Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Ασφαλώς και δεν εγείρεται καμιά αμφιβολία ότι τόσο το νερό όσο και η δημοκρατία, είναι συστατικά στοιχεία ύπαρξης του κόσμου. Τα ‘χανε πει καλά οι προσωκρατικοί, αλλά κατά το ήμισυ. Τουτέστιν, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς κανένα από τα δυο. Τούτο το ξέρουμε εμείς οι Έλληνες περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Και αυτά, είναι ξεχωριστά προνόμια μόνο του πλανήτη μας, που συνοδεύουν την ύπαρξη της ζωής. Για παράδειγμα, στους μακρινούς πλανήτες του παγερού και αφιλόξενου σύμπαντος, δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε νερό, μα ούτε και δημοκρατία. Μην πλανάστε. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ζωή. Και τα δυο πάνε πακέτο. Το ένα προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου. Και δεν είναι λάθος. Μάλιστα, σε μια εποχή που και τα δυο λιγοστεύουν, από το κρυφό γνέψιμο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, μόνο τότε μπορεί να καταλάβει κανείς την αξία τους.
Οι σκέψεις αυτές ίσως παραπέμπουν στους προβληματισμούς του τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν για τη χώρα του πριν από μισό αιώνα, στον «καφέ και τη δημοκρατία», που ατυχώς τότε, κανένα από τα δυο δεν ευδοκιμούσε σ’ αυτή. (Μην κοιτάτε σήμερα…). Δεν είναι παίξε γέλασε να σου λείπουν τα πρωταρχικά στοιχεία του κόσμου. Είτε καφές λέγεται αυτό, είτε νερό, είτε Δημοκρατία. Και πόσο μάλλον το τελευταίο, η Δημοκρατία, έννοια που άνθισε και μπουμπούκιασε σε τούτη τη γωνιά της Μεσογείου από τα βάθη των αιώνων κάτω από το ανελέητο φως του ελληνικού ουρανού, ανάμεσα στα παιχνίδια του νου στην Ιωνία και την Αθήνα, στις κορυφές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Τόσο πολύ που την εξαγάγαμε σ’ όλο τον κόσμο εμείς οι Έλληνες. Μα τόσο πολύ, που τα ιωνικά κιονόκρανα και το ελληνικό πνεύμα – με ό,τι αυτό συμβολίζει - υποβαστάζουν μέχρι σήμερα τους θριγκούς από τους ναούς δυτικών δημοκρατιών και τα οικοδομήματα των κοινωνιών τους. Μα να όμως που οι καιροί αλλάξανε. Και το έτερο βασικό συστατικό στοιχείο του κόσμου, το νερό, όλο και λιγοστεύει. Δεν είναι μόνο η κλιματική αλλαγή, η επερχόμενη ξηρασία. Και δεν το λένε αυτό μόνο σε όλα τα διεθνή φόρα. Σε ολόκληρο τον πλανήτη κάθε σταγόνα πια, θα’ ναι πιο πολύτιμη κι από τα καύσιμα. Δεν είναι ότι μετά από αιώνες, όντας αστρική σκόνη πια ο ίδιος από εκεί που βρίσκεται, δικαιώνεται ο Θαλής από τη Μίλητο και οι προσωκρατικοί που είπανε ότι όλα προέρχονται από το νερό. Αλλά και ο δικός μας ο σύγχρονος, ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός που στέγνωσε η πένα του να μας παραγγέλλει: «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία»…
Είναι να αναρωτιέται λοιπόν κανείς, πόσο δύστυχοι θα ήμασταν αν σε τούτες τις τραγικά επελθούσες τραγικές συγκυρίες ξηρασίας της δημοκρατίας, της τοπικής αυτοδιοίκησης και του περιβάλλοντος, δεν ανέκυπταν οι εθελοντές υποψήφιοι στελέχωσης των συνδυασμών των επερχόμενων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Κοινώς νεροκουβαλητές. Αυτή η καθημερινή πληθωρική παρέλαση και καλλιστεία βιογραφικών στο διαδίκτυο, οι φωτογραφίες και τα βαθυστόχαστα μηνύματα και διαγγέλματα από τοπικές εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από ανθρώπους έτοιμους να πέσουν στη φωτιά για να σώσουν τον τόπο είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό, αισιόδοξο και ηχηρό μήνυμα σε μια χώρα που αδίκως την κατηγορούν ότι βουλιάζει στην αποδόμηση και την παρακμή. Ο Ελληναράς έχει πάντα στο αίμα του το υπέρτατο στοιχείο του ατομικού και συλλογικού ηθικού πλεονεκτήματος, έναντι για παράδειγμα …των βαρβαρικών φυλών της γηραιάς ηπείρου. Και εξηγούμαι: Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, αλλά συνιστά ύψιστο ατομικό και κοινό(κτητο) ιδανικό να ασχοληθείς με τα κοινά για να μπαζώνεις με «ασυλία» και περισσότερη «άνεση» τον αιγιαλό μπροστά από το ξενοδοχείο σου ή την ταβέρνα σου ή να προωθείς την κατά προτεραιότητα πεζοδρόμηση του δρόμου που βρίσκεται το μαγαζί σου ή την εξασφάλιση σε σένα έμμισθων θέσεων προσυνεννοημένης συναλλαγής με τον επικεφαλής, ή συναλλαγής σε συγγενικά σου πρόσωπα δημοσίων συμβάσεων με διάφορα τρυκ και ταχυδακτυλουργίες παράκαμψης της νομοθεσίας. Αυτά είναι οι υψηλοί στόχοι και τα υπέρτατα ιδανικά! Αντίθετα, η ενασχόληση με τα μακρινά οράματα και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς στην αυτοδιοίκηση που προάγουν συλλογικά τις τοπικές κοινωνίες, είναι κάτι που αναφέρεται και χαρακτηρίζει προφανώς τα …Σκυθικά φύλλα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και δεν αφορά στον καινοτόμο μεσογειακό ελληνικό νότο! Το λέει χρόνια τώρα άλλωστε ο κακόμοιρος ο Συνήγορος του Πολίτη στις συντριπτικές ετήσιες εκθέσεις του, περί αγιότητας στους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης της χώρας: Όλα είναι ένα παρθεναγωγείο με φωτοστέφανα, όλα βαίνουν καλώς, όλα λειτουργούν άψογα, σχεδόν σαν ελβετικό ρολόι…
Μην ταράζεστε, και κυρίως μην απελπίζεστε. Το μέλλον διαγράφεται μ’ ένα τεράστιο φωτόδεντρο στα αυτοδιοικητικά. Καθημερινά αυτή την άνοιξη αν κοιτάξετε γύρω σας παίρνοντας βαθιές εισπνοές, μην μπερδευτείτε με τις οσμές του φρεατίου από την αποχέτευση του Δήμου έξω από το σπίτι σας. Προσπαθήστε να γευτείτε τη μοσχοβολιά των κοινών υποθέσεων και θα δείτε τα σχοινοτενή καραβάνια από νεροκουβαλητές να ταξιδεύουν στο στόχο τους. Το κομβόι των αφελών και το κομβόι εκείνων με τη στρατευμένη σκοπιμότητα νεροκουβαλητών. Άλλωστε ο καθένας τους, κι όλοι μαζί κρατάνε στον ώμο τους μια στάμνα γεμάτη προσφορά (και πρόσφορα σαν τούτα που πάνε στις εκκλησιές για ανταπόδοση από τα θεία) στις τοπικές κοινωνίες, σαν τις γυναίκες της Βίβλου στο ξερικό τοπίο του Σινά, έτοιμοι να κατασβήσουν τη φωτιά της στασιμότητας και της απραξίας στον τόπο τους. Πλάι σε πορφυρογέννητους, θεόπεμπτους, ισόβιους επικεφαλής Σταυροφόρους που ex officio είναι αναντικατάστατοι, προορισμένοι και κυρίως καθοδηγούμενοι εξ Αγίου Πνεύματος για να σώσουν τον τόπο. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα για ολόκληρες δεκαετίες σιτιζόμενοι από τον δημόσιο αυτοδιοικητικό κορβανά, εις επίρρωση των αρχών της δικαιοσύνης και της συνταγματικής τάξης της χώρας για την ισοβιότητα στα δημόσια αξιώματα.
Και μην ακούτε, και κυρίως μην πιστεύετε, τα λεξικά που όντας κακόπιστα και κακεντρεχή, γράφουνε φαρδιά πλατιά ότι ο νεροκουβαλητής είναι άτομο «που κάνει διάφορες δουλειές, συνήθως αγγαρείες ή μη επιλήψιμες, από τις οποίες τελικά έχει κέρδος κάποιος τρίτος». Σε εποχές επελθούσας πραγματικής κλιματικής αλλά και πολιτικής και κοινωνικής ξηρασίας, κάθε νεροκουβαλητής, είναι ανεκτίμητα πολύτιμος για τη δημοκρατία και την τοπική αυτοδιοίκηση. Άλλωστε παραλλάζοντας τη φράση ενός αντικομφορμιστή και αναγνωρισμένου αρθρογράφου στο δυτικό κόσμο που συνήθιζε να γράφει για τα κοινωνικά καθεστώτα, θα λέγαμε ότι αυτοδιοίκηση είναι η τέχνη να διοικείς ένα τσίρκο μέσα από το κλουβί με τις μαϊμούδες.
