Του Πέτρου Μηλιαράκη*
Την 7η Δεκεμβρίου ο Τούρκος Πρόεδρος υπέγραψε την «παράνομη» συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης για τον καθορισμό θαλασσίων ζωνών και την υπέβαλε στα Ηνωμένα Έθνη. Σε κύρωση της συμφωνίας προέβη και το «ιδιότυπο καθεστώς» της Λιβύης. Ταυτοχρόνως ο Τούρκος Πρόεδρος σε δηλώσεις του επέμεινε ότι η Τουρκία θα αξιοποιήσει «τα δικαιώματά της στην Ανατολική Μεσόγειο».
Έκτοτε Τούρκοι αξιωματούχοι σε απειλητικό ύφος και μάλλον με «πολεμική υστερία», έκαναν αναπαραγωγή των θέσεων της Άγκυρας. Ήδη δε Τούρκοι αξιωματούχοι προειδοποιούν ότι νοτίως της Κρήτης θα στείλουν ερευνητικό σκάφος, προφανώς τουρκικής ιδιοκτησίας.
Η Τουρκία και με τις πρόσφατες ενέργειες της δεν πρωτοτύπησε , αλλά ούτε και μας αιφνιδίασε. Κινήθηκε στην πρακτική μιας διαχρονικής τακτικής όπως αυτή ακριβώς λαμβάνει χώρα από το 1973-1974 και εντεύθεν.
Ιδού λοιπόν «τι» πράττει η Τουρκία; Η Τουρκία: αρχικώς εξαγγέλλει την πρόθεσή της, αξιολογεί τις αντιδράσεις και στη συνέχεια αδιστάκτως εφαρμόζει την εξαγγελία της. Αρκεί βεβαίως να συντρέχουν και οι προϋποθέσεις «ασφάλειας» μιας τέτοιας τελικής κίνησης. Η Τουρκία κινείται πάντοτε και μόνον επί ασφαλών συνθηκών! Τέτοιες (π.χ.) συνθήκες ασφάλειες ώστε να επιχειρήσει η Τουρκία, υφίσταντο το 1974 λόγω της προδοσίας της ελληνικής στρατιωτικής χούντας εξ αιτίας δύο προδοτικών πράξεων που αφορούσαν α) στην απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο λόγω Παπαδόπουλου και β) στο άφρον πραξικόπημα κατά του Μακαρίου λόγω Ιωαννίδη. Η Τουρκία επίσης επιχειρεί μόνο εάν συντρέχουν ιδανικές συνθήκες «διεθνούς κάλυψης της», όπως προσφάτως υφίσταντο οι άτυπες γεωπολιτικές συμφωνίες που αφορούσαν «Ρωσία-ΗΠΑ» για το «Συριακό-Κουρδικό».
Το ζήτημα όμως που τίθεται από πλευράς Ελλάδας είναι: ενώπιον αυτής της καθιερωμένης τακτικής και με βάση την πρόσφατη συμφωνία «Τουρκίας-Λιβύης», η Αθήνα «τι» πράττει
Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Ιδού «τι» πράττει διαχρονικώς η Αθήνα: Αρχικώς προβαίνει σε άρνηση της βασιμότητας του τουρκικού ισχυρισμού και στη συνέχεια επιδιώκει μιαν διπλωματική κινητικότητα. Τόσο η πλευρά της Ελλάδας, όσο και η πλευρά της Τουρκίας γνωρίζουν εκ των προτέρων «ποιά» θα είναι η διαδικασία αμφοτέρων των μερών. Συνεπώς τίθεται το ζήτημα «ποιά» πολιτική μπορεί να τροποποιηθεί. Της Τουρκίας αποκλείεται. Συνεπώς η αλλαγή της διαδικασίας αφορά μονομερώς στην Ελλάδα, που κινδυνεύει με την στάση της να δημιουργήσει την αίσθηση «φοβικού συνδρόμου», που προδήλως αφορά στην παρεξήγηση πολιτικής, σκοπούσας στον...«εξευμενισμό» της απροκάλυπτης επιθετικότητας της «ελίτ της Άγκυρας».
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ «ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ»
Οίκοθεν συνάγεται και για αποτροπή παρεξηγήσεων ότι θα πρέπει κατά τρόπον αδιστάκτως βέβαιον να επαναφέρουμε το ελληνικό casus belli, που αφορά στην Κύπρο. Να επαναδιατυπώσουμε δηλαδή και να επικαιροποιήσουμε το ενιαίο αμυντικό δόγμα και να αντιτάξουμε σθεναρά ότι: η Ελλάδα δεν απειλείται και δεν τρομοκρατείται. Θα πρέπει δε να καταστεί σαφές σε Συμμάχους, Εταίρους, φίλους και εχθρούς ότι η Ελλάδα μετρά τους φίλους της και τους εχθρούς της με όλες τις συνέπειες, αρνούμενη τετελεσμένα, όπως ακριβώς αφορούσε το casus belli του1983 και η σθεναρή στάση του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1987. Παραλλήλως χωρίς καθυστερήσεις η Ελλάδα θα πρέπει σε σχέση με την πρόσφατη παράνομη συμφωνία «Τουρκίας-Λιβύης» να απαντήσει με βάση τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.
Ως εκ τούτου: η Ελλάδα σε συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία, την Αίγυπτο, αλλά και με τη σύμφωνη γνώμη του Ισραήλ, θα πρέπει σε εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας να καταρτίσει και να αποτυπώσει τους ναυτικούς χάρτες και τους πίνακες των γεωγραφικών συντεταγμένων καθορίζοντας τις γραμμές των εξωτερικών ορίων της Ελληνικής ΑΟΖ. Επίσης η Ελλάδα θα πρέπει: αμελλητί να καταθέσει αντίγραφο των χαρτών και πινάκων στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.
ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
Τέλος άξιο αναφοράς είναι ότι λόγω των εντάσεων που δημιουργούν οι «υδρογονάνθρακες» καλόν θα είναι να εξεταστεί η «κατάσταση»: α) υπό το πρίσμα της βεβαιότητας ότι πράγματι υπάρχουν, καθώς και σε «ποιά» έκταση υπάρχουν, με αναφορά: β) στην προστασία του περιβάλλοντος και γ) στη σχέση «κόστους-οφέλους», ιδιαιτέρως ως προς την ελληνική αλιεία και το ελληνικό τουριστικό προϊόν. Θα είναι δε άξιο ειρωνείας της ιστορίας εάν, για πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία και όχι στη Μυθολογία, υφίστανται εντάσεις «χάριν της ωραίας και ευειδούς Ελένης», χωρίς πραγματικό υλικό αντίκρισμα. Και στην περίπτωση όμως όπου επιδιώκεται επέκταση κυριαρχίας σε θαλάσσια σύνορα, δηλαδή χαρτογράφηση συνόρων μιας... «νέας γαλάζιας πατρίδας», όπως εννοείται με τρόπο εχθρικό, τότε και στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα οφείλει να επαναδιατυπώσει το Δόγμα του Έθνους: Μολών Λαβέ!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
«θα πρέπει να επαναφέρουμε και να επικαιροποιήσουμε το ελληνικό casus belli»
--------------------------------------------
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU).
