Του Δημήτρη Καρατζάνη
Είναι διαπιστωμένο ότι σε πολλές περιπτώσεις οι ποινές που επιβάλλονται από τα δικαστήρια ,δε θα μπορούσαν ,σε καμιά περίπτωση να χαρακτηριστούν ''αυστηρές''... Και δεν το λέμε αυτό, τυχαία, αλλά έχοντας υπόψη συγκεκριμένα περιστατικά. Ο ξυλοδαρμός π.χ του πανεπιστημιακού κ. Σιγάλα κόστισε στο δράστη μόλις 2700 Ευρώ, ενώ εκείνος του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη ακόμα λιγότερα (2125 Ευρώ).
Με άλλα λόγια με -πάνω κάτω- 2000 Ευρώ, κάποιος τύπος ''ψεκασμένος'' ή απλώς ''τζώρας", μπορεί να ρίξει το...ξύλο που του κάνει κέφι σε όποιον του έχει μπει στο μάτι και μ ένα διχίλιαρο να ''καθαρίσει'' ,χωρίς να μπει στην ταλαιπωρία να αντικρίσει τη φυλακή ούτε από ...φωτογραφία.
Εκμυστηρευόμασταν αυτήν την ακατανόητη επιείκεια απέναντι σε τέτοιας μορφής παραβατικότητες στις οποίες καταφεύγουν -συστηματικά πια- διάφορα ακραία στοιχεία , σε φίλο δικηγόρο με τον οποίο τα λέμε συχνά, μια που κι αυτός, έχει περάσει τελευταία στην κατηγορία των συνταξιούχων .
-Έχεις δίκιο ,είπε χαμογελώντας ,αλλά υπάρχουν και ...χειρότερα ..
-Δηλαδή ;
-Να, υπάρχει θέμα ,ακόμα προκλητικότερο από αυτό που επισημαίνεις. Θέμα , που τα τελευταία χρόνια το παρατηρούμε όλο και πιο συχνά . Και εννοώ,αν έχεις ακούσει, την πρακτική της εξαφάνισης, ή του ''σβυσίματος'' αν προτιμάς, των συνεπειών που απορρέουν από την ποινή που επιβάλλει ένα δικαστήριο σε κάποιον.
Γιατί, όπως θα ξέρεις, κάθε ποινή , εκτός από την έκτιση της, έχει για τον καταδικαζόμενο και άλλες συνέπειες. Συνέπειες που μπορεί να τον ακολουθούν για μεγάλο διάστημα στη ζωή του. (Πχ να μην μπορεί να διοριστεί στο δημόσιο, σε ευαίσθητες υπηρεσίες ,κλπ).
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι δυνατόν να ''σβήνονται'' οι συνέπειες ποινής, που προβλέπονται από το νόμο, είπαμε με ειλικρινή απορία.
Προβλέπεται από το Σύνταγμα, απάντησε Από το άρθρο 47 συγκεκριμένα που καθορίζει ότι :''Ό Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει το δικαξίωμα ύστερα από πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης και γνώμη συμβουλίου που συγκροτείται κατά πλειοψηφία από δικαστές, να χαρίζει, μετατρέπει ή μετριάζει τις ποινές που επιβάλλουν τα δικαστήρια, καθώς και να αίρει τις κάθε είδους νόμιμες συνέπειες ποινών που έχουν επιβληθεί και εκτιθεί'
Εξυπακούεται βέβαια ότι η εν λογω διάταξη πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ , ακριβοδίκαια και με εμπεριστατωμένη αιτιολογία .
Εφαρμόζεται έτσι όμως ; εδώ είναι το ερώτημα . Προσωπικά διατηρώ πολλές επιφυλάξεις,συνέχισε. Ας πάρομε για παράδειγμα την τελευταία περίπτωση που εντόπισα πριν λίγες μέρες . Συγκεκριμένα , με ημερομηνία 24 Μαίου, του 18, εκδόθηκε απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Κοντονή με την οποία ''αίρονται οι κατά νόμον συνέπειες που απορρέουν από την καταδίκη του τάδε με την από τάδε.../2000 απόφαση του πενταμελούς Ναυτοδικείου Πειραιώς, για το αδίκημα της λιποταξίας στο εσωτερικό σε ειρηνική περίοδο κατά συρροή, προκειμένου να μην αποτελεί κώλυμα για να μπορεί αυτός να διεκδικήσει θέση σε δημόσια υπηρεσία.''
Πολύ απλά λοιπόν. Προτείνει ο υπουργός την άρση των συνεπειών της ποινής σε κάποιον ''τυχερό'', εισηγείται θετικά το συμβούλιο χαρίτων ( ορίζεται από τον ίδιο τον υπουργό ) εκδίδεται το προεδρικό διάταγμα και- ώ του θαύματος- ένας κατά συρροή ,λιποτάκτης απαλλάσσεται των όποιων συνεπειών της ποινής του και μπορεί, χωρίς προβλήματα πια, να καταλάβει μια θέση στο Δημόσιο ή όπου αλλού. Ισως και σε βάρος άλλου που πέρασε ολόκληρη τη θητεία του στο Έβρο ή σε κάποιο καράβι του πολεμικού ναυτικού στο Αιγαίο.
Δηλαδή υπαινίσσεσαι ,πως '' έχει λάκκο η φάβα'', κάτι ύποπτο κρύβουν αυτές οι περιπτώσεις;
''Συ είπας''. Εγώ δεν υπαινίσσομαι τίποτα . Αλλά για πες μου ,εσένα δε σου χτυπά στο μάτι το συγχωροχάρτι σε ''κατά συρροή λιποτάκτη''! Τι μήνυμα περνά τέτοια απόφαση στα παιδιά που υπηρετούν; Η μήπως έχεις άλλη άποψη ,είπε μεταξύ σοβαρού κι αστείου ,.
Θα σου πω την άποψη μου, με ένα περιστατικό που σταχυολόγησα από ένα βιβλίο για τους Βαλκανικούς πολέμους του 12-13 ,γραμμένο από τον συμπατριώτη μας στρατηγό Ιωάννη Αλεξάκη.Αυτόν τον ευπατρίδη αξιωματικό που έλαβε μέρος σε όλους τους πολέμους του περασμένου αιώνα και τραυματίστηκε βαρύτατα τέσσερεις φορές .
Την παραμονή της επίθεσης κατά της οχυρωμένης τοποθεσίας του Σαρανταπόρου-αφηγείται ο τότε νεαρός ανθυπολοχαγός Αλεξάκης- ζήτησε να με δει ένας στρατιώτης του λόχου μου. Ενα νεαρό αμούστακο, παιδί, που με άφησε-κυριολεκτικά - με ''ανοιχτό στόμα'' όταν μου αποκάλυψε ότι το πραγματικό του όνομα δεν ήταν αυτό με το οποίο τον ξέραμε και με το οποίο είχε καταταγεί, αλλά άλλο. Επειδή ήταν ανήλικος, είπε, δεν τον είχαν δεχτεί στο κέντρο κατάταξης που παρουσιάστηκε αρχικά, γι αυτό κι εκείνος πήγε σε άλλο κέντρο, όπου παρουσιάστηκε με το όνομα κάποιου άλλου. Ενός ενήλικα, που γνώριζε πως είχε μεταναστεύσει στην Αμερική .
Επειδή η Κρήτη δεν είχε ενωθεί ακόμα με την Ελλάδα ο έλεγχος των Κρητικών που έσπευσαν να καταταγούν στον Ελληνικό στρατό με την έκρηξη του πολέμου, ήταν τελείως υποτυπώδης .Και ο λόγος που θέλησε να δει τον ανθυπολοχαγό του και να του αποκαλύψει την αλήθεια, ήταν για να ενημερώσει τους γονείς του ,αν στην επίθεση της επομένης τον έβρισκε το 'μοιραίο''.
Τέτοιοι άνθρωποι έκαναν κράτος την αιματοβαμμένη ''πατουχιά'' γης που βγήκε μέσα απ τις στάχτες του '21 ,παρατήρησα.
Αν βέβαια, δικαιούται να ονομάζεται ακόμα ''κράτος'' ,αυτός ο ''πολτός'' ανομίας, αυθαιρεσίας, ατιμωρησίας,αναισχυντίας και ανευθυνότητας που βιώνουμε ...
