Μαρία Λιονάκη
Μια αληθινή Ιστορία για την Ημέρα για την αναπηρία...
Σήμερα, όταν θυμήθηκα πως η μέρα είναι αφιερωμένη στην αναπηρία και καθώς η καραντίνα μας έχει κάνει όλους πιο ευαίσθητους , είπα θα το μοιραστώ...
/ΡΟΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ
Γράμμα στον κορωνοϊό...
Για την Ιστορία υπάρχει μια αρρώστια, που παλιά ήταν ανίατη και σας μοιάζει. Λέπρα την έλεγαν κι έφερνε τον ίδιο πόνο, φόβο, τον ίδιο εγκλεισμό.
Τα πάθη της τηλεκπαίδευσης
Τώρα βρήκε κι ο ουρανός να κάνει τηλεκπαίδευση με τη γη.
Αυτό είναι κρητικό φιλότιμο!
"Κι είναι πολλοί οι κρητικοί που τα λόγια του σπουδαίου Καζαντζάκη εφαρμόζουν σε προσωπικό επίπεδο ως στάση ζωής, μα και στον εργασιακό τους χώρο ως φιλότιμο, προθυμία και ζήλο"
Ναι...ε;
"Η Χριστίνα είναι φιλόλογος σε ένα σχολείο της χώρας μας, σύζυγος του Μανώλη από εικοσιπενταετίας και βρισκόμαστε στο 2020… Έτος δίσεκτο, έτος που βρίθει ο κορωνοϊός, ο Ερντογάν , οι σεισμοί, οι πλημμύρες αντί για πρωτοβρόχια..."
Καλοκαίρι Τιτανικός
Δεν είναι καλοκαίρι αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός…
Ο μπαρίστας
Αχ τι μέτρια που είναι ώρες ώρες η ζωή…
Σκονισμένο καλοκαίρι, λερωμένο
Όλα περίεργα φέτος...
Το βιβλίο των τροχαίων θανάτων κάνει πολλαπλές εκδόσεις
"Άλλος ένας νέος ίσως υπερτίμησε τα φτερά του σαν τον Ίκαρο, παρά τις παροτρύνσεις του Δαιδάλου να σταθεί μακριά από τον ήλιο κι αυτά έλιωσαν"
Η Κυριακή του Σχολείου μας
Την αγάπησα την Κυριακή. Πλην ελαχίστων στιγμών...
Αλλιώτικες Πανελλήνιες εξετάσεις ξημερώνουν...
Θυμάμαι προηγούμενες χρονιές την έγνοια τη δική μου, των άλλων επιτηρητών να προτρέξουμε να ανοίξουμε παράθυρα να αεριστεί η αίθουσα. Που φέτος πρέπει να είναι μέλημα βασικό
Η αβεβαιότητα του Ιουνίου
Φήμες επίσης λένε πως ο Ιούνιος φέτος δεν ήθελε να αφιχθεί. Μέρες τώρα είχε καταθέσει αίτημα στη Βουλή του χρόνου, υπόψιν της αρμόδιας υπουργού παιδείας, για εξ αποστάσεως ημερολογιακά μαθήματα στις τάξεις του κόσμου , ειδάλλως για μια άδεια άνευ αποδοχών
Αχ, τι κρίμα κορίτσι μου γλυκό...
Να ευχηθούμε όλοι να αποδοθεί δικαιοσύνη στη δίκη της Ελένης. Για να ησυχάσει η ψυχούλα της, μπας και βρουν μια μικρή, τοσοδούλα παρηγοριά οι τραγικοί γονείς
Μητρική στοργή
Θαρρώ πως δεν υπάρχει πιο τρυφερή εικόνα σε αυτό τον κόσμο από μια μάνα που ψιθυρίζει γλυκόλογα στο μωρό της να το ησυχάσει. Που το νταντεύει, το ταχταρίζει στα πόδια της , το νανουρίζει στην αγκαλιά της, που του μαθαίνει τις πρώτες λεξούλες, τα πρώτα βήματα να περπατά
Καλύτερα μιας ώρας ανταύγεια και βαφή, παρά σαράντα χρόνια ρίζα και φυλακή
Απεγνωσμένα λοιπόν έψαχναν λύσεις οι γυναίκες όλον αυτό τον καιρό. Στην παρανομία βγήκαν τώρα που ενέσκηψε η πανδημία των ακούρευτων και άβαφων μαλλιών.
Έρωτας στα χρόνια της καραντίνας
Ο έρωτας δεν ανθοφορεί αυτή την εποχή που διανύουμε, καθώς ούτε να περάσει κοντά μπορεί, ούτε να σκοντάψει, ούτε να θαυμάσει από κοντά.
Πού κατοικεί ο Χριστός;
Μα ενώ η φύση γιορτάζει ,οργιάζει, κελαρύζει, η χαρά μας δεν κελαρύζει. Εμείς δεν είμαστε φέτος καλεσμένοι σ’ αυτή τη γιορτή. Καθώς στις πόλεις μας επικρατεί ατέλειωτη, εκκωφαντική σιγή.
Μετακίνηση 6
Που να περίμενε ο δρόμος αυτός ο πλατύς , ο άσημος, ο συνοικιακός, που συνορεύει με ένα ξερό ποτάμι, που είναι γεμάτος με καλάμια στη μια πλευρά, ο δρόμος αυτός ο απομακρυσμένος της γειτονιάς της τέτοια δόξα
Εποχή κορωνοϊού, εποχή προσαρμοστικότητας
Όλοι περνάμε μια περίοδο που δοκιμαζόμαστε. Που μοιάζει η χαρά πιο δύσκολη, η ζωή λιγότερο γόησσα, με λιγότερα στολίδια.
Το peak του γάμου της Βαγγελιώς
Ο βίος ανθόσπαρτος που της ευχήθηκαν κάποτε έχει γίνει τώρα βίος αβίωτος. Και δε διακρίνει ακόμα καμία αχτίδα φωτός. Κοινή γάρ η τύχη και το μέλλον αόρατο
Οι δικές μου μέρες
Θέλω να βγω! Να βγω θέλω. Δε χωράω σου λέω, πνίγομαι. Άνοιξη και να νυχτώνει τόσο νωρίς έχεις ξαναδεί; Που να κρύβει τα λουλούδια της να μην τα δω;
«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…»
Ναι θα τα καταφέρουμε! Όλοι μαζί. Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ.
Η γυναίκα της διπλανής πόρτας γιορτάζει και τιμάται σήμερα
Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα η κάθε γυναίκα γιορτάζει! Που στερεότυπα είναι το ασθενές φύλο, μα που γελά με αυτοπεποίθηση, καθώς γνωρίζει πως είναι το ισχυρό
Στα καλά καθούμενα άρχισε ο καβγάς
Όταν η κατάσταση είχε εκτονωθεί . Αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Για το πόσο διαφορετικοί είμαστε, είπαμε. Για το πόσο οφείλουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό.
