Χτες παρακολουθώντας τις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ (επίγονο του ΠΑΣΟΚ), ενός κόμματος με τόσο μεγάλη ιστορία αναρωτιόμουν για τα συναισθήματα που ενώνουν τον κόσμο σε μια κοινή προσπάθεια και έναν κοινό αγώνα.
Παρατηρούσα καιρό τώρα την οργάνωση των ανθρώπων του κόμματος και κυρίως της νεολαίας ενός συγκεκριμένου υποψηφίου, επίσης νέου σε ηλικία, όπως παρατήρησα και την ημέρα των αποτελεσμάτων τη συσπείρωση των υποστηρικτών και ψηφοφόρων του. Τους έβλεπα όλους ενωμένους σε έναν κοινό στόχο. Δεν γνωρίζω αν ο στόχος πέρα από την εκλογή ενός νέου ηλικιακά στην προεδρία του κόμματος σηματοδοτεί ένα κοινό όραμα και μια βαθύτερη ιδεολογία. Πιθανά ναι, αλλά μπορεί και όχι. Πάντα στην πολιτική υπάρχει μια υποψία μικρών ή μεγάλων συμφερόντων. Επίσης, είναι άγνωστο αν ο ενθουσιασμός και οι προσδοκίες των νέων θα επιδοκιμαστούν στη εκλογική αναμέτρηση, όμως αρκεί η δυναμική που αναπτύχθηκε που ίσως οδηγήσει σε καλύτερες ημέρες τον χώρο που υποστηρίζουν.
Παρόλα αυτά τα γνωστά, με την είδηση της επιτυχίας είδα στα μάτια αυτών των ανθρώπων χαρά κι ελπίδα που εκφράζει κάτι βαθύτερο, πιο προσωπικό. Ήταν ενωμένοι μεταξύ τους κι ένιωθαν ότι ανήκουν σε μια ομάδα που κοπιάζει για κάτι κοινό. Το ότι οι κόποι τους ανταμείφθηκαν τους «ψηλώνει». Είδα στα ματιά τους την υπερηφάνεια και την πίστη πέρα από την χαρά.
Θεωρώ ότι η ένταξή τους, η ανάγκη δηλαδή του ανήκειν δίνει μια ασφάλεια που χρειάζεται ο σημερινός κόσμος και ειδικά οι νέοι που μεγαλώνουν σε μια τόσο επισφαλή εποχή από εργασιακής άποψης, κοινωνικοπολιτικής αλλά και αξιακής. Η ρευστότητα και το εφήμερο των ημερών μας, δημιουργούν ένα συναισθηματικό κενό που διψάει να γεμίσει με ουσιαστική κοινωνικότητα και σφιχτούς διαπροσωπικούς δεσμούς. Η πολιτική αποτελεί ένα πεδίο που μπορεί κανείς να κοινωνικοποιηθεί, κάτι που παλαιότερα συνέβαινε πιο συχνά.
Η εποχή μας λένε χαρακτηρίζεται από απολιτίκ νέους που επικοινωνούν μέσω social media και εθίζονται στην εξ’ αποστάσεως επαφή και παρακολούθηση της ζωής των άλλων. Αυτό δεν είναι ψέμα, αλλά συγχρόνως διακρίνεται η μεγάλη ανάγκη των σχέσεων, της κοινής κοινωνικής δράσης και της ενότητας των ανθρώπων. Στοιχεία που γεμίζουν τον κόσμο με συναισθήματα αποδοχής, ασφάλειας, ελπίδας και χαράς.
Οι νέοι έχουν ανάγκη να ονειρευτούν κι ίσως αυτό είναι μεγαλύτερο από την φοβία μιας ουσιαστικής εγγύτητας. Ίσως τελικά κινητοποιηθούν και ξεφύγουν από την οθόνη του κινητού τους και πάρουν μέρος στα κοινά όχι απαραιτήτως μέσω κάποιου κόμματος, αλλά μέσω ομάδων και συλλογικών πρωτοβουλιών. Ίσως τελικά αυτό να μας φέρει όλους πιο κοντά.
