγόρευσε από την πρώτη του χρόνου το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους. Εκείνη την μέρα , από τις πρώτες ώρες που άλλαζε ο χρόνος είδα σε καφέ, εστιατόρια και πιτσαρίες όλους τους Ιταλούς να βγαίνουν έξω και να καπνίζουν, ακόμη θυμάμαι εκείνο τον γεράκο να είναι έξω στο ψοφόκρυο για να κάνει ένα τσιγάρο! Την πρώτη κιόλας μέρα εφαρμογής του νόμου! Ουδείς σκέφτηκε να τον παραβεί, ουδείς διανοήθηκε να κάνει κάτι διαφορετικό, ουδείς εδέησε να γράψει ανοησίες ή να καταγγείλει το κράτος για άσκηση…ρουφιανιάς και άλλα φληναφήματα από τα οποία είναι γεμάτα το ελληνικό διαδίκτυο σήμερα (Λες και δεν υπάρχουν τηλέφωνα ή άλλοι τρόποι καταγγελίας για...ηχορύπανση, πολεοδομίες, εφορίες...αυτό τους πείραξε τώρα...).
Η εφαρμογή του νόμου για τους (δήθεν) «ούνα ράτσα, ούνα φάτσα» Ιταλούς ήταν όρος που δεν συζητήθηκε ούτε σε αυτό το ορεινό χωριουδάκι που για να πλησιάσει αστυνομικός χρειαζόταν αίτηση- άρα δεν ήταν ο φόβος του προστίμου μόνο που έκανε τους πολίτες να υπακούσουν στους κανόνες, να πράξουν το αυτονόητο.
Αλλά αν οι Ιταλοί . για λόγους υψηλής αισθητικής και κουλτούρας, ήξεραν καιρό ότι «το τμήμα καπνιστών σε ένα εστιατόριο είναι σαν τμήμα κατουρήματος σε μια πισίνα» μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι «έλα μωρέ αναπτυγμένο κράτος είναι τι περιμένεις σε σχέση με μας»…Αμερική, Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία…άλλος κόσμος, θα πείτε…
Κι όμως λίγο καιρό μετά τα ίδια συνέβησαν και στην Τουρκία, όπου το τσιγάρο στους εσωτερικούς χώρους κόπηκε μαχαίρι! Σε μια χώρα που μόνο…πρότυπο δεν είναι ούτε για μας , αλλά ούτε και για τους ίδιους τους (σκεπτόμενους) Τούρκους…
Ποια είναι η διαφορά , λοιπόν, που κάνει διαφορετικούς λαούς, άλλες χώρες, ανεπτυγμένα ή όχι κράτη να εφαρμόζουν με τέτοια ευκολία τους νόμους, ειδικά εκείνους που εκπορεύονται και επιβάλλονται από την ανάγκη σεβασμού του διπλανού σου; Την ανάγκη να διατηρήσει κι εκείνος ,που δεν κάνει την ίδια επιβαρυντική επιλογή με σένα, την αξιοπρέπειά του;
Ποια είναι εκείνη η διαφορά που κάνει ταυτόχρονα τον μέσο Έλληνα τόσο απείθαρχο στο αυτονόητο, τόσο αγενή και αναξιοπρεπή όταν κάποιος συμπολίτης του ζητά το απλούστερο; «Σεβάσου εμένα, το παιδί, την έγκυο, μην φουμάρεις στα μούτρα μας»!
Ποια είναι εκείνη η διαφορά που ο πολίτης αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει για το στραβοπάτημα του άλλου, να έχει θάρρος για να δείξει το λάθος, ενώ εμείς…βαφτίζουμε με μεγάλη ευκολία «ρουφιανιά» την υπόδειξη του παράνομου, από το πλημμέλημα μέχρι το σοβαρότερο έγκλημα;
Οι αντιδράσεις για την απαγόρευση του καπνίσματος είναι παιδαριώδεις. Στον πάτο της λογικής. Ένας κόσμος που θα έπρεπε να ξεσηκώνεται επειδή δεν…έχει ακόμη απαγορευθεί εντελώς αυτή η εθιστική συνήθεια. Αντιθέτως παρασύρεται από ένα παράλογο σύνδρομο, αυτό της παραγνωρισμένης αξίας , για να μην πω το χειρότερο: της υποτιθέμενης πολιτικής ήττας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας.Ή όπως θα έλεγε κι ο άλλος δεν είναι το...τσιγάρο και η απαγόρευση στην Ελλάδα. Είναι θέμα...σημαίας.
Δυστυχώς, είναι αλήθεια και θα το ξαναπούμε. Είμαστε ένας ιστορικός λαός σε απόλυτη παρακμή. Ένας λαός βουτηγμένος στο εγώ μιας ψευτο- περηφάνιας που κατέληξε σε αρρωστημένο εγωισμό.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της εφημερίδος ΠΑΤΡΙΣ
