Μαρία Λιονάκη

Δεν ξέρω ποιο ακριβώς ήταν το μάθημα το πιο σημαντικό τη μέρα αυτή, σκεφτόμουν φεύγοντας. Αυτό που εξέτασα ή αυτό που έμαθα.

Μακάρι το κλάμα του μωρού της Καρολάιν  να σφυρίζει εκκωφαντικά, επίμονα,  εφιαλτικά  στα αφτιά τους και να μην τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν.

Πώς το αντέχει η συνείδηση τους, να δένουν, να ναρκώνουν, να χτυπούν, να παραμελούν, να αφήνουν νηστικούς, διψασμένους, βρώμικους, ανθρώπους ανίσχυρους, αβοήθητους;

"Αν θες να τσεκάρεις τον χαρακτήρα κάποιου, δες πως συμπεριφέρεται σε σερβιτόρους, καθαριστές, ταμίες ή πωλητές"

Πάει καιρός που οι ηλικιωμένοι μας εκτός νομού στερούνται τη στήριξη και τη βοήθεια μας

"Ζούμε σε μια εποχή που φοράει μάσκες λόγω του ιού, μα και ρίχνει μάσκες. Που «άνθρωποι- απάνθρωποι» καταποντίζονται από τη σαθρή καρέκλα τους και ξεσκεπάζονται τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει , η σαθρή ηθική τους, η βρώμικη ψυχή τους"

Σήμερα, όταν θυμήθηκα πως η μέρα είναι αφιερωμένη στην αναπηρία και καθώς η καραντίνα μας έχει κάνει όλους πιο ευαίσθητους , είπα θα το μοιραστώ...

Για την Ιστορία υπάρχει μια αρρώστια, που παλιά ήταν ανίατη και σας μοιάζει. Λέπρα την έλεγαν κι έφερνε τον ίδιο πόνο, φόβο, τον ίδιο εγκλεισμό.

Τώρα βρήκε κι ο ουρανός να κάνει τηλεκπαίδευση με τη γη.

"Κι είναι πολλοί οι κρητικοί που τα λόγια του σπουδαίου Καζαντζάκη εφαρμόζουν σε προσωπικό επίπεδο ως στάση ζωής, μα και στον εργασιακό τους χώρο ως φιλότιμο, προθυμία και ζήλο"

"Η Χριστίνα είναι φιλόλογος σε ένα σχολείο της χώρας μας,  σύζυγος του Μανώλη από εικοσιπενταετίας  και βρισκόμαστε στο 2020… Έτος δίσεκτο, έτος που βρίθει ο κορωνοϊός, ο Ερντογάν , οι σεισμοί, οι πλημμύρες αντί για πρωτοβρόχια..."

Δεν είναι καλοκαίρι αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός…

Αχ τι μέτρια που είναι ώρες ώρες η ζωή…

Όλα περίεργα φέτος...

"Άλλος ένας νέος ίσως υπερτίμησε τα φτερά του σαν τον Ίκαρο, παρά τις παροτρύνσεις του Δαιδάλου να σταθεί μακριά από τον ήλιο κι αυτά έλιωσαν"

Την αγάπησα την Κυριακή. Πλην ελαχίστων στιγμών...

Θυμάμαι προηγούμενες χρονιές την έγνοια τη δική μου, των άλλων επιτηρητών να προτρέξουμε να ανοίξουμε παράθυρα να αεριστεί η αίθουσα. Που φέτος πρέπει να είναι μέλημα βασικό

Φήμες επίσης λένε πως ο Ιούνιος φέτος δεν ήθελε να αφιχθεί. Μέρες τώρα είχε καταθέσει αίτημα στη Βουλή του χρόνου, υπόψιν της αρμόδιας υπουργού παιδείας, για εξ αποστάσεως ημερολογιακά μαθήματα στις τάξεις του κόσμου , ειδάλλως για μια άδεια άνευ αποδοχών

Να ευχηθούμε όλοι να αποδοθεί δικαιοσύνη στη δίκη της Ελένης. Για να ησυχάσει η ψυχούλα της, μπας και βρουν μια μικρή, τοσοδούλα παρηγοριά οι τραγικοί γονείς

Θαρρώ πως δεν υπάρχει πιο τρυφερή εικόνα σε αυτό τον κόσμο από μια μάνα που ψιθυρίζει γλυκόλογα στο μωρό της να το ησυχάσει. Που το νταντεύει, το ταχταρίζει στα πόδια της , το νανουρίζει στην αγκαλιά της, που του μαθαίνει τις πρώτες λεξούλες, τα πρώτα βήματα να περπατά

Απεγνωσμένα λοιπόν έψαχναν λύσεις οι γυναίκες όλον αυτό τον καιρό. Στην παρανομία βγήκαν τώρα που ενέσκηψε η πανδημία των ακούρευτων και άβαφων μαλλιών.

Ο έρωτας δεν ανθοφορεί αυτή την εποχή που διανύουμε, καθώς ούτε να περάσει κοντά μπορεί, ούτε να σκοντάψει, ούτε να θαυμάσει από κοντά.

Μα ενώ η φύση γιορτάζει ,οργιάζει, κελαρύζει, η χαρά μας δεν κελαρύζει. Εμείς δεν είμαστε φέτος καλεσμένοι σ’ αυτή τη γιορτή. Καθώς στις πόλεις μας επικρατεί ατέλειωτη, εκκωφαντική σιγή.

Που να περίμενε ο δρόμος αυτός ο πλατύς , ο άσημος, ο συνοικιακός, που συνορεύει με ένα ξερό ποτάμι, που είναι γεμάτος με καλάμια στη μια πλευρά, ο δρόμος αυτός ο απομακρυσμένος της γειτονιάς της τέτοια δόξα

Όλοι περνάμε μια περίοδο που δοκιμαζόμαστε. Που μοιάζει η χαρά πιο δύσκολη, η ζωή λιγότερο γόησσα, με λιγότερα στολίδια.

Ο βίος ανθόσπαρτος που της ευχήθηκαν κάποτε έχει γίνει τώρα βίος αβίωτος. Και δε διακρίνει ακόμα καμία αχτίδα φωτός. Κοινή γάρ η τύχη και το μέλλον αόρατο

Θέλω να βγω! Να βγω θέλω. Δε χωράω σου λέω, πνίγομαι. Άνοιξη και να νυχτώνει τόσο νωρίς έχεις ξαναδεί; Που να κρύβει τα λουλούδια της να μην τα δω;

Ναι θα τα καταφέρουμε! Όλοι μαζί. Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ.

Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα η κάθε γυναίκα γιορτάζει! Που στερεότυπα είναι το ασθενές φύλο, μα που γελά με αυτοπεποίθηση, καθώς γνωρίζει πως είναι το ισχυρό

Όταν η κατάσταση είχε εκτονωθεί . Αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Για το πόσο διαφορετικοί είμαστε, είπαμε. Για το πόσο οφείλουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό.