της Γεωργίας Καρβουνάκη
Η σχέση μου με το Ε.Σ.Υ. ξεκίνησε νωρίς, (παρα)γνωριστήκαμε πολύ νέοι και με τα χρόνια μόλις και μετά βίας συνυπάρχουμε διότι, αν και οι δυο έχουμε τις αρετές μας, εκείνο με έχει πληγώσει πολύ κι εγώ μετά βίας το αντέχω. Όμως, υπάρχει πάντα καλή διάθεση για συνύπαρξη και αναγνώριση των προαναφερθεισών αρετών. Με αφορμή την πρόσφατη εμπειρία νοσοκομείου και για να απαλύνω τον μόχθο της πολυήμερης παραμονής στο πλάι της ασθενούς μου, συνέλεξα κάποια στιγμιότυπα και τα μεταφέρω.
- Ξεκινώντας από την πρώτη μέρα, έχω να πω ότι η πρωτοβάθμια περίθαλψη δικαίωσε την ύπαρξή της. Το Κέντρο Υγείας Αγίας Βαρβάρας διέγνωσε και παρέπεμψε σωστά, αντέδρασε άμεσα και αποτελεσματικά. Ευτυχώς, βρέθηκε εκεί και έμπειρος γιατρός και διαθέσιμο το ασθενοφόρο και σώθηκε μια ζωή.
- Οι ιστορικές συγκυρίες δημιούργησαν νέους σταρς, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Όχι ότι πάντα δεν ήταν, αλλά μεγάλο μερίδιο δόξας τούς έπαιρναν οι άγιοι, ιδιαίτερα οι έχοντες κάποια εξειδίκευση αλλά και κάποια πρωτοκλασάτα ουράνια στελέχη, τα οποία επιλαμβάνονται των καταστάσεων υγείας εφ όλης της ύλης, κάτι σαν γενικοί παθολόγοι. Βλέπω τους αγίους παντού, με κυρίαρχη την παρουσία τους έξω από τη Μ.Ε.Θ., όπου κάνουν εικοσιτετράωρη βάρδια όλοι μαζί, μικροί, μεγάλοι, μέγιστοι, στολισμένοι με πλεκτά σεμεδάκια, κάθε πόντος των οποίων σηκώνει τις ελπίδες των συγγενών. Εννοείται ότι σε περίπτωση επιτυχούς έκβασης θα δρέψουν τις δάφνες οι άγιοι, ενώ σε αντίθετη περίπτωση η οργή στρέφεται κατά των γιατρών.
Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνει η κορυφαία στιγμή του ελληνικού ραδιοφώνου κατά την περίοδο της πανδημίας: ο ενθουσιώδης δημοσιογράφος περιγράφει τον αγώνα των γιατρών που παλεύουν με τον άγνωστο νέο εχθρό. Τα συναισθήματά τους, λέει, είναι απερίγραπτα κάθε φορά που κερδίζουν μια μάχη.
«Κλαίνε», λέει ο δημοσιογράφος, «όταν καταφέρνουν να αποσωληνώσουν με επιτυχία έναν ακόμη ασθενή ο οποίος “με τη βοήθεια του Θεού” πάει στο σπίτι του».
Γιατρέ μου, χαμένοι πήγαν οι κόποι σου, ο ασθενής «είχε άγιο», όπως συνηθίζει η καλή δημοσιογραφία να μας πληροφορεί κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος σώζεται από μια συμφορά, συντηρώντας έτσι την αδικία εις βάρος των γιατρών και παγιώνοντας την άδικη άποψη στη συνείδηση του κόσμου. Προβλέπω να κλείνουν οι Ιατρικές και να ανεβαίνουν κατακόρυφα οι βάσεις στις Ιερατικές, για να στελεχωθούν οι ναοί του Ε. Σ. Υ. με αντιπροσώπους του Θεού επί Γης. «Στην υγειά μας», που λέει και ο -πώς αλλιώς θα λεγόταν;- Παπαδόπουλος.
- Στην περίπτωση του κορονοϊού, όμως, πιστεύω ότι οι γιατροί ήταν
εκείνοι που έφαγαν το κρύο πιάτο της εκδίκησης και, μάλιστα, διπλή μερίδα. Από τη μια αναγνωρίστηκε η αξία τους και μάζεψαν το χειροκρότημα και από την άλλη, με κυβερνητική απόφαση, βγήκε εκτός ο ανταγωνισμός, ταπεινωμένος και από τη διάδοση του ιού ανάμεσα στους προσκυνητές. Αν λάβουμε υπ όψιν και την εκλογίκευση της κατάστασης από την πλευρά της επιστήμης, τότε η λευκή μπλούζα νίκησε κατά κράτος το ράσο, μέχρι νεωτέρου θαύματος. Διότι δεν μπορεί, κάποιοι θα πείσθηκαν ότι με τη μετάληψη μεταδίδεται ένας ιός, ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει βλάψει την υπόθεση της παγκόσμιας υγείας, ότι η κοινωνική επαφή γίνεται αιτία μετάδοσης ασθενειών, ότι τη μόνη ελπίδα θεραπείας την παρέχει η επιστημονική έρευνα και όχι το «μη ερεύνα».
Ας μην συμφωνεί με αυτό το τελευταίο συνοδός ασθενούς, που τον άκουσα να επιμένει ότι δεν σκοπεύει να εμβολιαστεί διότι το εμβόλιο περιέχει το 666(!!!), βασισμένος στα αδιάσειστα στοιχεία που βρήκε -πού;- στο facebook! «Πολύ την έξυπνη κάνεις και με κοροϊδεύεις», απάντησε όταν ρώτησα γιατί έφερε τη μητέρα του στο νοσοκομείο ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να την πάει στην εκκλησία και να της κάνουν ένα ωραιότατο τρισάγιο για να γίνει καλά.
- Στο Βενιζέλειο Γ. Ν. χωρίς βία, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, τριγύρω υψηλά γκρέμιζαν τείχη και οι έλεγχοι ήταν μάλλον δειγματοληπτικοί, με αποτέλεσμα άλλος ασθενής να έχει πέντε συνοδούς και άλλος με το ζόρι τον ένα. Οι περισσότεροι φορούν μάσκες, οι περισσότεροι λάθος, οι περισσότεροι τις ανασηκώνουν για να φάνε κάτι, να πιουν καφέ, να μιλήσουν.
Ένα από τα δείγματα ελέγχου ήταν και 92χρονος σύζυγος 90χρονης ασθενούς, τον οποίο έφεραν τα παιδιά του από μακρινό χωριό της ενδοχώρας για να δει την καλή του κατόπιν επίμονης απαίτησής του. Ο ανάλγητος έλεγχος δεν του επέτρεψε να ανέβει με συνοδό στον δεύτερο όροφο, οπότε επέστρεψε στο χωριό άπρακτος. Τα φτερά του Έρωτα έπεσαν και έτσι ξεπουπουλιασμένος ο μικρός, άφησε το τόξο και τα βέλη του και λούφαξε σ’ ένα μπαλκόνι του νοσοκομείου κλαίγοντας, ρουφώντας με τα αναφιλητά του την κάπνα των τσιγάρων. Την επόμενη ημέρα μάθαμε ότι ο 92χρονος σε ένδειξη διαμαρτυρίας έμεινε νηστικός και χρειάστηκε τηλεφωνική παρέμβαση της συζύγου του για να φάει.
- «Υπάρχουν κανονισμοί», τονίζουν οι υπάλληλοι σε πρώτη ευκαιρία, περισσότερο για να πείσουν τον εαυτό τους, και η αυστηρότητά τους εξαντλείται σε περιπτώσεις σαν την παραπάνω αλλά και σαν την παρακάτω: ημέρα κοπής ραμμάτων, η 87χρονη ασθενής υποβλήθηκε σε έκτακτη αιματολογική εξέταση, την οποία περιμένουν ο διευθυντής της Μ.Ε.Θ. και ο διευθυντής της Καρδιολογικής για να κρίνουν την κατάσταση. Με στέλνουν κάτω με το αίμα, μετά με στέλνουν πάνω, χρειάστηκε να «αλωνίσω» το νοσοκομείο για να συλλέξω και πέντ’ έξι υπογραφές από διάφορα απομακρυσμένα τμήματα για την αποζημίωση της αποκλειστικής, πράγμα αδύνατον συνοδεία της ασθενούς, εκτός κι αν την έπαιρνα μαζί μου σε φορείο ή σε καροτσάκι. Στο γκισέ του Μικροβιολογικού η υπάλληλος μού ζήτησε να πάει η ίδια η ασθενής να παραλάβει το αποτέλεσμα της εξέτασης και, όταν της είπα ότι αυτό ήταν αδύνατον, μου αντιπρότεινε να πάμε να μου κάνει εξουσιοδότηση η 87χρονη μητέρα μου. Δηλαδή να την πάρω από το νοσοκομείο ντάλα μεσημέρι με 40 βαθμούς, να πάμε σε ΚΕΠ, να υπογράψει ότι μου δίνει το δικαίωμα να παραλάβω μια εξέταση αίματος, ας πούμε; Δεν το κατάλαβα, ομολογώ. Και όλα αυτά επειδή, όπως τόνισε η κυρία, «υπάρχουν κανονισμοί και εμείς τους τηρούμε και δεν με νοιάζει τι λένε ο Κ και ο Φ (οι γιατροί) κι εσείς να μην έρχεστε εδώ να κλαίγεστε (!!!!, ειδικά αυτό με τσάκισε διότι αν υποψιαστώ ότι της κλάφτηκα...)». Εμείς οι πολίτες γνωρίζουμε με πόση πίστη τηρούν τους κανονισμούς, ειδικά οι της γενιάς της, ξεκινώντας από τη διαφάνεια της πρόσληψής τους, κατά τη δεκαετία του ‘80.
«Ευτυχώς που σύντομα θα πάρετε σύνταξη, φαίνεστε κουρασμένη από την τήρηση των σκληρών κανονισμών», ομολογώ ότι της είπα κι εκείνη συγκινημένη μου ζήτησε το όνομα της μητέρας μου και μου έδωσε το αποτέλεσμα «για τελευταία φορά», πράγμα που η λογική λέει ότι θα μπορούσε να το κάνει εξ αρχής και να πορευτούμε ειρηνικά αμφότερες.
- Τήρηση κανονισμών δεν λες και τη μεταφορά νεαρού ασθενούς με φορείο, το οποίο οδηγούσε μεταφορέας που του απήγγελε χωρία των Γραφών και του διαφήμιζε κάποιον συγγραφέα Ησαΐα ενώ τον έχωνε στο ασανσέρ. Το χειρότερο δεν ήταν αυτό, όμως, αλλά το ότι αμέσως μετά ήρθαν οι της καθαριότητας να μεταφέρουν τους κάδους απορριμμάτων του ορόφου, βρήκαν το ασανσέρ τους κατειλημμένο και βρίζοντας απειλούσαν, ενώπιον ασθενών και συνοδών, να καταγγείλουν την κατ’ εξακολούθηση μεταφορά ασθενών με το ασανσέρ που μεταφέρονται τα μολυσματικά (δική τους η έκφραση).
- Κανονισμούς να μην τηρούνται είδα με τα μάτια μου και στις τουαλέτες. Ο μεταφορέας υπηρεσίας μπήκε, έπραξε τα όσα ορίζει η φύση, τράβηξε καζανάκι και βγήκε χωρίς να περάσει από τον νιπτήρα για να πλύνει τα χέρια του. Το χειρότερο είναι ότι ο επόμενος ασθενής του ήταν η μητέρα μου (την τύχη μου!) και αν την είχε ακουμπήσει με τα χέρια του ήμουν έτοιμη να του υποδείξω το ατόπημά του και ολόκληρη η ντροπή δική του. Όταν, όμως, κατευθύνθηκε στο ασανσέρ των «μολυσματικών» δεν άντεξα, του είπα ότι αρνούμαι να μπω και, ίσως για να αποφύγει το σκάνδαλο, μας πήγε με το σωστό, τελικά.
- Θα ήταν λάθος μου να μην αναφερθώ στο θέμα της καθαριότητας για την οποία έδωσα συγχαρητήρια και στις πρωινές και στις απογευματινές ιέρειες με τις γαλάζιες ποδιές. Έλαμπαν τα δωμάτια, οι διάδρομοι, οι τουαλέτες.
- Πώς να περιγράψω τη σκηνή με τον συνοδό να προσπαθεί να δώσει χαρτονόμισμα σε νοσηλεύτρια που άλλαξε και έπλυνε την ασθενή του -που απεβίωσε την επόμενη μέρα- και η κοπέλα να το επιστρέφει επίμονα, λέγοντάς του ότι την κάνει να ντρέπεται.
- Είναι γιατροί που τιμούν το λειτούργημά τους με το παραπάνω. Είναι γιατροί, η πλειοψηφία, που οι μάνες μας είναι μάνες τους. Το ευχαριστώ μου είναι πολύ λίγο, δυστυχώς, για να τους ανταμείψει. Ήταν κι ένας γιατρός με τον οποίο -έκπληξη!!!- τσακώθηκα. Δεν πειράζει, ο ρόλος του είναι να επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Ε. Σ. Υ. κι εγώ, κι εμείς για την ακρίβεια, είμαστε ένα, ειδικά όσο περνούν τα χρόνια έχουμε κάθε μέρα και περισσότερο ανάγκη ο ένας τον άλλο. Σου αξίζουν τα καλύτερα αλλά προσπάθησε να λειτουργήσεις σε κάποια τμήματά σου στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα, για να συμβιώσουμε ειρηνικά και να επιβιώσουμε αμφότεροι. Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ. Με πολλή αγάπη.
