Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα. Συναισθήματα από οσμή βαρβαρότητας σε βουλιάζουν στο ζόφο του θανατικού. Σκέφτεσαι όσο μπορείς, έχοντας στεγνώσει από σκέψη και από αποθέματα ελπίδων για το αύριο του Κόσμου και γράφεις καθυστερώντας πάνω στις λέξεις.
Αυτός ο ακατανόητος πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης ξαναγυρίζει την ανθρωπότητα στο νόμο της ζούγκλας. Δεν θ’ αλλάξει για πάντα μονάχα τη Γηραιά Ήπειρο, αλλά όλη την υφήλιο. Γυρίζει τους δείχτες του ρολογιού στα βαθιά σκοτάδια του μακρινού χτες. Το αίμα των πολέμων του παρελθόντος δεν μοιάζει να δίδαξε σε τίποτα το γένος των βροτών, θα ξανάγραφαν ο Όμηρος και ο Θουκυδίδης.
Είχαμε πιστέψει, έχοντας δρασκελίσει πια για τα καλά το κατώφλι του 21ου αιώνα, ότι η ανθρωπότητα είχε αφήσει πίσω της τις συλλογικές τραγωδίες, τα ολοκαυτώματα, τους εφιάλτες των πολέμων, τους ξεριζωμούς και την προσφυγιά, από την κατάρα της φωτιάς των όπλων. Και ότι αυτή η φρίκη παρέμενε μια θλιβερή ανάμνηση των περασμένων αιώνων που στιγματίζει το ανθρώπινο είδος στα χώματα της Ηπείρου μας. Και να όμως που πλανιόμασταν. Να που η φρίκη της πιο φρικτής κατάρας, δεν ήταν μόνο το ίχνος μιας ανθρωπότητας στις ντροπιαστικής σελίδες της Ιστορίας και του παρελθόντος της. Και να που η πόρτα του φρενοκομείου είχε μείνει μισάνοιχτη. Η 24η Φεβρουαρίου 2022 ήρθε για να μας θυμίσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι ήττα της ανθρωπότητας και του Ελεύθερου κόσμου. Του ίδιου του ανθρώπινου είδους.
Είναι αχώρητο στο μυαλό αυτό το λουτρό αίματος που ξεκίνησε στην καρδιά της Ευρώπης.
Στα μάτια της οικουμένης, και σίγουρα της Ιστορίας, η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι μια επική και άρρητη βαρβαρότητα που αμφισβητεί με παράνοια την παγκόσμια τάξη και που συγκρίνεται μόνον με τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Σαντάμ Χουσεΐν.
Στο βλέμμα του ρώσου ηγέτη-δικτάτορα εδώ και χρόνια μπορεί να διακρίνει κανείς ευθέως, το προσωπείο ενός μεγαλομανή μακελάρη της ελέω θεού ανασύστασης της αυτοκρατορικής Ρωσίας των Ρομανώφ. Το απλανές βλέμμα του και τα τερατώδη τραπέζια που συνομιλεί με τους ξένους ηγέτες, δεν προδίδουν απλά την ψυχική του διαταραχή, αλλά και τον έσω κόσμο του, ίδιο κι απαράλλαχτο με τον Χίτλερ καθώς έδειξε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πίστευα ότι σε όλες τις εποχές πίσω από τα κρημνοπρεπή τείχη του Κρεμλίνου, πάντα καραδοκούσε το κακό. Ο Πούτιν είναι ένας παρίας που καταδικάζεται συλλήβδην από ηγέτες σε όλο τον κόσμο. Είναι η ανασύσταση του Κακού που δεν έχει θέση στο σήμερα. Ο πόλεμος, ο νόμος της ζούγκλας και η δύναμη των όπλων δεν είναι νομοτέλεια στη φύση, καθώς ο νόμος της βαρύτητας. Είχαμε πιστέψει εμείς στη Δύση, ότι οι πόλεμοι ήταν μοναχά μια ανωμαλία που συνέβαινε σε χρόνο αόριστο και ότι το μέλλον θα ήταν κλειδωμένο σ’ αυτούς.
Και να που ο πόλεμος όμως είναι πια πραγματικότητα στην Ευρώπη. Φάντασμα λες που ξεπήδησε απρόσκλητος από το μακρινό χτες. Όσο κι αν τσιμπιόμαστε για να ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη, τούτος παραμένει μια οικτρή πραγματικότητα. Δεν είναι συλλογικό όνειρο. Είναι πανεθνικός εφιάλτης. Και είναι πια στην Ευρώπη σε τέτοια κλίμακα και ένταση που απειλεί έναν ευρύτερο και μαζικότερο όλεθρο. Και αυτό επιτάσσει στον ελεύθερο κόσμο και τη Δύση να αντιμετωπίσουν ίσως με περισσότερα των κυρώσεων μέτρα, αυτόν τον παρανοϊκό νέο Χίτλερ του Κρεμλίνου. Η νέα τάξη που επιχειρεί να επιβάλει με τα κανόνια και το αίμα, δεν πρέπει να απαντηθεί μονάχα με διπλωματικές απειλές και οικονομικές κυρώσεις. Η πόρτα του φρενοκομείου που διάβηκε και που ανοίγει την όρεξη και σε άλλους ομοίους του στο γεωπολιτικό χώρο της ενδιάμεσης περιοχής που και εμείς βρισκόμαστε, επιτάσσει την ολοένα και περισσότερη ομοουσιότητα της Ευρώπης, της Δύσης και του ελεύθερου κόσμου για κοινή αντιμετώπιση της φρικαλεότητας και της τρέλας τέτοιων ηγετών.
Η χώρα μας που έχει βιώσει στο παρελθόν επιθετικούς πολέμους και γνωρίζει την αξία των αιματηρών αγώνων για την υπεράσπιση της πατρώας γης, παρακολουθεί με οδύνη και συμπάσχει στον αγώνα μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας για την υπεράσπιση των βωμών και των εστιών της. Σήμερα στη φίλη γη της Ουκρανίας γράφονται νέα πολεμικά έπη, γενναίες ατομικές και συλλογικές πράξεις αυτοθυσίας και ηρωισμού. Εποποιίες που θυμίζουν αθάνατη ελληνική αντίσταση.
Είναι πλέον κοινή η πεποίθηση ότι ο νέος παρανοϊκός Χίτλερ πρέπει να οδηγηθεί σιδηροδέσμιος ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για απρόκλητη επίθεση και εισβολή σε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Για μαζική γενοκτονία αμάχου πληθυσμού και προσφυγικούς ξεριζωμούς.
Η φρικαλεότητα, μας ραγίζει οπτικοακουστικά στις μικρές οθόνες. Ξεσκίζει το Είναι μας. Τις ψυχές μας. Τις καρδιές μας. Ο νους μας είναι μαζί τους. Στο μετρό του Κιέβου, στα καταφύγια του Χάρκοβου. Στα οχυρά, τα χαρακώματα και τα ορύγματα των δρόμων κάθε Ουκρανικής πόλης και χωριού. Τα δάκρυα, οι γόοι και οι κοπετοί των μικρών παιδιών, οι σπαραξικάρδιοι αποχωρισμοί στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα προσφυγικά κομβόι στα σύνορα ξεριζωμένων ανθρώπων είναι γροθιές στον ανθρώπινο πολιτισμό και ανάθεμα στο ίδιο το ανθρώπινο Ον. Οι αποχωρισμοί των γιων από τις μανάδες και τους πατεράδες κηλιδώνουν τον Κόσμο μας. Θυμάμαι με φρίκη τον Όμηρο και τον τραγωδό Ευριπίδη στα βραδινά δελτία: Τον αποχαιρετισμό της Ανδρομάχης με τον Έκτορα και τον μικρό Αστυάνακτα στην αγκαλιά της να οδύρεται φοβισμένος από τη θέα της περικεφαλαίας, όταν ο πατέρας του πήγε να τον φιλήσει. Αυτή τη σκηνή σύμβολο μιας αφειδώλευτης αγάπης, αιώνιας αφοσίωσης, μια άσωτη λαχτάρα της ζωής κι ένα αιώνιο ανάθεμα του πολέμου. Αυτό το πλάσμα η Ανδρομάχη, έμεινε ολομόναχο, ξεριζωμένο στον κόσμο. Ο Έκτορας κι ο γιος της που θα χαθούν και οι δυο, μοναδικός λόγος της ύπαρξής της. Η μοναξιά της απέραντη. Τον πατέρας της τον σκότωσε ο Αχιλλέας. Την πατρίδα της τη Θήβα, την ξεθεμέλιωσαν οι Αργίτες. Τα εφτά της αδέρφια τα ‘σφαξε σε μια μέρα ο Αχιλλέας ενώ ειρηνικά βόσκανε τα κοπάδια τους. Μόνη της τώρα, μαύρη χήρα, σκλάβα στο στρατόπεδο των Αχαιών…
Μπορεί να πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε, αλλά είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα: Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ…
