Της Μαρίας Λιονάκη
Οι απάτες και δη οι ηλεκτρονικές βρίθουν την σήμερον ημέραν. Ανθούν και λουλουδίζουν μεταφορικά. Κι όταν συμβαίνουν το νέο εξαπλώνεται ταχύτατα. Με μια δόση συμπόνιας, με δυο δόσεις ανακούφισης που δε συμβαίνει σε μας και με τρεις και παραπάνω δόσεις σχολιασμού για την αφέλεια του παθόντα, σε αντιδιαστολή με την εξυπνάδα τη δική μας. Μα να δώσει τους κωδικούς του; Τους κωδικούς, τους δίνουμε έτσι; Την υπογραφή μας τη βάζουμε πριν διαβάσουμε δυο και τρεις φορές το έγγραφο; Μα να πέσει στην πλεκτάνη, να σταθεί τόσο αφελής; Α… τον καημένο! Μα ας πρόσεχε κι αυτός… Εν τω μεταξύ «αυτός» βιώνει το δικό του δράμα, απώλειας χρημάτων, ανάγκης ίσως, λύπης κι ενοχών. Δράμα που εξαπλώνεται και στους οικείους.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Το θύμα φάνηκε αφελής, μα κι αυτοί, οι θύτες, έχουν τέτοια ευστοχία στα θύματα, έχουν τόση φαντασία στις μεθόδους με τις οποίες παραπλανούν τους υποψήφιους, ξέρουν τόσο καλά να στήνουν το παιχνίδι, να πλέκουν σαν αράχνες τον ιστό τους για να γραπώσουν το θύμα τους, τα λένε τόσο επιτήδεια στις τηλεφωνικές συναλλαγές, που ούτε να αποφοιτούσαν από σχολή ψυχολογίας και μάρκετινγκ μαζί. Η δε ηθοποιία τους είναι για όσκαρ.
« Θέλω να καταθέσω στο λογαριασμό σας χρήματα, επιστρεπτέα από φορολογία, από τράπεζα σας παίρνουμε» λένε με φωνή που μοιάζει απόλυτα ειλικρινής, « το παιδί σας έχει εμπλακεί σε τροχαίο και θα προφυλακιστεί, αν δεν μεσολαβήσουμε, βάλτε μας χρήματα να κινηθούμε», «δώστε μας λογαριασμό της εταιρείας σας να σας καταθέσουμε τα χρήματα που σας χρωστάμε» κλπ
Την σήμερον ημέραν βρίθει ακόμα η αισχροκέρδεια παντός τύπου, ο τυχοδιωκτισμός, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, ο εγωισμός, η αλαζονεία, η μισαλλοδοξία, η διάθεση για χειραγώγηση των άλλων, η υποκρισία, το ψέμα και τόσα άλλα αρνητικά που μπογιαντίζουν με μελανά χρώματα τον κοινωνικό καμβά, που φέρνουν επιφυλακτικότητα, καχυποψία, μοναξιά σε όλες τις ηλικίες και σε συνδυασμό με παράγοντες οικονομικούς, οικογενειακούς, οδηγούν σε καταθλίψεις και απόπειρες αυτοκτονιών. Αυξημένες, όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί.
Έτσι έχουν τα πράγματα την σήμερον ημέραν, με αποτέλεσμα πολλοί να αναζητούμε μια ουτοπία, ένα δικό μας παραμύθι, έναν κόσμο περιχαρακωμένο, να νοσταλγούμε το παρελθόν, με τις γειτονιές που οι άνθρωποι γνωρίζονταν, «στέκονταν» ο ένας στον άλλο στα δύσκολα, αντάλλασσαν μουσταλευριά και μηλόπιτες τέτοια εποχή, βεγγέριζαν τα καλοκαίρια κάτω από τις κληματαριές , ενώ μύριζε ο αέρας γιασεμί κι αγιόκλημα.
Ναι η σημερινή εποχή δεν μυρίζει αγιόκλημα και γιασεμί στο κοινωνικό τοπίο.
Πανικός με έπιασε μεσάνυχτα Τρίτης παρελθούσης. Ψάχνοντας ένα σημείωμα για ραντεβού στο πορτοφόλι μου, το χέρι μου πάει στη θήκη που φύλασσα την κάρτα, τη χρεωστική και ω του θαύματος… ήταν άφαντη! Ξεπαπούτσωτη λοιπόν και λουσμένη με κρύο ιδρώτα αρχίζω το ψάξιμο… Τσάντες, τσέπες, αυτοκίνητο και ξανά πάλι με άλλη σειρά. Πουθενά. Μα πού πήγα, τι ψώνισα τελευταίο; Το ζεμπίλι για τα ξύλα του τζακιού, τα μαξιλαράκια για τις καρέκλες να γίνουν πιο αναπαυτικές ή το ψωμί από το φούρνο; Το ψωμί από το φούρνο.
Άυπνη έμεινα όλη τη νύχτα συγκρατώντας τον παρορμητισμό μου να ακυρώσω την κάρτα.
Πρωινό επομένης σε ένα φούρνο στην Ατλαντίδος. «Μήπως βρήκατε μια κάρτα χρεωστική;»
Ναι, το θαύμα συνέβη! Μια Κυρία, είχε βρει την κάρτα μου έξω από το κατάστημα, κάτω στο δρόμο και την είχε παραδώσει, είχε βρεθεί! Άπειρη η ανακούφιση, η ευγνωμοσύνη μου, τα ευχαριστώ που από καρδιάς θέλω να απευθύνω σε αυτήν την άγνωστη Κυρία. Την τόσο σπουδαία! Όχι μόνο γιατί με γλίτωσε από μια απώλεια χρημάτων, αν η κάρτα έπεφτε σε άλλα χέρια κι όχι στα δικά της. Μα που μου έδωσε πάλι πίσω την ελπίδα πως υπάρχουν Ανθρωποι, πως ο κόσμος αυτός με τις τόσες δυσκολίες κι ασχήμιες είναι κι όμορφος μαζί, κι αλληλέγγυος, με αξίες και πολιτισμό! Σας ευχαριστώ!
