Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Εν αρχή ην το φως…» μας έλεγαν οι Γραφές και φαινόταν λογικό αφού προϋπήρξε το χάος. Αλλά μήπως «εν αρχή ήν ο πόλεμος» τελικά; Μήπως από εκεί ξεκίνησαν όλα; Η πάλη του σκότους με το φως, αυτός ο αέναος πόλεμος είναι που δημιούργησε τον κόσμο μας;
Με την απορία θα μείνουμε, αλλά όπως και να ‘χει ο Ηράκλειτος είχε δίκιο: «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς»! Τι πατέρας δηλαδή μόνο; Και μάνα και αδερφή και όλο μας το σόι! Από αυτόν μοιάζουν να ξεκινούν όλα. Είναι στη φύση, όχι μόνο των ανθρώπων για να είμαστε δίκαιοι. Πόλεμο κάνουν όλα τα ζωντανά της γης, τα πράγματα του σύμπαντος κόσμου, οι πέτρες οι ίδιες για να εξασφαλίσουν καλύτερη θέση στην παγκόσμια ισορροπία και τάξη.
Υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά: Ο άνθρωπος το εξέλιξε, απογείωσε την πολεμική τέχνη όχι μόνο γιατί έχει κάτι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα ζώα, όχι μόνο γιατί η νοημοσύνη του επέτρεψε αυτή τη «βελτίωση». Είναι η αυτοκαταστροφική του τάση, ένα γονίδιο που φαίνεται πως επηρεάζει καταλυτικά στο να δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες που τον οδηγούν-εν γνώσει του- στον όλεθρο.
Αυτό ακριβώς το «προνόμιο» ζούμε και σήμερα με ένα ακόμη πόλεμο στη μικρή γειτονιά μας. Πως από το τίποτα, με φτηνές δικαιολογίες- πιο…σοβαρή ήταν αυτή της τίγρεως που έδερνε τον λαγό επειδή δεν φορούσε κράνος!- ξεκινά μια καινούργια γενοκτονία. Ένα λουτρό αίματος που οι πάντες ξέρουν ότι δεν οδηγεί πουθενά, ενώ εκείνος που «ήρξατο χειρών αδίκων» ξέρει με ιστορική και μαθηματική ακρίβεια ότι θα έχει κακό τέλος.
Όλοι ταραχθήκαμε. Ο κόσμος όλος έχει υποστεί ψυχολογικό σοκ με το νέο πόλεμο. Οι πάντες -πλην «Λακεδαιμονίων» που ήταν πάντα πολεμοχαρείς, αιμοδιψείς για τους…άλλους- προσεύχονται για ειρήνη και δεν μπορούν να πιστέψουν το κακό που βρήκε τα θύματα, τα όσα θα ακολουθήσουν της φρίκης που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες.
Ίσως βέβαια δεν έπρεπε να μας σοκάρει ένας ακόμη πόλεμος αφού έτσι πορεύεται η ανθρώπινη ιστορία. Και βάζει σημάδια: Τους περσικούς πολέμους, τον πελοποννησιακό, το πέρασμα του Ρουβίκωνα, τον Εκατονταετή Πόλεμο, τις Σταυροφορίες, την Άλωση, το 21, τις επαναστάσεις, τον Α και τον Β Παγκόσμιο…Έτσι πορεύεται η ιστορία, αλλά…κάθε γενιά νομίζει πως μπορεί να βγάλει την ουρά της απ’έξω!
Δυστυχώς η ανθρώπινη ιστορία είναι γραμμένη με αίμα και πόνο. Είναι σημαδεμένη από τραγικές ιστορίες γενοκτονίας και φρίκης. Το ίδιο έγινε χθες, το ίδιο επαναλαμβάνεται και σήμερα, το ίδιο θα γίνει και αύριο-εάν υπάρξει αύριο γιατί πλέον τα πράγματα είναι οριακά. Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει τέτοια όπλα σήμερα που με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να τα κάνει όλα κολυμπιθρόξυλο.
Κι αυτό είναι που μας κάνει πια να ανησυχούμε πέραν του γεγονότος ότι είμαστε και λίγο..παρτάκηδες. Θεωρούμε δηλαδή πως όλα τα δεινά του κόσμου έχουν πέσει επί των κεφαλών ημών χωρίς να σκεφτόμαστε πόσες γενιές στο παρελθόν έχουν βασανιστεί, ταλαιπωρηθεί και καταστραφεί. Σε υπέρτερο βαθμό από ότι οι δικές μας γενιές. Η αλήθεια είναι ότι πια ξέρουμε ότι ένας γενικευμένος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα είναι μόνο καταστροφικός και χαοτικός αλλά ίσως και ο τελευταίος που θα «έβλεπε» το ανθρώπινο είδος στον πλανήτη. Ένα «μανιτάρι» στον ουρανό και μετά…τίτλοι τέλους. Ήδη ο Ρώσος ως νέος Κιμ απειλεί ότι θα πατήσει το κουμπί των πυρηνικών!
ΥΓ: Δεν κάνει ο Πούτιν την…παρέλαση που θα επιθυμούσε στην Ουκρανία. Ήταν εύκολο να μπει σε πόλεμο , αλλά πώς θα βγει; Όφειλε να είχε διαβάσει Μακιαβέλι που έλεγε: «Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.»
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
