Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Τούτος ‘δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του» ακούστηκε να λέει από το κόκπιτ, πετώντας χθες πάνω από τη Θεσσαλονίκη, ο κρητικός επισμηναγός Δημήτρης Βολακάκης. Μένει να αποδειχθεί -ο στίχος του Ρίτσου- αγαπητέ μου Δημήτρη ! Διότι ο ελληνικός λαός που έχει -ευτυχώς- περίπου 80 χρόνια να πολεμήσει και καμιά…45αριά έτη να επιστρατευθεί είναι σε άλλο mood. Πιο…χαλαρό, πιο φραπεδιάρικο. Συμβαίνει τώρα που λέμε: νιρβάνα και ωχαδερφισμός.
Που είναι πια εκείνες οι γενιές των Ελλήνων που έβαζαν το εγώ κάτω από το εμείς; Που δεν…μασάνε με απειλές! Όπως εκείνοι οι κρητικοί που βρέθηκαν το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940 σε ένα μιτάτο του Ψηλορείτη. Ένα παιδάκι πήγε, λέει, να τους ειδοποιήσει ότι έγινε πόλεμος και «να κατέβουν στο χωριό να πάνε όλοι στρατιώτες». Το παιδάκι έφυγε τρέχοντας και όταν έφτασε σε μια απόσταση τους ανέλωσε φωνάζοντας. Φοβήθηκαν ότι κάτι συνέβη στο χωριό. Ένας έτρεξε μπροστά και τον ρώτησε:
«Ήντα συβαίνει»;
-Μπάρμπα μου παραγγείλανε να σας μηνύσω ότι έγινε επιστράτευση και να κατεβείτε να πάτε όλοι στον πόλεμο!
-Ω παναθεμάσε! Αυτό ήτανε και μας έσκασες; Ερχόμαστε!
Άλλες ήταν οι γενιές εκείνες των παππούδων μας. Άνδρες και γυναίκες με τα όλα τους. Έλληνες όχι φιρφιρήδες. Το είχαν μάθει αυτό αιώνες τώρα. Ήταν στο DNA τους πριν καν το πει και ο Βιργίλιος. :Αν θέλεις ειρήνη, να ετοιμάζεσαι για πόλεμο.
Σήμερα είναι μια άλλη εικόνα. Θα μου πεις χρειάστηκε να το ζήσουμε πάλι τις εθνικές επετείους και τις παρελάσεις για να αντιληφθούμε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα; Όχι, δεν είναι απαραίτητο. Τον πατριωτισμό και το (παρεξηγημένο) εθνικό φρόνημα το βλέπεις στην καθημερινότητα , το διαπιστώνεις στις σχέσεις των ανθρώπων, το παρατηρείς στις επαφές κράτους- πολίτη. Το βιώνεις με τις πολιτικές κορώνες των κομμάτων, τις υποκριτικές δηλώσεις των πολιτικάντηδων που θέλουν να φτιάξουν υπηκόους στα μέτρα τους, εκείνα που έχει καθορίσει ο Προκρούστης -κατασκευαστής της δικής τους καρέκλας.
Αλλά παρακολουθώντας τις παρελάσεις και τις παράτες σαν αυτές που ζήσαμε όλες αυτές τις μέρες αντιλαμβάνεσαι ότι μόνο τιμή και δόξα δεν είναι για τους προγόνους μας. Ούτε αυτούς, ούτε εμάς τιμούν πια όλα αυτά που μοιάζουν να γίνονται με το στανιό. Που κάθε σημαία και κάθε εκδήλωση είναι παρεξηγήσιμη γιατί ιδεοληψίες χρόνων επέβαλαν την εθνική μας μετάλλαξη.
Οι εθνικές επέτειοι , δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα μοιάζουν με τα λουκόλεια γεύματα των Νεοeλλήνων. Πεινάς λες και σε είχαν στο σκαπέτι, ονειρεύεσαι να φας και να πιεις. Και όταν το κάνεις μέχρι σκασμού πλακώνεσαι στις σόδες και λες τι…@@@ια έκανα τώρα! Τι το ήθελα αυτό το φαϊ; Γιατί να πλακωθώ στα οφτά και τα μπριτζολάκια;
Ωστόσο, μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται.
Κάπως έτσι και με τις κακοποιημένες, ξεφτισμένες και παρωχημένες εκδηλώσεις εορτασμού των επετείων . Τελειώσαμε με αυτά. Τώρα Θέλουμε γενιές που θα σηκώσουν ψηλά την πατρίδα. Όχι μόνο στην απευκταία περίπτωση ενός πολέμου, αλλά στην παιδεία, την οικονομία, τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Γενιές που θα έχουν πρωτίστως ψηλά τις καρδιές τους.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
