Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική. Όλα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Είναι ζήτημα παιδείας και αλλαγής νοοτροπίας. Για να δείξεις σεβασμό στη ζωή σου και τις ζωές των άλλων πρέπει κάποιος να στο διδάξει. Το σπίτι, το Σχολείο, η κοινωνία. Για να γλεντάς με αξιοπρέπεια και να μην γίνεσαι «κουδούνι» και περίγελως πρέπει μια μάνα και ένας φίλος να σου πουν τι σημαίνει αυτοσεβασμός και «κρατώ χαρακτήρα». Για να αγαπήσεις τα ζώα πρέπει να σου μάθει κάποιος δάσκαλος τι είναι ζωή. Για να μην λατρεύεις τα όπλα ένας ειδικός πρέπει να σου (υπο)δείξει τη διαφορά μυαλού και βλήματος. Και το δράμα που κουβαλάει αυτό - εάν βέβαια έχεις «εισπράξει» τα προηγούμενα διδάγματα και μπορείς να κατανοήσεις τι σημαίνει ανθρώπινη τραγωδία.
Αλλά όλα αυτά αφορούν τις γενιές του μέλλοντος. Η σημερινή γενιά και οι 2-3 γενιές που ακολουθούν είναι πια…καμένες. Οδηγούμε όπως ζούμε. Γλεντάμε, όπως μας μάθανε. Η δουλειά που πρέπει να γίνει τώρα αφορά τους…μεθεπόμενους!
Το έλεγε ,άλλωστε, ένας διακεκριμένος παιδαγωγός πολύ σωστά: «Ο ιδανικός χρόνος για να αρχίσει η διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού είναι εκατό χρόνια πριν τη γέννησή του.». Άρα ,πάμε γι άλλα!
Το μόνο ,που αυτή τη στιγμή μπορεί να γίνει για να έχουμε αποτελέσματα με την γενοκτονία, που συνεχίζεται στους δρόμους, την οπλοχρησία και τις ανοησίες με τις μπαλοθιές, την αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ, την παραβατικότητα κάθε μορφής , είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι οι τζάμπα μαγκιές δεν θα είναι πλέον και τόσο…τζάμπα! Θα πληρώνονται ακριβά πριν πληρώσουμε οριστικά με τη ζωή μας! Κι αυτό μόνο ένας αυστηρός έλεγχος μπορεί να το προλάβει. Προληπτικός και κατασταλτικός! Σε όλα τα επίπεδα. Με ξεκάθαρες εντολές και χωρίς χαρίσματα. Δεν μπορεί να γίνεται σκόντο σε καμία μορφής παραβατικότητα, από την απλή παρανομία του θεριακλή με το τσιγάρο μέχρι τη βαριά εγκληματικότητα της μαφίας, που δρα σε πόλεις και χωριά!
Αλλά αυτό για να γίνει πρέπει να το απαιτήσει η ίδια η κοινωνία. Να ζητήσουν οι πολίτες να είναι παρούσα η αστυνομία παντού. Δεν μπορεί μόνη της καμία ηγεσία ή πολιτεία να το κάνει πράξη εάν δεν έχει τη «συναίνεση» της πλειοψηφίας του κόσμου. Που δεν αντέχει άλλο να βλέπει μια περιοχή να αυτοκαταστρέφεται, να έχει συνεχείς τάσεις αυτοχειρίας σε μέρη που δεν θα έπρεπε: Στους δρόμους, στα γλέντια, στην ανύποπτη καθημερινότητά του.
Θέλω να είμαι αισιόδοξος και να μην πω κι αυτή τη φορά ότι «δεν υπάρχει σωσμός». Εδώ μοιάζει να ήρθε η ώρα. Κάτι δείχνει να κινείται! Η Αστυνομία κάνει πιο συχνή την παρουσία της. Είναι (σχεδόν) παντού. Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω! Αρκεί αυτή προσπάθεια που ξεκινάει τώρα να είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
