της Μαρίας Λιονάκη
Η μέρα φεύγει, ποιος την κλέβει; Ήξερα μα ξέχασα. Οι στιγμές, η ζωή, ο χρόνος, τα χρόνια φεύγουν. Ποιος τα κλέβει; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι πως είναι κάποιος ιδιόρρυθμος συλλέκτης, πανίσχυρος, άγνωστος στους πολλούς, με μυστήριο γύρω από την ταυτότητα, το όνομά του , που δεν έχει δική του ζωή και ζει μέσα από τις ζωές των άλλων. Στυγνός, άκαρδος, κλέφτης αφαιρεί χρόνο, χρόνια, ανθρώπους, σχέσεις από τη ζωή μας και τα προσθέτει στη δική του. Μετά βιώνει, απολαμβάνει χαιρέκακα, όσα κλέβει. Πέρα απ’ αυτή την άποψη, την προσωπική, υπάρχουν διατυπωμένες, δημοσιευμένες, πολλές θεωρίες, εικασίες, που τις παραδέχονται πολλοί, επιστημονικές ή μη, θεολογικές, φιλοσοφικές γι’ αυτό το θέμα. Μπορείς να διαλέξεις μία, που να ταιριάζει το νούμερο με το σωματότυπό σου, small, medium, large ή που να πηγαίνει το χρώμα της με τα μάτια σου, μαύρα, καστανά, γαλάζια ή με τα μαλλιά σου και να την φορέσεις.
Οι φιλίες, οι έρωτες, οι σχέσεις των ανθρώπων φεύγουν. Έτσι συχνά συμβαίνει. Έτσι απλά συμβαίνει. Έτσι τόσο περίπλοκα συμβαίνει. Κι αυτό που μένει, πονάει πολύ, κάθε που αλλάζει ο καιρός. Ρούχα χρωματιστά, με υφάσματα άλλοτε πιο σκληρά, ανθεκτικά για πλύση σε πολλούς βαθμούς κι άλλοτε μεταξωτά, ευαίσθητα για πιο ελαφριά πλύση στο πλυντήριο της ζωής γεμίζουν με τον καιρό κόμπους, ξέφτια, τρυπάνε αργότερα , ξεθωριάζουν, γίνονται ρετάλια, παλιώνουν. Κρέμονται σαν κρόσσια για λίγο απ’ το σώμα μας κι αργότερα σκίζονται και μας αφήνουν γυμνούς και μόνους. Να κρυώνουμε, να αναπολούμε, να θυμόμαστε. Λάθη, παραλείψεις, λόγια πικρά, αψυχολόγητες , αιχμηρές συμπεριφορές. Ποιος φταίει μη ρωτάς.
Πουλιά που μένουν για λίγο κοντά μας, μας συντροφεύουν στα ταξίδια, στα πετάγματά μας, γλυκόλαλα μας τραγουδάνε, ομορφαίνουν τη ζωή μας κάποιοι φίλοι μας, μα πετάνε ψηλά αργότερα , απρόσμενα, αλλάζουν πατρίδα, φωλιά. Πάνω από θάλασσες και πεδιάδες, σε απάτητα σπήλαια, βουνά κρύβονται όσα χάσαμε και δεν μπορούμε πια να τα ξαναβρούμε. Όσο κι αν ψάξουμε. Όσο κι αν θέλουμε. Αλλάζουν ημερολογιακά, όπως οι εποχές οι συναναστροφές , έρχονται και παρέρχονται. Σαν τους ταξιδιώτες οι άνθρωποι αλλάζουν τόπους και συνήθειες, φίλους. Λουλούδια που φυτεύονται, μεγαλώνουν , γεμίζουν χρώματα κι αρώματα, που ανθίζουν, οι σχέσεις των ανθρώπων. Και μια μέρα, ξαφνικά, χάνουν τα φιντάνια, τα άνθη, τα ζωηρά χρώματα, τη μοσκοβολιά. Ίσως επειδή έμειναν καιρό απότιστες…
Το φως τους σώθηκε, νυχτώνουν. Οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους καμιά φορά νυχτώνουν. Καλύπτονται από μαύρο σκοτάδι, ο ήλιος τους δύει. Οι μοιραίες προσωπικές, ερωτικές, οι τρυφερές οικογενειακές, οι ξεχωριστές επαγγελματικές, οι ζεστές συναδελφικές, οι σχέσεις καλημέρας με γείτονες, οι ξέγνοιαστες, γεμάτες αγάπη, γέλιο και συμπαράσταση φιλικές σχέσεις συχνά φθίνουν, χάνονται. Αν ξεχαστούμε, δεν τις φροντίσουμε, δεν τους δώσουμε την προτεραιότητα που τους αξίζει. Αν πίσω από μάσκες κρυφτούμε, αν κρύψουμε αλήθειες, αν εγωιστικά, καιροσκοπικά πράξουμε, σκεφτούμε.
Η μέρα φεύγει, ο χρόνος φεύγει, οι σχέσεις φεύγουν. Κι είναι φορές που εύχεσαι να μπορούσες να επιστρέψεις στο παρελθόν, να βρεις όσα έχασες, να ξαναγυρίσεις το φιλμ της ζωής με άλλα πλάνα, να γράψεις αλλιώς το σενάριο. Να ξαναζήσεις δίπλα σε ανθρώπους που αγάπησες, μα έχασες, σε έχασαν. Να αφήσεις, να αφήσουν στην άκρη το ρημαδοεγωισμό, να παραδεχτείς λάθη, να συγχωρέσεις λάθη, να λύσεις γόρδιους δεσμούς… Να μπορούσες να ξεχάσεις.
« Είναι κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές …Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές, που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά, με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.» Νίκος Παπάζογλου
