του Γιώργου Μηλιαρά
-Πολλοί Ορέοι και πασπαρίτες, με ρωτούν οντέ χιονίζει, αν ήκαμε πολύ χιόνι στο Λιμνάκαρο ...
-Ήντα να πώ εδά; Ντα ποιός εβγήκε με χιονιά σε τέτοιο Ορέο ύψος για να κατέχει; Οι χιονομάχοι ( κι εγώ μαζί..), είμαστε μάγκες ίσαμε εκειά που κόβγουνε το χιόνι, οι ρόδες του 4χ4 αγροτικού , άντε και λίγο παραπάνω στο κατήφορο μέσα στα χωριά... Παραόξω, μόνο η έγνοια των βοσκών για τα ζώα τους κι ο ζόρες του αποκλεισμού , μπορούνε να νικήσουνε περισσότερο χιόνι...
-Οφέτος το ύψος τση χιονιάς στο Λιμνάκαρο, το μέτρησε ο παμπόνηρος και αγενέστατος λαγός, που εκόνευε στο κτήμα ντου στο Λιμνάκαρο, ο γείτονας μου αρχαιότερος Ορέος στρατηγός Γιώργος Τσουκάκης. Ναι ναι, κι εμένα το μετρούσανε οντέν επρωτοφύτεψα τσοι μηλιές στο κτήμα και μέχρι να ερμηνεύσω το φαινόμενο να βρίσκω τσοι βλαστούς φαγωμένους σε ύψος πάνω από δυο μέτρα από το χώμα κάθε ξεχιόνισμα μεγάλης χιονιάς, ήχασα το μεγάλωμα τω δεντρώ μου σκιας δυό χρόνους... Στο ζόρε τση πείνας τως οι κακότυχοι, ετρώγανε ότι προεξείχε από το χιόνι : τις κορυφές των βλαστών...
Ο στρατηγός όμως το σημερνό απόγευμα που συναπαντήξαμε στ´ Όρη, τως είχε διπλό παράπονο και μου το είπε γελώντας με το χαρακτηριστικό καλωσυνάτο τρόπο του:
-Μα ξάνοιξε επαέ Γιώργη... Εξαναφάγανε οι λαγοί τσοι μηλιές και κάμανε και τη δουλειά ντως στη ρίζα...μα ξάνοιξε...
Κι εξάνοιξα τη ζημιά στσοί βλαστούς και τσοι βερβελίδες του λαγού στη ρίζα τση μηλιάς κι εγώ κι φωτογραφομηχανή μου για να τα δείτε κι εσείς...
Οι δακανιές του λαγού στο βλαστό , αρχίζανε κοντά στα δυό μέτρα ύψος...
