Του Δεκανέα Αλλαγής
Δυο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας, των lockdown, της δυσοίωνης πραγματικότητας που μας δημιούργησε ο κορωνοϊός κι ενώ παρά τα πολλαπλά κρούσματα, ειδικά στην Κρήτη και στο Ηράκλειο, που εξακολουθούν να κρεβατώνουν χιλιάδες καθημερινά συμπολίτες μας, φαίνεται πως αφήνουμε την παλιοαρρώστια δειλά δειλά πίσω μας, που μας έκλεισε στα σπίτια, μας γέννησε ψυχολογικά ζητήματα και οικονομικά προβλήματα.
Μετά από δυο Πάσχα στη σειρά, που τα κάναμε είτε από τον καναπέ μας, είτε με μάσκες και σε δύσκολες συγκυρίες ευελπιστούσαμε πως φέτος θα παίρναμε τις ζωές μας πίσω, θα βολτάραμε στα χωριά μας, θα ρακοπίναμε στη Σαρακοστή, συντροφιά με μεζέδες, καλή παρέα κι αμυδρά χαμόγελα που τόσο μας έλλειψαν ρίχνοντας μας σε βαρειά κατάθλιψη.
Ποιος να μας το λέγε πως θα πηγαίναμε απ’ το κακό στο χειρότερο!
Πως ο εφιάλτης ενός πολέμου, που εμείς οι νεώτεροι διαβάζαμε στα βιβλία, βλέπαμε στις ταινίες και ακούγαμε τις φρικιαστικές περιγραφές από τους γονείς και τους παππούδες μας, θα ξετυλίγονταν μπροστά μας, on line που λένε και στο χωριό μου, με νεκρούς, τανκς, βομβαρδισμούς και ορδές προσφύγων. Στη γειτονιά… στην αυλή μας!
Με έναν πόλεμο τοπικό στην Ευρώπη, αλλά σε παγκόσμια διάσταση και συνέπειες, με παράπλευρες απώλειες και τα νοικοκυριά να στενάζουν, να μη μπορούν να ανταπεξέλθουν, να σκέφτονται να ανάψουν το φως και το καλοριφέρ, να φοβούνται να κινήσουν το αυτοκίνητο τους!
Αν τα γκρίζα χρόνια του μνημονίου ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση που έφερε χρέη, φτωχοποίηση και ανεργία, αν η διετία της πανδημίας έφερε τα πάνω κάτω στην καθημερινότητα μας, ο εφιάλτης του πολέμου που χτυπά βαριά την πόρτα μας, φέρνει μια βίαιη αλλαγή προς τα κάτω, οριζόντια για όλους μας, που κανείς δεν ξέρει που θα κάτσει εντέλει η μπίλια, πιθανότερο βέβαια να βαρέσει στο δόξα πατρί το κεφάλι μας!
Μια βόλτα αν κάνει κανείς στα χωριά μας, μα και σε περιοχές που μαζεύονται ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας μας, αρκεί για να καταλάβει κάποιος τι έρχεται και τι μας περιμένει!
Όντως θα'ναι ένα διαφορετικό Πάσχα το φετινό για όλους μας. Ένα Πάσχα, ασπρόμαυρο, πνιγηρό, αγωνιώδες. Που θα μας θυμίζει πως το σπιράλ με τις αβεβαιότητες που μας κυκλώνουν, τεντώνουν κάθε φορά και πιο σφικτά τη θηλειά στο λαιμό μας.
Κάθε πέρυσι και καλύτερα το λέγανε οι παλιοί, κάθε φέτος και πιο μαύρα το λέμε οι τωρινοί. Όσοι κατορθώσουμε να φτάσουμε στα χωριά μας τη Μεγαλοβδομάδα, μετά κόπου, πολλών βασάνων και με άδειες τσέπες, εκεί που περιμέναμε να ξαναδούμε φίλους και συγγενείς που δεν είδαμε στη διετία της πανδημίας, θα ξανά μετρήσουμε απώλειες, θα δούμε κλειστά κι αμπαρωμένα σπίτια και κάποιοι δίπλα μας θα προσπαθούν ρεφενέ να στήσουν το πασχαλινό τραπέζι!
Με κανά ψητό στο φούρνο και με ψωμί που θα ζυμώνουμε μόνοι μας, σαν τις παλιές εποχές, που εμείς οι νεώτεροι τις χαρακτηρίζαμε καλές περισσότερο για να τις ξορκίσουμε παρά γιατί τις αναπωλούσαμε.Μακάρι να πατούσαμε ένα κουμπί και να ξυπνούσαμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη που μας πάει δεκαετίες πίσω.
Αλλά ο κόσμος αλλάζει δραματικά, βίαια και σκληρά, κάνοντας ακόμα και τις περσινές και προπέρσινες πασχαλινές γιορτές να φαντάζουν σαν μια γλυκιά ανάμνηση, τότε που μπορεί να μην είχες πολλά πολλά με παρέες και συναθροίσεις, αλλά άναβες καλοριφέρ και ζεσταινόσουν κι αν έσκαγες, έβαζες μπρος το αυτοκίνητο σου και ξέφευγες από τη ζοφερή πραγματικότητα. Τώρα ούτε κι αυτή τη διαφυγή δεν έχεις!
Κι αν νομίζουν κάποιοι πως με τις όποιες εκλογές σχεδιάζουν (ή προσδοκούν) πως θ’ αλλάξει η δυστοπική μας πραγματικότητα, ας κατανοήσουν πως τίποτε δεν θ’ αλλάξει, κανείς δεν μπορεί να γίνει φακίρης σ’ ένα τόπο που άλλοι αποφασίζουν, άλλοι σχεδιάζουν κι εμείς απλά πληρώνουμε… αν και ούτε αυτό θα γίνεται σε λίγο!
