Ο Δήμος Ηρακλείου και οι… καλικαντζαραίοι!

Του Δεκανέα Αλλαγής 

Απέχουμε λιγότερο από ένα μήνα από τις γιορτές των Χριστουγέννων και το Ηράκλειο έχει αρχίσει να κατακλύζεται από το πνεύμα των ημερών. Δεν αναφέρομαι μόνο στο γιορτινό της αγοράς, το χριστουγεννιάτικο κάστρο, τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες στις προθήκες των καταστημάτων, αλλά και σε μια σωρεία υποψηφιοτήτων για το δημαρχιακό θώκο, με τους ενδιαφερόμενους να συνωστίζονται για μια κούρσα που σίγουρα δεν μας αφήνει αδιάφορους της.

Βλέπετε υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονική συγκυρία που μας παραπέμπει σ’ ένα σκηνικό πρωτόγνωρο για την πόλη. Ο νυν δημαρχος Βασίλης Λαμπρινός δεν θα είναι ξανά υποψήφιος για το αξίωμα, ανοίγοντας το δρόμο για την εκλογή ενός νέου προσώπου που θα αναλάβει τις τύχες της πόλης, "μηδενίζοντας το κοντέρ".
Βέβαια το σκηνικό είχε επαναληφθεί στο μακρινό 1993, όπου ο τότε δημαρχος Κωστας Κληρονόμος είχε παραιτηθεί για να πάει ευρωβουλευτής, μεταβατικός δημαρχος είχε αναλάβει ο Μιλτιάδης Φαρσάρης και όλοι οι υποψήφιοι ξεκινούσαν από το μηδέν με έναν σημαντικό αστερίσκο: η παντοκρατορία του ΠΑΣΟΚ δεν επέτρεπε άλλα διλήμματα αφού ο σχεδόν ορισμός από τα κομματικά στελέχη του πρώην υφυπουργού Κώστα Ασλάνη ως εκλεκτού του κόμματος δεν επέτρεπε καν σκέψεις για το ποιος θα ήταν ο επόμενος Δήμαρχος.

Τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην από τότε. Οι κομματικοί σχηματισμοί στο Ηράκλειο απέχουν από το να μπορούν να επιβάλλουν, μόνοι τους, λύσεις. Τα δυο μεγάλα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ το μεν πρώτο δεν μπόρεσε να έχει ένα στοιχειώδες αυτοδιοικητικό αφήγημα για την πόλη και μια αδιαμφισβήτητη υποψηφιότητα ( πλην του Χάρη Μαμουλάκη που όμως ξεκαθάρισε πως δεν τον ενδιαφέρει) το δε άλλο, έρμαιο των εσωτερικών έριδων και της αντιπαλότητας των πολιτικών του γραφείων κινδυνεύει να φτάσει χωρίς ανταγωνιστική υποψηφιότητα στο δήμο Ηρακλείου.
Υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ που πάντα όταν ήταν μεγάλο μονοπωλούσε το δήμο Ηρακλείου αλλά και τώρα δείχνει διάθεση να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Βέβαια παράγει περισσότερους δημάρχους απ’ όσο μπορούμε να καταναλώσουμε αλλά αυτό είναι ένα μείγμα παραγωγής στελεχών, κοινωνικής επίδρασης και αντιστοιχίας με ζωντανά κομμάτια της τοπικής κοινωνίας και προφανώς αιτιολογημένων προσωπικών φιλοδοξιών.

Και φτάσαμε σε ένα ολίγο οξύμωρο φαινόμενο. Πολλούς ενδιαφερόμενους που καταθέτουν την υποψηφιότητα τους, όχι όπως γνωρίζαμε μέχρι σήμερα με μια ομάδα ανθρώπων δίπλα τους κι ένα ολοκληρωμένο αφήγημα για την πόλη, που να αποτελέσει τροφή για συζήτηση και να περιμένουν το χρίσμα και βέβαια τη στελέχωση των ψηφοδελτίων τους, που για να φτάσουν ως το Πρωτοδικείο θα πρέπει να "αιματοδοτηθούν" από τα κομματικά γραφεία.
Τα οποία όλοι τα ξορκίζουν στις ιδιωτικές τους συζητήσεις αλλά διαγκωνίζονται για να λάβουν τη στήριξη τους.

Μου θυμίζει λίγο - χρονιάρες μέρες- τα συμπαθή «δαιμόνια», τους καλικαντζαραίους. Που κάθε χρόνο, τουλάχιστον στην παιδική μας φαντασία και τη λαϊκή δοξασία κάνουν την εμφάνιση τους για να ταράξουν τα νερά, να προκαλέσουν ταραχή και να αναστατώσουν σπίτια κάνοντας φασαρία και ταραχή.

Η χάρη τους κρατά βέβαια όλη κι όλη το δωδεκαήμερο των γιορτών. Αρκεί ο αγιασμός των Φώτων, για να πάρουν την άγουσα για το φυσικό τους χώρο, και όπως με ταρατατζούμ και φασαρία εκδηλώθηκαν, έτσι απότομα, όταν χαθεί η χρυσόσκονη, να δούμε αν εν τέλει παραμένουν κι αποτελούν ζώντες οργανισμούς ή απλά δημιουργήματα της φαντασίας μας!

Εκτός κι αν είσαι σαν το Γιάννη Μιχελογιαννάκη και καταλάβεις έγκαιρα πως ο γιορτινός κόσμος της πολιτικής εκτός από χαμόγελα, μπόλικα…αλλοίμονο και αρκετή λάμψη έχει και πολύ πίκρα. Και όταν πια για το σύστημα που τόσο υπηρέτησες είσαι πλέον άχρηστος, τότε προσγειώνεσαι στη σκληρή πραγματικότητα και απλά παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις.
Για όλους τους υπόλοιπους φιλόδοξους σωτήρες… υπομονή όλα θα κριθούν επί του πεδίου !