της Ελένης Μπετεινάκη
Πως τα φέρνει έτσι ο καιρός κι η τύχη…
Πριν δυο μέρες μνημόνευα τον πατέρα μου για τον ένα χρόνο που ‘χει πια φύγει απ’ τη ζωή και σήμερα ξημέρωσε άλλη μια δύσκολη μέρα.
Δυο χρόνια μάνα… δυο χρόνια!
Έβρεχε θυμάμαι πολύ εκείνο το μοιραίο βράδυ. Με πυρετό υψηλό και ασυνήθιστο για μένα άκουσα τα χαμπέρια στο τηλέφωνο. Πονούσες πολύ, απότομα και ξαφνικά. Ίσα που σε πήγε ο Αλέκος στο νοσοκομείο. Και πριν καλά καλά καταλάβουμε τι είχες…έφυγες.
Ήσυχα, αθόρυβα, ακούραστα…
Έβρεχε κι όλη την επόμενη μέρα. Ασυνήθιστα καιρικά φαινόμενα λέγαν στις ειδήσεις. Τα μάτια μου δεν στέγνωναν ούτε στιγμή για αυτό δεν το κατάλαβα. Δεν «ένιωσα» τη βροχή ούτε την μέρα της τελετής. Το μυαλό μου είχε κολλήσει πως δεν σε πρόλαβα, δεν ήμουν εκεί την τελευταία στιγμή.
Και δες μάνα, ένα χρόνο μετά την Κυριακή που σου ετοιμάζαμε μνημόσυνο ήρθε πολύτιμο δώρο στα συναπαντήματα σου, συντροφιά σου, ο μπαμπάς μου.
Τι να πω τώρα… Κάποια πράγματα συμβαίνουν έτσι, μαζί, αναπάντεχα, παράξενα και μείς μονάχα σιωπούμε και φέρνουμε στο νου στιγμές, χαμόγελα, χάρες που ζήσαμε κι όμορφα χρόνια.
Έχω πει κι έχω γράψει μάνα για σένα πολλά. Όμως ποτέ δεν είναι αρκετά. Μου λείπει τόσο πολύ η παρουσία σου που ακόμα τα βράδια σχηματίζω τον αριθμό του τηλεφώνου σου στο καντράν… Χαμογελώ πικρά και σε κοιτώ εκεί απέναντι στην μεγάλη φωτογραφία να γελάς, να λάμπεις ολόκληρη κι είναι σαν να μου λες: «Πες μου παιδί μου, ό,τι θες, εδώ είμαι εγώ!». Και παίρνω δύναμη από την αρχοντιά και τη φινέτσα σου που φαίνεται ακόμα και μέσα από μια παλιά φωτογραφία.
Και κάθε φορά που γράφω οτιδήποτε, το διαβάζω δυνατά, να ακούς, και νομίζω πως ακόμα με διορθώνεις, μου δίνεις κουράγιο και χαίρεσαι για όλα.
Ξέρεις τι θυμήθηκα μαμά σήμερα;
Λίγο πριν φύγεις εκείνη τη σοκολάτα ρόφημα που ήπιαμε μαζί. Βεγγέρα κανονική στις επτά τ΄απόγευμα και μου ‘λεγες εκείνη την φοβερή ιστορία με το τηλέφωνο. Θυμάσαι τα γέλια μας όταν μου είπες τι είχε γίνει σαν μπήκε πρώτη φορά συσκευή στο μπακάλικο του χωριού; Δεν χόρταινα να σ’ ακούω να μου τη λες κι ας την είχα ακούσει δεκάδες φορές.
Αχ μάνα αχ…
Να ξέρες πόσα πράγματα γίνανε από την χρονιά που έφυγες… Όμως την υπόσχεσή μου την κράτησα, θα δεις πολύ σύντομα και ξέρω πως θα χαρείς όσο κανένας άλλος!
Άλλαξε ο κόσμος ολάκερος μάνα…
Να ρωτάς τον μπαμπά μου του΄πα όλα τα νέα προχθές, θα σου τα πει…
Η Μαρίκα Δοκιμάκη* ήταν μια αρχόντισσα του τόπου και της ψυχής μου κι «έφυγε» στα 92 της χρόνια, πλήρης ημερών, στις 16 Φεβρουαρίου 2019, το ξημέρωμα.
Ήταν για μένα δεύτερη μάνα μου, λατρεμένη και πολύτιμη!
Ελένη Μπετεινάκη
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2021/02/blog-post_15.html
