της Μαρίας Λιονάκη
Οι δώδεκα μήνες είναι εργαζόμενοι με εργοδότη το χρόνο. Έχουν υπογράψει σύμβαση, παρουσία δικηγόρων, εντεταλμένων που ορίζει εργασίες, καθήκοντα, ευθύνες, έχουν κανονίσει και συνεννοηθεί ποια σημαντική δουλειά αναλαμβάνει ο καθένας. Άλλος κάνει το ποδαρικό, την είσοδο στην πασαρέλα της νέας χρονιάς, κόβει την κορδέλα του νέου έργου, του νέου χρόνου, κάνει τα εγκαίνια, κόβει πίτες, χιονισμένες με ζάχαρη άχνη και εσώκλειστα τυχερά φλουριά. Άλλος φέρνει τη γιορτή των ερωτευμένων και τις Απόκριες. Άλλος τη γιορτή της γυναίκας και τη σαρακοστή κι άλλος αργότερα τη γιορτή των Χριστιανών , το Πάσχα. Άλλος σέρνει και φέρνει το καλοκαίρι, τις άδειες και τις διακοπές. Οι υποχρεώσεις όλων έχουν γίνει αποδεκτές και χρόνια τώρα τηρούνται, βάσει παράδοσης, γραπτών και άγραφων νόμων, που όλοι σέβονται και τηρούν ευλαβικά, με μια σειρά, έτσι ώστε να πηγαίνουν όλα ομαλά και να τα έχουν εργοδότης κι εργαζόμενοι καλά.
Κι ενώ ο Γενάρης ετοιμάζεται να σχολάσει, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή για άλλη μια φορά, νιώθω ότι έχει ήδη κρατήσει πολύ αυτός ο χειμώνας, αυτή η βαρυχειμωνιά. Κολυμπώντας όλοι στη θάλασσα αυτού του χειμώνα νιώθουμε ότι το ένα κύμα κακοκαιρίας μετά το άλλο μας χτυπά. Κι ενώ η Αριάδνη στην αρχαιότητα, στη μυθολογία βοήθησε τον Θησέα να βρει το δρόμο, να βγει από το Λαβύρινθο, η τωρινή Αριάδνη, του καιρού, η συνεχόμενη, η επαναλαμβανόμενη , εμάς μέσα σε ένα λαβύρινθο άσχημου καιρού και συχνά άσχημης διάθεσης μας χώνει όλο και πιο βαθιά.
Δευτέρα 30, του μήνα που εργάζεται για λίγο ακόμη και του ήλιου που ξεκουράζεται. Στο παράθυρο το ερμητικά κλειστό, με στόμα ερμητικά κλειστό το τοπίο έξω το χειμωνιάτικο παρατηρώ και φιλοσοφώ…
Σκέφτομαι ότι η ζωή του ανθρώπου είναι ένα πλεχτό. Που πλέκεται με τα χρόνια. Μία καλή, μία ανάποδη. Στιγμές χαράς, ευτυχίας, αισιοδοξίας, στιγμές ηρεμίας, συντροφευμένες, με ελπίδες και όνειρα, στιγμές πόνου, δυστυχίας, μοναξιάς, απαισιοδοξίας, άγχους, αγωνίας. Όλες πόντοι στο ίδιο πλεχτό. Που πλέκεται μία καλή, μία ανάποδη. Πλεχτό η ζωή μας, πλεγμένο με κλωστές σε έντονα, φωτεινά ή πιο σκούρα χρώματα, με απλό ή πιο περίτεχνο σχέδιο. Εμείς κρατάμε τις βελόνες κι εμείς τις κινούμε, άλλοτε με περισσότερο ζήλο κι άλλοτε βαριεστημένα. Δικές μας και οι επιλογές σχεδίου και χρωμάτων. Δικά μας και τα λάθη, οι τρύπες, οι χαμένοι πόντοι και δρόμοι, τα ξηλώματα, οι αναθεωρήσεις, κάθε φορά που μετανιώνουμε για κάτι. Κι άλλοτε βγαίνει το πλεχτό στενό μας, σφιχτό και μας πνίγει κι άλλοτε άνετο, ευρύχωρο επιτρέποντας κίνηση κι ανάσα. Δικό μας το πλεχτό, δική μας κι η ζωή. Μόνο να μετρήσουμε καλά τους πόντους… μη βγει σφιχτό!
