Της Ελένης Μαραγκάκη
Όσο η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης κλυδωνίζεται και για πολλούς καταρρέει, οι νεότερες γενιές που από το 1987 – έτος έναρξης του σημερινού Erasmus - που γαλουχηθήκαμε με την ιδέα της μέσα από τις ανταλλαγές νέων, φοιτητών και ενηλίκων, μέσα από τα σεμινάρια των οργανωτών δραστηριοτήτων για νέους και τα συνέδρια των διαμορφωτών πολιτικών, μέσα από τις δράσεις δικτύωσης οργανισμών και φορέων και τις δράσεις δόμησης του οργανωμένου διαλόγου, συνεχίζουμε να κάνουμε ευχές κοιτώντας τα αστέρια να λαμπυρίζουν στη μπλέ σημαία της Ένωσης.
Τι ευχόμαστε; Να είμαστε καλά, να έχουμε ειρήνη και να παραμείνει ενεργή και αδιάκοπη η διαδικασία «ενοποίησης» γιατί όσο κι αν είμαστε ρομαντικοί, την «ολοκλήρωση» δεν θα τη δούμε ποτέ.
Δεν μας φοβίζει όμως η ιδέα της ενοποίησης. Όπως το κάθε ταξίδι με τις αναποδιές και τις κακουχίες του, έχει χάρες! Είναι ένα ταξίδι σαν του Οδυσσέα. Ένας διαρκής αγώνας με προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε κάθε στιγμή σε διαφορετικούς τόπους, ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους και ομάδες, διαφορετικές εθνικότητες, με διαφορές πολλές μα με την ίδια πίστη. Να μην εγκαταλείψουμε τον αγώνα και να παραδώσουμε πιο πολλά εφόδια από όσα λάβαμε στις επόμενες γενιές για να συνεχίσουν.
Αν δεν ήταν το Erasmus, η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης δεν θα είχε τόσους πιστούς συμμέτοχους στη διαμόρφωση του μέλλοντος της και σήμερα ο Επίτροπος μας Μαργαρίτης Σχοινάς δεν θα μιλούσε με την ίδια άνεση για «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής». Η αρμόδια Επίτροπος μας Ανδρούλλα η Βασιλείου δεν θα ανακοίνωνε με ευχαρίστηση και λαμπερό χαμόγελο νωρίτερα το 2014 το αποκαλυπτικό εύρημα, τη γέννηση ενός εκατομμυρίου γνήσιων ευρωπαίων, μωρών – γόνων ζευγαριών που γνωρίστηκαν σε δράση Erasmus.
Αν δεν ήταν το Erasmus δεν θα είχαν ενισχυθεί τόσο οι οικουμενικές και ευρωπαϊκές αξίες στις οποίες πιστεύουμε και δεν θα είχε την ίδια δύναμη η αντίσταση μας σε ό,τι τις θίγει, σε ό,τι τις απειλεί καθημερινά.
Αν δεν ήταν το Erasmus δεν θα δινόταν τόσες μαγικές ευκαιρίες σε εκατομμύρια ευρωπαίους να επισκεφθούν άλλα μέρη, να ανακαλύψουν συγγένειες, να άρουν στερεότυπα και προκαταλήψεις και να συνειδητοποιήσουν τη δική τους ευθύνη για τη συμμετοχή στην πρόοδο, όχι αυτή που αποτυπώνεται στα νούμερα μα αυτή που ψηλώνει το μπόι του κάθε ανθρώπου.
Αν δεν ήταν το Erasmus, 30 άτομα από εμάς δεν θα είχαν επισκεφθεί έως σήμερα την Απουλία της Ιταλίας. Όσοι βρεθήκαμε εκεί πριν ένα μήνα, δεν θα είχαμε γίνει ποτέ «ομάδα» και δεν θα είχαμε μαζί παρατηρήσει το πέταγμα των γλάρων στο ηλιοβασίλεμα της Καλλίπολης που ίδρυσε ο Ιδομενέας της Κρήτης… Ευτυχώς που πάντα η πένα και το Τύπος σώζουν όσα πέρασαν από το στομάχι, όσα πέρασαν από τα μάτια, από το μυαλό κι όσα φτερούγισαν στην καρδιά. Η πένα του Γιάννη Σπανάκη στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» το έκανε μόλις!
