«Καλύτερα να τρως, παρά να μιλάς» λέει μια παροιμία. Κι άλλη μία « Βούτα τη γλώσσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις». Φαίνεται όμως πως ορισμένοι καθόλου μικρούτσικη δεν την έχουν τη γλώσσα τους και ούτε πάντα τη βουτάνε στο μυαλό τους, πριν μιλήσουν. Φαίνεται ακόμη πως κανείς δεν βρέθηκε να τους κάνει λιανά τέτοιες παροιμίες, ώστε να τις έχουν κατανοήσει και εφαρμόσει.
Να ζει κανείς ή να μη ζει; Να σιωπήσει, να προσπεράσει, να φάει πριν μιλήσει ή να μιλήσει γιατί, αλλιώς θα σκάσει;
Βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου, να χαμογελάσω, γιατί είναι μεταδοτικό ή ως γυναίκα να κλάψω; Βρε είναι δυνατόν να μην τρέμεις την Τρέμη και να πας να ξεστομίσεις τέτοιες κουβέντες; Πως εσύ ήσουν στο Μαθηματικό, φοιτητής κι έκανες μαθήματα κι αυτή θα έδινε εξετάσεις στο Οικονομικό της Νομικής και τέλος πάντων (όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο καθόσουνα στο διπλανό θρανίο κι όταν μου έδινες το βιβλίο μου ‘λεγες σ’ αγαπώ) μάθημα το μάθημα, νούμερο το νούμερο (δε θέλει και πολύ ώρα να γενεί το κακό) πλέχτηκε ειδύλλιο; Αλήθεια λες, βρε νούμερο, έτσι έγιναν τα πράγματα; Κι αν έγιναν έτσι, έπρεπε να το ξεφουρνίσεις; Για να πετύχεις τι; Να δείξεις πόσο ακαταμάχητη ήταν ας πούμε η γοητεία σου, να κερδίσεις δημοτικότητα, να βρεθείς λίγο στο προσκήνιο, τι ακριβώς; Τώρα, αν σου έρθει καμία Νομική ξανάστροφη, από εκεί που δεν την περιμένεις η Όλγα θα φταίει; Λέγονται βρε Μικρούτσικε μου τέτοια πράγματα; (Που δεν είσαι πια «μου», γιατί να ξέρεις εμένα μ’ έχασες, όσο κι αν δικαιολογείσαι κατόπιν εορτής). Μυστικά… εσύ δεν έχεις; πράγματα που τα κρατάς για τον εαυτό σου και δε θέλεις κανείς να τα αγγίξει, να τα μολύνει, μα προδίδονται μόνο στο βλέμμα σου την ώρα που ρεμβάζεις, που ο ήλιος ξαπλώνει στην αγκαλιά της θάλασσας και παίρνει φωτιά ο ουρανός; Ιερές στιγμές, προσωπικές, ολότελα δικές σου, δεν έχεις; Για τα «εν οικω» που δεν γίνονται «εν δημω» έχεις ακούσει ποτέ; Αγάπες και όνειρα, ταξίδια-ναυάγια, έρωτες -πουλιά που πέταξαν, δε στάθηκαν, είχες ποτέ; Μαρτυρούνται βρε αυτά; Ξεπουλιούνται έτσι τα μέσα μας;
Και δε φτάνει που είχαμε το ένα περιστατικό, καταμεσής επικαιρότητας δραματικής με τα Τέμπη, αηδίας και αγανάκτησης με τους παιδόφιλους, ενδιαφέρουσας με τις εκλογές ήρθε και δεύτερο περιστατικό. Όπου να ‘ναι θα γίνουν κατά συρροή κι αυτά. Ο Λιάνης λοιπόν αποκάλυψε, τις προηγούμενες ημέρες κι αυτός, ότι είχε σχέση ερωτική με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, προχωρώντας λεπτομερώς, ανερυθρίαστα και με κομπασμό σε ιδιωτικούς, προσωπικούς μεταξύ τους διαλόγους, που αμαυρώνουν τη μνήμη της θανούσης και που φυσικά δε θα αναπαραχθούν εδώ.
Βρε τι πάθατε κι οι δυο; Δεν σκέφτεστε τις επιπτώσεις τις ψυχολογικές στα άτομα που εκθέτεται και στους δικούς τους, στους συγγενείς τους, αν δε ζουν; Με ποιο δικαίωμα και για ποιο λόγο προχωράτε, τόσα χρόνια μετά, σε τέτοιες αποκαλύψεις; Ποιον αφορούν; Ποια αρρωστημένη περιέργεια και κουτσομπολίστικη διάθεση εξυπηρετείτε; Σε ποια μέσα θέλετε να γίνετε αρεστοί; Σε ποιο κοινό; Ποιες αξίες έχετε οι ίδιοι ως άνθρωποι;
Ανέκαθεν βέβαια το είχαμε ως κοινωνία να αποδεχόμαστε ή ακόμα και να επαινούμε τον άντρα τον περπατημένο με τις πολλές σχέσεις, που άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, σε αντιδιαστολή με τη γυναίκα την καλή, την καθωσπρέπει , την τίμια που έπρεπε να γνωρίσει «έναν» καλό-κακό και να τον κουκουλωθεί. Ανέκαθεν εξάλλου η διαφορά ηλικίας ήταν αποδεκτή, αν ο άντρας ήταν μεγαλύτερος, αλλά όχι το αντίθετο. Με τα στερεότυπα αυτά μεγαλώσαμε (και περισσότερο προηγούμενες ακόμα γενιές) με την τιμή και την υπόληψη ως φοβέρα, εννοούμενα κατά το δοκούν κι έναν πατέρα ή αδερφό θεματοφύλακα αυτών των ιδεών. Κι ας ήταν οι γυναίκες δέσμιες κι ας μη ζούσαν κι ας ήταν αχρείος αυτός που κουκουλώθηκαν κι ας είχαν ένα παράπονο καλά κρυμμένο μέσα στην ψυχή. Εξάλλου σε αυτό το υπόβαθρο κοινωνικών αντιλήψεων βασίζονται οι τωρινές αποκαλύψεις. Όμως οι διαπομπεύσεις αυτές είναι προϊόντα της παθογένειας της σύγχρονης ζωής, όπου ροζ θέματα, εκπομπές ριάλιτι τρέφουν την αρρωστημένη περιέργεια μιας μεγάλης μερίδας κοινού, εκεί που οι δημοσιογράφοι κυνηγάνε νούμερα και δεν υπηρετούν τη σωστή δημοσιογραφία. Φευ στους ανθρώπους που είναι θύτες και θύματα μαζί για λίγη κακώς εννοούμενη δημοσιότητα και που τελικά πέφτουν στα μάτια μας πολύ χαμηλά.
