Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Κάνε μια στάση, πιες κι εσύ νες καφέ φραπέ»! έλεγε η διαφήμιση. Τη θυμάστε; Όλα ξεκίνησαν το 1957. Στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Δρίτσας, της εταιρίας Νεστλέ στην Ελλάδα, πήγε εκείνο το πρωινό στο περίπτερο της εταιρείας και παρουσίασε ένα παιδικό ρόφημα με βάση τη σοκολάτα. Η συνταγή ήταν απλή. Γάλα, σοκολάτα σε σκόνη, χτύπημα σε σέικερ και έτοιμο προς κατανάλωση. Δεν ενθουσίασε και πολύ τον κόσμο, τους εμπόρους που το είδαν. Έμελλε όμως να συμβεί κάτι ακόμη πιο…δημιουργικό Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος, ένας υπάλληλος της εταιρείας, ο Δημήτρης Βακόνδιος θέλησε να πιει τον συνηθισμένο του καφέ. Τον στιγμιαίο καφέ της εταιρίας, τον οποίο ανακάτευε με ζεστό νερό, με κουτάλι, προσθέτοντας ζάχαρη. Δεν βρήκε όμως ζεστό νερό και έχοντας δει πολλές φορές το αφεντικό του να παρουσιάζει το σοκολατούχο ρόφημα με το σέικερ, αποφάσισε να κάνει το ίδιο χρησιμοποιώντας αντί για σοκολάτα σε σκόνη, καφέ, που ανακάτεψε με κρύο νερό. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Κι Έτσι δημιούργησε κατά τύχη τον διάσημο καφέ φραπέ…που από τη δεκαετία του ‘60 εκτόξευσε τη φήμη του σε όλη την Ελλάδα- όχι όμως και στο εξωτερικό που όσο κι αν λες τη γαλλική λέξη «φραπέ» ουδείς θα σου φέρει τον αγαπημένο σου παγωμένο καφέ- κάπως έτι την πάτησε και ο Γεωργάτος και δεν έπαιξε αυτά που μπορούσε στην Ίντερ Μιλάνου…
Θυμήθηκα την ιστορία με τη ΔΕΘ και τον φραπέ, όπως και άλλες εικόνες που είχαμε τις προηγούμενες δεκαετίες από την έκθεση που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς το 1926. Μεγάλες εταιρείες να εκθέτουν πρωτοποριακά προϊόντα, να συναγωνίζονται ποιος θα πρωτοπάρει περίπτερο. Και από την άλλη πωλητές, αντιπρόσωποι και επιχειρηματίες να μην βρίσκουν…θέση στα αεροπλάνα και τα τρένα, να μην βρίσκουν ξενοδοχεία να πάνε για να παρακολουθήσουν από κοντά τι εξελίξεις! Τα ζήσαμε όλα αυτά, δεν είναι ξένα, τα προλάβαμε…
Στον αντίποδα σήμερα η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης έχει πιάσει…πάτο. Οι οργανωτές παρακαλάνε τους φορείς του Δημοσίου, από υπουργεία και εταιρείες, τις περιφέρειες και την Αυτοδιοίκηση να πάνε να οργανώσουν περίπτερα, να έχουν παρουσία για να μην…δείξουμε ότι η Έκθεση έχει ζήτημα.
Πώς έφτασε αυτή η έκθεση των 180 χιλιάδων τετραγωνικών, από τις πιο σημαντικές της νοτιοανατολικής Μεσογείου να μετατρέπεται σε μια εμποροπανήγυρη που ούτε…ζώα διαθέτει ούτε καν τζαμπάσηδες; Τι είναι αυτό που «έκλεψε» από τη ΔΕΘ τον πρώτο, τον κυρίαρχο ρόλο; Γιατί όταν λέμε πια «ΔΕΘ» δεν εννοούμε τίποτα άλλο από το ότι θα ανέβει ο εκάστοτε πρωθυπουργός να μας πει ένα τσιτάτο και την άλλη εβδομάδα να…απαντήσει ο αρχηγός της αξιωματικής Αντιπολίτευσης;
Ναι , η απάντηση είναι απλή. Αντί να σχεδιαστεί πολιτικά μια συνεχής και αδιάλειπτη οργανωτική προσπάθεια για να γίνεται καλύτερη, δυνατότερη και πιο…παραγωγική, η ΔΕΘ μετατρέπεται τα τελευταία χρόνια σε πεδίο αντιπαράθεσης, ένα ρινγκ ανταλλαγής ύβρεων και προσβολών που στην ουσία είναι στημένες. Σαν τους αγώνες κατς του Βούλγαρου Ζιγκουλίνοφ με τον Τζιμ Αρμάου -και οι δυο με καταγωγή από το Βόλο ή το Περιστέρι, αλλά έπρεπε να έχουν…ονόματα που να μαγνητίζουν τον λαό και με τα δήθεν κροσέ να πέφτουν ξεροί! Και ζητωκραυγάζει ο μπαραντάνης από κάτω…
Κάπως έτσι με τους πολιτικούς μας. Αντι να προσαρμοστούν στις ανάγκες της ΔΕΘ, να πηγαίνουν εκεί σαν κύριοι στα εγκαίνια, να είναι διακριτικοί, να βοηθούν όπου χρειάζονται έχουν …προσαρμόσει την Έκθεση, τον Θεσμό στα μέτρα και το μπόι τους! Ελάχιστοι ασχολούνται με τις πραγματικές δυνατότητες της περιοχής, της χώρας, αλλά με το πόσα «θα» λέει ο πρωθυπουργός και ποσα «καταργούνται» ο αντίπαλός του!
Τώρα δεν έχει…νες καφέ, αλλά…πορτοκαλάδα! Πόσο δίκιο είχε ο Σεφέρης όταν έλεγε «Δεν μου φταίνε οι θεσμοί και τα συστήματα, αλλά η ικανότητα του Έλληνα να εξευτελίζει κάθε θεσμό και κάθε σύστημα»!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
